Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie można przejść obojętnie obok myśli Tadeusza Kantora, który to chciał wywrócić teatr do góry nogami, odejść od psychologizmu i "wczuwania się" w grze aktorów - taki nowator zdarza się niezwykle rzadko. "Wielopole, Wielopole" to wyjątkowa "partytura" złożona z niezwykłych, przytłaczających obrazów zastygłej, niezdolnej do ruchu przeszłości. Nic nie jest w stanie jej poruszyć: ani ożywione w teatrze postacie, ani wspominający swoje dzieciństwo autor. W tej wizji czasu Kantor ma coś i z Bergmana - tworzy jedyne w swoim rodzaju widowisko ze swoich wspomnień, ale także jest w tym coś ze Schulza, który tak doskonale próbował ująć naturę ludzkiej pamięci. I tutaj, niemal dosłownie przyłapano bezradne wspomnienia na "gorącym uczynku". Książka "Wielopole, Wielopole" składa się także z tekstów teoretycznych, poprzedzających właściwą partyturę, dzięki czemu możemy dowiedzieć się, jakie zdanie na temat sztuki miał sam autor. Warte uwagi jest w szczególności stwierdzenie o możliwości przeżywania, doznawania życia w innym wymiarze za pomocą sztuki, co być może brzmi banalnie, ale świetnie oddaje ideę kantorowskiego teatru.