Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rywalizacja i wrogość duńsko-szwedzka swymi korzeniami sięgała późnego średniowiecza, epoki ostrych i dość skomplikowanych sporów politycznych czasów unii kalmarskiej. W 1397 roku na zamku w Kalmarze została zawarta unia personalna pomiędzy Danią, Norwegią i Szwecją. Królestwa zachowały formalnie niezależność, lecz decydująca rola przypaść miała państwu najsilniejszemu – Danii. Rozbieżność interesów pomiędzy Danią a Szwecją, doprowadzała do częstych konfliktów i powstań, w wyniku których Szwedzi zaczęli wybierać własnych władców z tytułem regenta lub króla. Celem kolejnych szwedzkich regentów oraz części szwedzkiego możnowładztwa było wyłamanie się ze zdominowanej przez Danię unii. Dochodziło do konfliktów zbrojnych pomiędzy oboma państwami w drugiej połowie XV wieku aż do ostatecznego rozwiązana unii w 1523 roku. Właśnie owe konflikty zbrojne opisuje autor w "Krainie zdrajców." Wzajemnie pustoszenie obszarów pogranicznych. Królowie duńscy najeżdżali szwedzki Västergötland i Smalandię, zaś Szwedzi duńską Skanię i Blekinge. Jak zwykle ja dociekliwa musiałam doczytać dlaczego doszło do konfliktów, którym autor poświęcił swoją powieść. Stąd dość obszerny wstęp do opinii, aby choć troszkę ułatwić zrozumienie podłoża wojny. Margareta i Marten oraz ich syn Lasse, Bengt i Gertrud i ich córka Ingela to przykład tylko dwóch rodzin, których gospodarstwa leżały po dwóch różnych stronach granicy. Granicy, którą ustalono nie pytając się o zdanie zwykłych ludzi, którym zrobiono największą krzywdę. Ludzi, którzy mieli wspólne korzenie. Duńczyk czy Szwed ? Kim jestem? Ludzie zadawali sobie wielokrotnie takie pytania. Przeciągnięta granica między nimi nie zmieniła ich stosunków względem siebie. Mieli przecież wspólnych przodków, uprawiali tą samą ziemię, mówili tym samym językiem. Autor poprzez historię kilku bohaterów, których losy wzajemnie się przeplatają próbuje ukazać okrucieństwo i bezsens wojny. Wojny, która najbardziej uderzała w zwykłych ludzi. Mieszkańców palonych, ograbianych osad, zabijanych chłopów, gwałconych kobiet. Dużą uwagę autor poświęca wierze w Boga i kultowi Maryi. Matka Boża towarzyszyła duchowo prawie każdemu bohaterowi powyższej powieści. Prostota wiary ich oddanie się w Jej opiekę bardzo chwytała mnie za serce. Vilhelm Moberg opisuje również w krytyczny sposób napływ zwolenników i wyznawców wiary luterańskiej na tereny Danii i Szwecji, które stanowiło zagrożenie dla wiary katolickiej. "Kraina zdrajców" to trzecia przeczytana przeze mnie powieść napisana przez Pana Moberga. Kolejna traktująca o zwykłych, ciężko pracujących ludziach, znoszących z pokorą ciężar życia. Mało tu radości, a raczej ból i smutek, oraz negatywny wydźwięk dla takich słów jak zemsta, odwet, wojna, a także piękne oddanie swego życia Bogu i Maryi.