Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To w ogóle nie jest „opowieść o mrocznych zakamarkach umysłu mordercy”, ponieważ autorce nie udało się dotrzeć tak głęboko. Odgrzebała sprawę, o której było już w innych reportażach i która została szeroko omówiona w prasie, a z pracy własnej nie wynikło wiele. Szczegółowe i chronologiczne zrelacjonowanie tego, co się wydarzyło, na podstawie dostępnych danych, nie dało czytelnikom nowej perspektywy, nie odkryło niezbadanych wcześniej ścieżek, a jedyny wniosek, który autorka sama nam podetknęła, jest taki, że Trynkiewicz żyje w Gostyninie jak pączuś w maśle, podczas gdy rodziny ofiar zostały olane i nigdy nie doszły do siebie. I że to be. Na to wpadłam bez lektury „Łowcy”. Książka teoretycznie może być interesująca dla tych, którzy jakimś cudem o Trynkiewiczu wcześniej nie słyszeli, ale pewnie nawet w takim scenariuszu wyda się przegadana i niespecjalnie wartościowa. Ewie Żarskiej nie udało się porozmawiać z tymi, z którymi wywiady byłyby najciekawsze, a tam, gdzie historia mogła pójść w interesującym kierunku, na końcu była rozczarowująca pustka. To nie jest dobry reportaż i nie mogę go polecić. W ostatnim czasie przeczytałam za to inne, trzymające w napięciu i dobrze napisane fabularyzowane historie o podobnych (a może nawet – choć wiem, jak to brzmi – ciekawszych) zwyrodnialcach: „Zimnego chirurga” Maxa Czornyja (o Eugeniuszu Kolanowskim) i „Bestię” Magdy Omilianowicz (o „wampirze z Bytowa”). A jeśli macie ochotę na dobry reportaż, który sięga głębiej w psychikę nieciekawych społecznie jednostek, polecam „Był sobie chłopczyk” Ewy Winnickiej o równie głośnej sprawie Szymonka z Będzina i jego patorodziców.