Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najpierw pochwalę wydanie. Prima sort - twarda oprawa, obwoluta ze złotą tłoczoną czcionką, a do tego znakomitej jakości, wyraźne zdjęcia czarno- białe prezentujące bohaterów wydarzeń. Robione jakby wczoraj, aż dziw bierze. Brawa dla wydawnictwa. Treść obejmuje lata 1938 -1945. Historia zamachów na "największego stratega wszech czasów", jak nazywali go wierni poplecznicy, albo największego dyletanta, jak mówili o nim spiskowcy. "Chciałem przecież moim czynem zapobiec przelewowi krwi"- w tak prostych słowach wyjaśniał swój zamach robotnik w kamieniołomie, stolarz z zawodu, zegarmistrz z zamiłowania Georg Elser. I pomyśleć, że Hitler mógłby nie żyć już 8 listopada 1938 roku! Ale bomba Elsera z zapalnikiem czasowym spóźniła się o 13 minut, bo wódz postanowił wcześniej opuścić uroczystość celebracji rocznicy puczu monachijskiego. Elser miał po zakończeniu wojny zostać skazany w pokazowym procesie. Tego chciał Hitler i dlatego trzymano nieszczęsnego zamachowca w Dachau aż do 1945 roku, by miesiąc przed kapitulacją go rozstrzelać. Opozycjoniści z kręgów wojskowych, zbyt wyczuleni na swą przysięgę wobec dowódcy, wykazywali się sporym kunktatorstwem. Przeprowadzili sporo nieudanych prób likwidacji dyktatora w 1943 roku. Hrabia Claus Schenk von Stauffenberg miał zdecydowanie najwięcej cywilnej odwagi. Po kilku próbach zamachu z jego udziałem największy rozgłos i rozmach miał zamach w Wilczym Szańcu 20 lipca 1944. Temu zamachowi i całemu planowi zamachu stanu pod kryptonimem "Walkiria" autor poświęca blisko połowę książki. Hitler, człowiek obłąkany i perwersyjny, kilkanaście razy oglądał filmy i zdjęcia z egzekucji spiskowców, a Himmler postarał się o to, by odpowiedzialność za zamach poniosły całe rodziny, z żonami i dziećmi na pierwszym miejscu. I kiedy w Niemczech od zachodu operowali już Amerykanie, a pod Berlin zbliżała się od wschodu Armia Czerwona, wiernopoddańczy sędzia nazistowski Roland Freisler -przewodniczący Trybunału Ludowego, ferował kolejne wyroki śmierci! Lektura ma zdecydowanie charakter popularnonaukowy, wsparta jest wspomnieniami uczestników wydarzeń i ich rodzin. Czyta się ją przyjemnie, aczkolwiek nie bez emocji zważywszy na postępowanie wielu nazistowskich kreatur. Zdecydowanie poszerzyła moją wiedzę na ten temat. Przyznam ze wstydem, że spoczywa na półce mojej biblioteki od paru lat, ale nigdy nie znalazłam czasu, by się jej bliżej przyjrzeć, chociaż o Stauffenbergu w szkole nigdy nie zapominam. Polecam wielbicielom historii!