Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Antropomorfizacja to bardzo wdzięczny motyw w komiksach. W „Blacksadzie” idealnie podkreślało to charaktery postaci, a w „Mausie” służyło to ukazaniu różnic między poszczególnymi nacjami. Jak sprawdza się ten zabieg w pierwszym tomie serii „Podniebny Harry”? Tytułowy bohater to bezrobotny pilot, który w zamieszkałym przez antropomorficzne zwierzęta Nowym Jorku lat 30. XX wieku usiłuje związać koniec z końcem. Będzie jednak miał okazję się wykazać, bo rejs sterowca „Wakanda” zostaje przerwany przez grupę terrorystów. Na dodatek na pokładzie znajduje się dziewczyna Harry'ego. Fabuła jest bardzo typowa dla historii przygodowych w stylu filmów o Indianie Jonesie czy „Sky Kapitan i świat Jutra”. Bohaterowie reprezentują klasyczne archetypy – niepokorny awanturnik, niezależna dziennikarka czy zdolny mechanik jako pomocnik. Również czarne charaktery są dosyć przerysowane. We wspomnianych filmach tego typy zabiegi nie przeszkadzają dzięki dużej dawce humoru czy pomysłowości w pokazywaniu poszczególnych wynalazków technicznych czy też magicznych artefaktów. Tutaj jednak brakuje czegoś co przyciągnęłoby uwagę. Czytelnik dostaje tutaj jedynie masę oklepanych motywów, które męczą swoją powtarzalnością. Graficznie jest całkiem porządnie. Postacie są bardzo ekspresyjne pod względem wyrażania emocji, a także parę scen akcji wygląda bardzo epicko. Niestety nie widzę tu żadnego uzasadnienia wykorzystania antropomorfizacji, bo wybór takich a nie innych zwierząt do danych bohaterów wydaje się dosyć losowy. Jest to historia przygodowa jakich wiele. Nie ma tu nic oryginalnego, co sprawiłoby, że album zapadłby w pamięć. Można przeczytać ewentualnie dla warstwy graficznej.