Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo nierówna książka - w czym upatruję się raczej winy redakcji. Nie wystarczy zebrać wszystkie teksty autorki na dany temat i opakować w papier, tusz i twardą kolorową okładkę, trzeba także podać to danie w formie strawnej dla czytelnika. Tutaj natomiast (i nie wiem, czy to zabieg celowy) lektura przypomina trochę grzebanie w śmietniku - a i owszem, można natrafić na teksty bardzo dobre i potrzebne (takie z długą datą ważności), ale wydobyć je musimy samodzielnie. Redakcja wrzuciła to do jednego kontenera, zamiast posortować. Trochę przykro. A wystarczyłby prosty zabieg: dodanie paru etykiet - w tę stronę "sylwetki postaci" (słynny piekarz), tu istotne tematy (np. freeganizm) i czytelnik o wiele więcej wyciągnąłby z tej lektury. Na pewno nie błądziłby później, szukając jakiegoś fragmentu ("to jak to było z tymi oznaczeniami: najlepiej/należy spożyć do...?" "Jak długo mogę trzymać "po terminie" mąkę?" Długo. Bardzo długo. Nie wiem, czy znajdę, na której to było stronie).

Bardzo nierówna książka - w czym upatruję się raczej winy redakcji. Nie wystarczy zebrać wszystkie teksty autorki na dany temat i opakować w papier, tusz i twardą kolorową okładkę, trzeba także podać to danie w formie strawnej dla czytelnika. Tutaj natomiast (i nie wiem, czy to zabieg celowy) lektura przypomina trochę grzebanie w śmietniku - a i owszem, można natrafić na...

Udana opowieść, aczkolwiek nieco uroku odbiera jej kulejące polskie tłumaczenie.

Holmes prowadzi dwa śledztwa równocześnie (jedno na polecenie Mycrofta), które w pewien sposób się ze sobą łączą, rywalizuje z francuskim detektywem Jeanem Vidocqem (potomkiem Eugene-François Vidocqa), walczy ze swoimi i nie tylko swoimi demonami i dostaje baty. Jak zwykle towarzyszy mu wierny Watson. Obaj główni bohaterowie zostali nakreśleni świetnie, ale i postaci poboczne także wykazują się własnym temperamentem.

Udana opowieść, aczkolwiek nieco uroku odbiera jej kulejące polskie tłumaczenie.

Holmes prowadzi dwa śledztwa równocześnie (jedno na polecenie Mycrofta), które w pewien sposób się ze sobą łączą, rywalizuje z francuskim detektywem Jeanem Vidocqem (potomkiem Eugene-François Vidocqa), walczy ze swoimi i nie tylko swoimi demonami i dostaje baty. Jak zwykle towarzyszy mu wierny...

To nie jest książka, która ma przekonać przekonanych i to właśnie jest jej wielką zaletą. Foer nie pisze tylko dla wegetarian czy wegan, ani nie stosuje wyłącznie apelu do mięsożerców "przestańcie, źle czynicie". Opowiada swoją osobistą historię i pokazuje, jak nasze życiowe doświadczenia i nasza wiedza wpływają na nasze żywieniowe wybory. I mówi coś ważnego: tak, to, co jemy, jest naszym wyborem.
Jeśli ktoś nie ma wyboru, czy możemy go za to potępiać? Dotyczy to zarówno kwestii jedzenia, jak i wspierania branży przemysłu mięsnego, np. przez podjęcie pracy w rzeźni. Z drugiej strony autor pokazuje postawę swojej babci, która podczas II WŚ odmówiła zjedzenia mięsa, bo było ono niekoszerne. W takiej sytuacji można się przecież zastanawiać, co jest ważniejsze: przeżycie czy zasady moralne.
Foer uwypukla to, że często nie ma łatwych rozwiązań ani prostych odpowiedzi. Trudno się nie zgodzić z nim, kiedy twierdzi, że nie zawsze jesteśmy/możemy być konsekwentni w naszych wyborach. Sama decyzja o rezygnacji z mięsa na niewiele się zda, jeśli np. wciąż będziemy wspierać kurze fermy ze względu na naszą miłość do jajecznicy. Przykładów tego typu można mnożyć. Autor porusza między innymi temat połowów ryb (tak chętne zjadanych tuńczyków i łososi) i tego, jaką szkodę przynoszą one środowisku (ile gatunków ginie "przy okazji"). Można z tego wszystkiego wysnuć pesymistyczne wnioski, jak Elizabeth Costello, wegetarianka patrząca ze wstydem na swoje skórzane buty. Ale można też spojrzeć na to inaczej.
Tym, co odróżnia Foera od innych pisarzy zajmujących się tą tematyką, jest to, że w jego przekonaniu nawet drobna zmiana na lepsze jest mimo wszystko zmianą na lepsze. Ograniczenie ilości spożywanego mięsa, jego zdaniem, także może przynieść pozytywne skutki. Autor odnosi się tu głównie do sytuacji w USA, ale problem nadprodukcji żywności nie dotyczy przecież wyłącznie tego rejonu. Warto tu zaznaczyć, o jaką żywność chodzi (mięso) i o to, czy rzeczywiście intencją producentów jest wykarmienie rzeszy konsumentów (wcale nie). Zwierzęta cierpią, kiedy są traktowane niehumanitarnie, źle opłacani pracownicy ulegają sadystycznym skłonnościom, urzędnicy przymykają na to oko podczas kontroli, ludzie mieszkający w sąsiedztwie hodowli przemysłowych podupadają na zdrowiu z powodu skażenia środowiska. Im więcej wiemy, tym prostsze wydaje się potępienie idei "taniej szynki", czyż nie? A jednak - niekoniecznie. Foer przestawia mięsożerność jako przyzwyczajenie, a nawet nałóg. Wiemy aż za dobrze, że coś szkodzi nam i innym, chcemy to rzucić, ale... okazuje się, że to nie takie proste. Dana potrawa, jej smak, często działa jak proustowska magdalenka - wiąże się z określonymi wspomnieniami, z doświadczeniem wspólnoty.
Myślę, że bardzo ciekawe byłoby pokazanie tej kwestii w kontekście polskim - jak reglamentacja towarów wpłynęła na późniejsze decyzje konsumenckie, albo do czego aspirujemy, wybierając zagraniczne produkty. Jedzenie to nie tylko jedzenie, ale też związane z nim historie - i o tym traktuje książka Foera. Być może nie tyle tęsknimy np. za kiełbaskami, ile za ogniskiem i ludźmi, którzy razem z nami trzymali patyk nad ogniem?

Ostatnia uwaga dotycząca tłumaczenia - 2 wydanie nie zawiera już błędów. I okładkę ma ładniejszą, z krówką.

To nie jest książka, która ma przekonać przekonanych i to właśnie jest jej wielką zaletą. Foer nie pisze tylko dla wegetarian czy wegan, ani nie stosuje wyłącznie apelu do mięsożerców "przestańcie, źle czynicie". Opowiada swoją osobistą historię i pokazuje, jak nasze życiowe doświadczenia i nasza wiedza wpływają na nasze żywieniowe wybory. I mówi coś ważnego: tak, to, co...