Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oceniłabym ją wyżej, ale mimo wszystko nie jestem za pisaniem dalszych ciągów klasyków. ALE akurat "Powrót do Wichrowych Wzgórz" zrobił na mnie naprawdę dobre wrażenie. Przede wszyskim dlatego, że autorka wie, co robi. Wie, że nie odda dokładnie tego, co oddała Bronte, wie, że niemożliwe jest podrobienie jej stylu - ale tak bardzo zna "Wichrowe Wzgórza" i widać, że zajmowała się twórczością Bronte, że nie wyszło jej to źle. Ba. Jest to coś, co sama potrafiłabym sobie wyobrazić. Słuchajcie, czy naprawdę uważaliście, że szczęśliwe zakończenie "Wichrowych Wzgórz" to coś, co miało się udać? Naprawdę po przeczytaniu całości uważacie, że to pasuje? Przecież to paranoja. Oni wszyscy byli zniszczeni, więc jak? W Katy były geny Katarzyny i było to widać od narodzenia, więc ja byłam usatysfakcjonowana z tego, jak autorka zajęła się jej losami. Może nie każdemu to odpowiada, to rozumiem doskonale. Mówię - sama nie sięgnęłabym po to, nie chcąc psuć sobie wrażenie, no ale ja musiałam to zrobić ze względu na to, czym się zajmuję. I przede mną jeszcze jedna kontynuacja, której obawiam się zdecydowanie bardziej, bo nie napisała jej osoba, której zaufałabym po samym wstępie. Jeśli ktoś naprawdę bardzo chce wyobrazić sobie dalszy bieg historii - ja polecam. Choć wiadomo, że nieważne jak dobrze wymyślona historia, nigdy nie dorówna pierwowzorowi. Szczególnie takiemu.