Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem ogromną fanką Linkin Park. Kocham ich muzykę od jakiś kilkunastu lat, praktycznie od 13. roku życia. Ten wstęp powinien tłumaczyć wszystko. Doskonale wiem, że ta książka to typowa laurka dla danego zespołu, ale nie przeszkadza mi to. Tak samo jak fakt, że wszystko opisane jest skrótowo, jak artykuł w gazecie, za to jak dobrze mi się to czytało, i oglądało fotografie z członkami ukochanego zespołu. Miło jest poczytać o ludziach z pasją do tego, co robią, i którzy dali milionom słuchaczom genialne i autentyczne piosenki. I którzy nie bali się łączyć różnych gatunków muzycznych, mimo czasem ogromnego hejtu ze strony ludzi, którzy woleli ich "starszą" wersję. To, co było dla mnie dziwnych uczuciem przy lekturze, to tekst z pierwszych stron, że Chesterowi daleko do wszystkich tych genialnych wykonawców, którzy w młodym wieku oddają się używkom i popełniają samobójstwa. Musiały minąć trzy lata od publikacji "Wszystko jest hybrydą", żeby zaprzeczyć tym słowom, niestety... Bo tak naprawdę dla mnie, jako fance, śmierć Chestera zakończyła pewien etap w życiu, i miałam wrażenie, że coś we mnie umarło. Brzmi górnolotne, wiem, ale żaden wokalista nie był dla mnie tak ważny jak Chester. Śpiewał jak anioł, darł się jak diabeł, jedyny w swoim rodzaju, świetny wokalista, który na żywo śpiewał lepiej niż w wersji studyjnej. Oby tam gdzieś na górze szalał z innymi świetnymi muzykami... Nie będę obiektywna w ocenie, ale co poradzę, że mowa w książce o ulubionym zespole? Linkin Park był, jest i będzie kultowy. Mówię to ja, skromna fanka, która w aucie ma genialną płytę "Meteora", i słucha ją bardzo często, i zawsze ma ciarki .