Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Socrates to postać nietuzinkowa, niebanalna. Zawodowy piłkarz, który w czasie kariery ukończył studia medyczne, został lekarzem, po czym aktywnie zaangażował się w politykę. Nie trenował, palił papierosy, piwo pił litrami (z czym kompletnie się nie krył),ale nie przeszkodziło mu to w zostaniu wielkim piłkarzem. Człowiek niezwykle inteligentny, ale w życiu prywatnym zagubiony jak dziecko we mgle. W zalewie sztampowych historii o dobrze ułożonych piłkarzach, wiecznych profesjonalistach, wychowanych w kulcie zwycięstwa, historia Socratesa jest niebywała. Wielkie brawa dla wydawnictwa ARENA za to, że podjęli się wyzwania i zdecydowali się wydać tę biografię na polskim rynku, mimo iż musieli sobie zdawać sprawę z faktu, iż Socrates nie jest w Polsce zbyt popularny (szczególnie dla pokoleń, które nie pamiętają występów Brazylijczyka). Sama książka wydana w solidnej twardej oprawie, z piękną okładką. Generalnie cały layout to niezwykle solidna robota. Ocenę obniża duża liczba błędów, m. in. jeden z najbliższych przyjaciół Socratesa raz nazywa się Marinho, innym razem Mourinho; Mały Puchar Świata czyli mundialito z przełomu 1980 i 1981 roku nazwane jest Złotym Pucharem CONCACAF (żadne ze źródeł nie podaje takiej nazwy). To razi w oczy. Na kilka słów zasługuje przedmowa, którą raczył napisać Johan Cruyff. Czegoś takiego jeszcze nie czytałem. Miało być o Socratesie, ale ego Pana Johana zwyciężyło i zrobił przedmowę o tym jaki to on i jego wizja futbolu są wspaniałe i genialne. Chyba nie na tym to powinno polegać, żebyśmy w książce o Sokratesie czytali jak fantastyczne zdanie ma o sobie Cruyff.