Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miał to być niby czternasty tom o Tomie Thornie, ale szybko przekonujemy się, że w tej opowieści Thorna prawie nie ma, występuje epizodycznie, pod koniec, jako ktoś w rodzaju jasnowidza. Muszę przyznać, że spodziewałem się takiego zakończenia, ale nie wynika to z mojego geniuszu, sądzę, że znajdą się liczne rzesze czytelników, którzy też się tego domyślili, co autor chce ulepić na koniec. Odnoszę wrażenie, że ta książka jest oderwana od rzeczywistości, w przeciwieństwie do poprzednich tomów, które sprawiają wrażenie prawdziwych, że opowiadane w nich historie mogłyby wydarzyć się naprawdę. Niniejsza historia prawie na pewno nie mogła się wydarzyć. Na koniec kilka zdań uzupełniających komentarza, których nie umieściłem przy poprzednim tomie. Otóż technologia i nauki kryminalistyczne nie zastąpią myślenia. Te nauki umożliwiają zbadanie i zidentyfikowanie śladów, natomiast bezmyślne i bezkrytyczne interpretowanie stwierdzonych faktów daje pole do popisu przestępcom, którzy potrafią podłożyć ślady pod nos leniwych gliniarzy. Czynią to zapewne służby specjalne różnych państw przy pozbywaniu się niewygodnych ludzi, jak też bandyccy gliniarze (to u nas już było w Polsce) i sprytni mordercy. Książka nie wywołała mojego zachwytu, stąd tylko pięć gwiazdek w ocenie.