Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest to typowa, militarna SF, co sugeruje okładka (zarówno ilustracja jak i opis wydawnictwa). Sensacyjna osnowa fabuły (stopniowe odkrywanie przyczyn i okoliczności tragicznego konfliktu zbrojnego sprzed lat, w którym zniszczono postakastroficzną cywilizację podziemnego miasta, kosztem jednak zagłady elitarnego batalionu komandosów) posiada wprawdzie pewien potencjał, jednak Autor w świadomy sposób go nie wykorzystuje. Najbardziej nośne wątki, romans królowej Rei z pułkownikiem Mc Drury'm czy poszukiwania tajemniczego, rzekomo pozaziemskiego pochodzenia atrefaktu, zostały zaledwie zasygnalizowane, a następnie potraktowane po macoszemu i praktycznie porzucone. Zamiast tego otrzymujemy mnóstwo pdeudofilozoficznych rozważań, ciągle retrospekcje oraz wspomnienia głównego bohatera, nie wiadomo w jakim właściwie celu wprowadzony wątek jego domniemanego, kazirodczego małżeństwa czy przedstawiony w podobnie skrótowy sposób jak poprzednie, motyw przekształcenia się tegoż bohatera w legendarnego bojownika rewolucji. Fabuła rozłazi się w szwach, mnóstwo w niej nielogiczności i chciejstwa, postakatastroficzny świat XXII w. mało oryginalny, właściwie nie różni się od współczesności. Czy powieść posiada więc jakieś zalety? Owszem, kilka. Po pierwsze, pewne zaskakujące jednak elementy zakończenia, po drugie jędrny, żywy język, dostosowany do zmieniających się form narracji, zwłaszcza licznych cytatów z odkrywanych przez bohatera, tytułowych „świadectw” (relacji uczestników wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat – nie dowiadujemy się natomiast, w jaki sposób te nagrania i zapisy ocalały z ogólnej zagłady unicestwionego batalionu). To dzięki owemu żywemu językowi powieść daje się przeczytać z pewnym zainteresowaniem, chociaż ostatecznie w warstwie fabularnej zawodzi.