Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ważna książka, która niejako powstała jako odpowiedź na katastrofę w Czarnobylu w 1986 roku. Narratorka tego samego dnia, na który zaplanowano operację guza mózgu jej brata, dowiaduje się o wybuchu elektrowni atomowej w Czarnobylu. Cały dzień (od 7. rano) rozmyśla na temat życia i śmierci, zdrowia (przypomina sobie wiele artykułów medycznych, które czytała),środowiska (wszystko skażone, najlepiej w ogóle nie jeść...),wraca myślami do lat przeszłości, do wojny i epidemii tyfusu zaraz po. W ciągu dnia pielęgnuje ogródek, dla którego wybuch elektrowni stał się zagrożeniem, próbuje oglądać filmy czy czytać książki (często też w myślach powraca do innych utworów literackich, wspomina zarówno historię Kaina i Abla, jak i wieżę Babel, bajki z dzieciństwa, Jądro ciemności, a także film Star Wars). Nierzadko narratorka zwraca się w myślach do brata, opowiada mu, jak to otwierają mu czaszkę, co potem zrobią, zastanawia się, czy przypadkiem po operacji nie zmieni mu się osobowość, czy nie straci wzroku, czy przeżyje. I znowu ta śmierć i życie. Narratorka odbiera też w ciągu dnia liczne telefony. Cały czas czeka na wieści ze szpitala, gdzie przy bracie siedzi jego żona, a tymczasem dzwoni do niej przyjaciółka, młodsza córka... sama też dzwoni do starszej córki. Raz dzwoni do niej szwagierka, by opowiedzieć jej o stanie jej brata, raz wreszcie dzwonią ze szpitala - przebudził się z pooperacyjnej śpiączki i chciało mu się pić. A gdy dzień wreszcie przemija i narratorka idzie spać... mózg zaczyna przetrawiać wszystko, co doznała i przemyślała tego dnia - i śnią się jej prawdopodobnie koszmary - w każdym razie budzi się zapłakana i z krzykiem, zdaje się jej, że widzi na nocnym niebie zdjęcie swojej zmarłej matki. I stwierdza, że jakie życie by nie było, jest ono jednak zbyt cenne, by je tracić. Warto je przeżyć. Świadomie.