Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Istnienia książki „Łapy precz od żartów” nie byłem świadomy dopóki nie zobaczyłem jej na półce u szwagra. Autorzy – Abelard Giza i Jacek Stramik. Abelarda Gizę od lat bardzo lubię i cenię jako komika – był jednym z najlepszych kabareciarzy (założyciel i lider Kabaretu Limo) i jest jednym z najlepszych stand-uperów. Przyznam szczerze, że nie oglądałem całych jego programów, znam jego stand-up raczej z krótszych filmików, ale te występy do mnie przemawiają – muszę obejrzeć jakąś dłuższą formę, zwłaszcza po lekturze książki. Według rankingu stand-uperów portalu standupedia.pl jest na 3 miejscu (stan na lipiec 2022),po Paczesiu i Lotku. Jak do tej pory byłem tylko na jednym stand-upie na żywo („Ile można?” Matuesza Sochy w 2021 na Torwarze – rewelacja!) i wiem, że na stand-up Abelarda Gizy chętnie bym się wybrał. Jacka Stramika znam głównie z krótkich występów w „Comedy Club” na Comedy Central – jego teksty nie trafiają do mnie jak teksty Abelarda Gizy, ale jest jednym z ciekawszych stand-uperów, jakich widziałem w tym programie. Sięgając po tą książkę nie spodziewałem się takiej formy – myślałem, że będzie to np. coś w stylu „Schodów do nieba” Neo-nówki. A tu niespodzianka – „Łapy precz od żartów” to zapis mailowej dyskusji pomiędzy autorami z okresu czerwiec-grudzień 2017. Maile wysyłane w odstępach nie dłuższych niż 48 godzin – w przypadku naruszenia terminu trzeba liczyć się z wymyślną karą wyznaczoną przez drugiego autora. Tematyka maili jest bardzo zróżnicowana, niektóre kwestie są poruszane kilkukrotnie – piszą co ich na bieżąco poruszyło, zbulwersowało, zastanowiło. Jest co nieco o stand-upie i jego kulisach (idolach, początkach, trasach),show biznesie, jest o miłości i o religii, rasizmie, szowinizmie, narkotykach, polityce, feminizmie, rodzinie i dzieciach (Abelard ma żonę i dwójkę dzieci, drugie urodziło się w okresie zawartym w książce; Jacek jest singlem). Tematyka jak widać zróżnicowana, przemyślenia czasem intrygujące, czasem kontrowersyjne – bez cenzury i bez ściemy. Szczerze mówiąc liczyłem na więcej śmiechu podczas lektury, ale w miejsce spodziewanych żartów weszły ciekawe przemyślenia (czego nie odbieram jako minusa). Autorzy różnią się od siebie mentalnie, co uatrakcyjnia dyskusję. Jacek Stramik może być odbierany jako niedojrzały lekkoduch, ale jeśli trochę bardziej zgłębić temat trudno nie zauważyć, że jest bardzo oczytanym człowiekiem, często rzucającym cytatami (sądzę, że z pamięci, a nie z internetu na potrzeby tekstu),trafnie analizującym sytuację. Mimo wszystko bliżej mi jednak do Abelarda Gizy i jego przemyśleń – jego maile czytało mi się lepiej. Czy warto sięgnąć po tą książkę? Jeśli oczekujesz beczki śmiechu, to nie. Owszem, są tu zabawne teksty, ale niektóre tematy nie są do śmiechu, a wydźwięk części tekstów jest raczej gorzki. Ja nie żałuję czasu poświęconego na lekturę, nawet biorąc pod uwagę, że nie mam tego czasu w nadmiarze. Jest to dość niestandardowa pozycja i choćby z tego względu wydała mi się interesująca.