Co napisał(-a) Adolf Białokoz?

Zobacz ostatnio wydane książki autora: Pamiętnik 1861-1864

Szukasz cytatów z książek Adolf Białokoz?

Cytaty z książek autora Adolf Białokoz

Adolf Białokoz

7,0/10

Pisze książki: biografia, autobiografia, pamiętnik

Urodzony: 1824 (data przybliżona)Zmarły: 1903 (data przybliżona)

Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl

Wszystkie
Książki
Czasopisma

Sortuj od:

2015

Pamiętnik 1861-1864

Adolf Białokoz

7,0 z 1 ocen

2 czytelników 0 opinii

2015

Dodaj na półkę

Popularne cytaty autora

Cytat dnia

I znowu zostałem sam jeden z niezliczoną mnogością pcheł. Noc bezsenna przeszła, już dobry dzień zaświtał. Ranek tak długi, jak wiek. Język ...

I znowu zostałem sam jeden z niezliczoną mnogością pcheł. Noc bezsenna przeszła, już dobry dzień zaświtał. Ranek tak długi, jak wiek. Język wysechł - ani modlić się, ani złorzeczyć nie mogłem. Podano oficerowi samowar. Oficer byl to młody Rosjanin, kawaler i ludzki człowiek. Dał mi jedną szklankę swojej herbaty, za co mu podziękowałem w te słowa: - Niech ci Bóg da dobrą żonę albo żadnej - zrozumiał mnie i serdecznie rękę uścisnął.

Adolf Białokoz, Pamiętnik 1861-1864

osób to lubi

- Czy nie ma tu restauracji? -Nie ma! - odpowiada Tabeński - Nie tylko garkuchni i cukierni, lecz w całym mieście nie ma: jatek, piekarza, n...
- Czy nie ma tu restauracji? -Nie ma! - odpowiada Tabeński - Nie tylko garkuchni i cukierni, lecz w całym mieście nie ma: jatek, piekarza, nie ma rynku, targu, krawca, szewca, zegarmistrza, stolarza, żadnego rzemieślnika. Tu można spać na złocie i z głodu umrzeć. - O najsłodszy mak z miodem! Jak my żyć będziemy? - wtrącił Oziembłowski. - Ale kabaków jest kilkadziesiąt! - dodał Tabeński. - Trzeba posłać po wódkę - ja mówię.
Adolf Białokoz , Pamiętnik 1861-1864
osób to lubi
Otrzymaliśmy wiadomość, że do pana N., marszałka wołyńskiego, jedzie jego żona stęskniona po mężu. Bogata pani, ale stara. Boi się, aby młod...
Otrzymaliśmy wiadomość, że do pana N., marszałka wołyńskiego, jedzie jego żona stęskniona po mężu. Bogata pani, ale stara. Boi się, aby młody jej mąż nie zdemoralizował się, mieszkając wśród Moskali niezupełnie moralnych. Dobrowolnie poświęciła się, bo nasze panie są zawsze poświęcające się, przenieść męczarnię zimowej podróży mil pięciuset, aby nam wszystkim przyświecać cnotami polsko-niewieścimi i mężowi nie pozwolić nudzić się, nie dać spokoju, bo spokój bardzo podobny do śmierci, jak twierdzą filozofowie.
Adolf Białokoz , Pamiętnik 1861-1864
osób to lubi