Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właściwie zawyżam ocenę ze względu na moją sympatię do Wielkiego Admirała, a w tej konkretnej książce: jeszcze Kapitana Thrawna. Zdawać by się mogło, że sam Thrawn domyśla się w jak niedorzecznej powieści przyszło mu się pojawić (cóż, przecież pisanie złych książek też jest formą sztuki). Zjawia się, by studiować sztukę S'krrr i gdy ginie jeden z towarzyszących mu szturmowców, rozpoczyna śledztwo. Jakież musi być jego rozczarowanie, gdy okazuje się, że śmierć jego podwładnego to nie wynik morderstwa z podtekstem politycznym, lecz nieszczęśliwy wypadek, będący konsekwencją wzrostu populacji żuków. Ta zaś katastrofa ekologiczna miałaby wynikać, jak twierdzi jeden z głównych bohaterów, Zak, z przypadkowego zabicia przez niego jednego (tak!) owadożernego Skreeva. Thrawn się śmieje, czytelnik również, jak chłopak mógł wpaść na tak absurdalny pomysł. Akcja przytłoczona owadzim rojem sprowadza się do uciekania przed agresywnymi insektami niczym w tanim horrorze klasy B. Nie lękaj się jednak, czytelniku, żuki zjadają wyłącznie tych złych. Powiedzmy. Trzeba sięgnąć po tom dziewiąty, żeby mieć pewność...