Jesteśmy społecznością, która kocha książki

bardziejlubieksiazki.pl Nie jest to leksykon, z którego dowiemy się wszystkiego o pszczołach. Ale nie jest to również zapis jedynie prywatnego życia autorów, rodzaj pewnego pamiętnika. To idealne połączenie dwóch tych rzeczy. Rozdziały pisane przez Pawła opowiadają nam o pszczołach, o życiu pszczelarza, jego codzienności, obowiązkach, które zmieniają się w zależności od pory roku. To fascynująca lektura, zwłaszcza jeśli ktoś pszczelarzem nie jest i nie ma pojęcia, na czym ten zawód tak dokładnie polega. Paweł opisuje dokładnie swój dzień, opowiada o różnych sytuacjach, tych pozytywnych i negatywnych. Technicznych szczegółów nie jest za dużo, wystarczająco, żeby się we wszystkich zorientować, ale nie poczuć się przytłoczonym. A jak on pisze o pszczołach! W każdym zdaniu czuć jego pasję i miłość do tych owadów – to jego zwierzęta, kumple, przyjaciele, może rodzina? My mamy koty i psy, on ma pszczoły. Trudno nam być może zrozumieć, że ktoś może tak bardzo kochać pszczoły, ale przecież wiecie, że miłość nie wybiera. Z pełną fascynacją czytałam i poznawałam to pszczelarskie życie – Paweł pisze lekko, konkretnie, bez zadęcia, i mimo, że pisze też o sobie, to pszczoły pozostają zawsze na pierwszym planie. Rozdziały pisane przez Ewę natomiast przedstawiają pasiekę z kobiecego punktu widzenia. Pszczoły stają się tłem, a my możemy poczytać o życiu wsi, o stosunkach między sąsiadami, o tym jak to jest rzucić wszystko i przeprowadzić się z miasta na wieś. To Ewa opowiada o początkach marki Pasieki Dredziarza, o blogu, pomyśle na książkę. To ona w końcu pisze o macierzyństwie na wsi i jego różnych aspektach, kiedy ich rodzina się powiększa.