Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam problem z tą książką. Jest niezwykle specyficzna, napisana ciężkim językiem/stylem (nie chciałabym użyć słowa trudnym). Pierwsze 12 rozdziałów czytało się powoli, brnęłam przez nie jak przez zalesione mokradła, aż nagle wydostałam się na skąpaną w słońcu łąkę, chwilami jeszcze będąc zmuszoną do biegu pod górkę. Z jednej strony za każdym razem walczyłam ze sobą, by do książki wracać ale z drugiej, gdy już zaczęłam czytać, trudno było mi się od niej oderwać. Jest w tej opowieści wiele rzeczy niezrozumiałych, dziwnych, chwilami wydawałoby się- głupich i naiwnych! Ale zaraz pojawiają się wątki, które spychają w kąt niedorzeczność powodów kierujących poczynaniami głównych prowodyrów całego zamieszania. Dwóch braci, przyrodnich, znalazło się, w rezultacie rodzinnych konfliktów i zdrad a następnie za sprawą grupy pięciu magów, w centrum wydarzeń w krainie, o której jeszcze niedawno nic nie wiedzieli. Magowie narzucają im role, w które książęta muszą się wcielić, nie biorąc pod uwagę zdania braci, co w rezultacie prowadzi do tragedii. Bracia są różni, wręcz skrajni. Tak jak z Arithonem jestem w stanie się utożsamiać, współczuć mu i odczuwać jego ból, tak Lysaera, starszego z braci, szczerze nie lubię i podobnie jak Szalonemu Prorokowi, życzę wszystkiego najgorszego. No może trochę przesadzam ale w trakcie czytania, Lysaera i Dakara- proroka, naprawdę trudno jest darzyć sympatią a nawet zrozumieć. Magów chyba nie da się polubić, tryskają swoją wielkością i arogancją na wszystkie strony, idąc po swoje jak koń do przodu, nie patrząc na życie, które przy okazji depczą. Mimo wszystko polubiłam tę książkę i sięgnę po kolejny tom! Czuję do niej dziwną, niezrozumiałą sympatię, mimo że jest zimna, pod koniec mroczna i nieczuła. Co więcej, książka ta potrafiła mnie nawet zainspirować! Czy poleciłabym ją? Na pewno nie jako lekką lekturę ale ciekawe doświadczenie specyficznej formy opowieści.