Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie to dar, którego nie sposób w pełni wykorzystać. Ile byśmy w niego nie wkładali przygód, sensów, doznań, i tak, w końcowych podliczeniach okaże się, że najwięcej nas ominęło. I choćby nie wiem jak precyzyjnie starać się je odtworzyć na kartach pamiętnika czy w zwojach pamięci, to najpełniejszy i najuczciwszy jego opis, znajduje się w zdaniu: „Żył(a) od tego do tego”. Carol Shields napisała kronikę życia Daisy Goodwill, dzieląc ją z jej najbliższym otoczeniem (rodziną, przyjaciółmi),tworząc tym samym pewnego rodzaju sagę. Jednak sagę domkniętą na 300 stronach, sagę omijającą wiele najistotniejszych momentów, sagę skąpaną w codzienności, jedynie czasem przetkaną jakimś wyjątkowym wydarzeniem. Sagę, która więcej pomija, niż mówi, jednocześnie, dając czytelnikowi wystarczająco dużo informacji, by całą przemilczaną treść, mógł sobie wyobrazić. I w tym tkwi spora zaleta „Kroniki rytej w kamieniu”, bo daje nam wskazówki, jednocześnie nie zmuszając do przyjmowania jedynej perspektywy. Nasza ocena jakości życia Daisy, może być najróżniejsza. Jedni doszukają się w niej zniewolonej przez obyczaje tamtych czasów kobietę. Inni wypełnią się zazdrością, czytając, o w sumie nie najcięższym, żywocie protagonistki. Kolejni zazgrzytają zębami nad wszystkimi niewykorzystanymi szansami, paru wypisze receptę na popełnione błędy, a znajdą się i tacy, którym to życie, wyda się obtaczać w podniecających przygodach. I te grupy i podgrupki można mnożyć w nieskończoność, ale istota leży gdzie indziej. Wszyscy oni mają absolutną rację. Nasze życie, niezależnie od swojego przebiegu, wymyka się ocenom i interpretacjom. Zawsze jest czymś więcej niż dostrzegamy i czymś mniej niż chcielibyśmy uzyskać. Jest ostatecznym niespełnieniem i ekscytującą przygodą w jednym. Jest zbyt bogate by zdzierać z niego streszczenia mające wyjaśniać cokolwiek. Bo życie wymyka się wyjaśnieniom. I książka kanadyjskiej pisarki idealnie to pokazuje (racząc przy tym pięknym językiem i stylistycznym bogactwem). Jest zapisem małego wycinka życia bohaterki (i jeszcze mniejszym jej otoczenia),a pozwala je w jakimś stopniu zgłębić, jednocześnie, dając dobitnie do zrozumienia, że choćbyśmy nawet sami, cały ten żywot przeżyli, wiele więcej, nie byłoby nam dane pojąć. I chyba dobrze, bo nie na zrozumieniu powinno nam w życiu zależeć (gdy los rzuca nami, gdzie mu się żywnie podoba),a raczej na akceptacji. Tego co nieuchronne. Tego, że młodzieńcza ekscytacja, zawsze przemieni się w starcze rozczarowanie. I jest w tym coś perwersyjnie optymistycznego.