Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo zniechęciła mnie zawiła budowa świata: w perspektywie Alizajda byłam wrzucona w środek polityki ze skomplikowanym nazewnictwem, gdzie nie rozróżniałam imienia od nazwy rodu, stanowiska czy rasy i wcale nie ułatwiał tego słowniczek na końcu książki. Jego rozdziały musiałam, w szczególności z początku, czytać powoli i wracać się, żeby sprawdzić kto co powiedział. Z fragmentami z perspektywy Nahri wcale nie było łatwiej bo zdażyło się pare scen tak zagmatwanych, że miałam poczucie, że ktoś wywalił akapit i w jego miejsce dokleił niezgrabnie co innego. Sam styl pisania przez pierwszą połowę (gdy skupiamy się n flirtowaniu z Darem na pustyni) jest dość prymitywny, rodem z pionierskich młodzieżówek, gdzie nasza bohaterka jest głupiutka i naiwna, ale oczywiście wszyscy groźni i wielcy wojownicy są pod wrażeniem tego co ona potrafi, a ona to kwituje „ jak to, to wy tak nie umiecie?”… aż skręca z żenady. Zaczątki romansu, o którym już wspomniałam były odrzucające, usilne i aż się krzywiłam na to jak to było niewiarygodne. PONIŻEJ SPOJLERY!! . . Ostatnie 100 stron było coraz bardziej ciekawe, ale gdy doszłam do końcowych 50 to w mojej głowie było już tylko „o chu chodzi?”: jakieś zagmatwane intrygi: ten ją porywa, Ali z jakiegoś powodu się tego domyśla? i wie, że Muntazir zrobi na niego zasadzkę, Dara szaleje i zachowuje się jak nigdy wcześniej, później się okazuje, że Nahidzi jednak żyją a na dworze są jacyś ich szpiedzy; poza tym magiczne wydarzenia w ogóle oderwane od świata, który został nam dotąd przedstawiony: dziwne moce Darawahjusza, który nagle czyta w myślach? Pieczęć Sulejmana, która się pojawia? Niee, sory ale dla mnie to się nie broni, ja nie czuję, że „dowiem się w następnym tomie”, nie che się tego dowiadywać, mam poczucie, że zostałam oszukana i autorka sama nie wie co mi za kity wciska, bo zagubiła się sama w tym co pisze.