Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno być obiektywnym w ocenie książki autorstwa Augusta Derletha „Tropem Cthulhu”, jeśli jest się fanem twórczości twórcy „Kosmicznego Horroru” H.P. Lovecrafta. Subiektywizm można wyrazić w dwóch różnych od siebie opiniach, tych aż nazbyt pozytywnych jak i tych zaniżających ocenę utworu. Osoba, której spodoba się derlethowa wersja „mitologii Cthulhu”, doceni przyspieszenie tempa akcji, wątek przygodowy, uporządkowanie i rozwinięcie kosmologii lovecraftowskiej oraz przybliżenie czytelnikowi wielu tajemnic świata przedstawionego z jednoczesnym poszanowaniem miejsc, bohaterów i historii wykreowanej przez „Samotnika” z Providence. Osoba, której wizja Derletha się nie spodoba stwierdzi, że jego twórczość straciła coś z lovecraftowskiej magii, klimatu i niepowtarzalnego stylu, niepowstrzymane zło, wcale nie jest takie niepowstrzymane i że istnieją sposoby walki z bytami, o niezrównanej dotąd potędze. Z dwóch ww. sposobów oceniania zdecydowanie bliżej mi do pierwszego. Derleth, w moim przekonaniu oddaje hołd Lovecraftowi. Wielokrotnie wymienia go w swoim utworze, nadając mu nimb osoby wyjątkowej, która poznała sekrety, do których nikt wcześniej się nie zbliżył. Jednocześnie tworzy postaci niby podobne do protoplastów z twórczości „Samotnika” z Providence, ale przedstawia ich w inny sposób. Bohaterowie nie zaprzeczają przez poświęcone im rozdziały temu co nieodgadnione, a godzą się szybko (czasem zbyt szybko) z rzeczywistością i podejmują działania, żeby tę rzeczywistość zmienić. Czy ta walka ma sens to zupełnie inna sprawa. W książce występują liczne powtórzenia i dla niektórych mogą być nachalne, zwłaszcza gdy po raz enty słyszymy inkantacje wzywającą konkretne istoty, które są jednocześnie niczym Deux ex machina, ratujące postaci z nawet najbardziej niekorzystnego położenia. Bohaterowie zbyt mało się od siebie różnią, jeśli chodzi o ich przymioty charakterologiczne, co może rodzić złudzenie wtórności. Mityczne zło często wydaje się bezradne wobec postępowania głównych bohaterów, co także obdziera tekst z elementów kosmicznego horroru. Mimo przytoczonych różnic (wad?),jeśli ktoś nie jest twardogłowym wyznawcą H.P. Lovecrafta, powinien docenić twórczość Augusta Derletha. Mógłbym się nawet pokusić, o stwierdzenie, że jest to książka znacznie łatwiejsza w odbiorze dla przeciętnego czytelnika i może stanowić swoisty pomost dla chętnych poznania „mitologii Cthulhu”. Polecam.