Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„(...) madame Hiob nie opanowała sztuki pożegnań, choć rozstaje się nieustannie, oczy ma wciąż zdziwione, jakby rozumiała mniej niż powinna z tym swoim krzywym uśmiechem, którzy jedni biorą za przejaw mądrości a inni za głęboko nabytą rozpacz.” Wiersze Beaty Kieras z jej debiutanckiego tomiku to poezja pięknego smutku i gorzkich prawd. Jest w niej czułe spojrzenie w czas miniony, współczucie wobec tego co słabe i odtrącone. Przejrzysta i głęboka kobieca empatia, która pochyla się nad tajemnicą cierpienia, jednocześnie w sposob jednostkowy jak i uniwersalny. Majstersztyk kunsztownie utkany, ale wcale nie lekki, bo dźwigający ze sobą pełne bólu wspomnienia i los okrutny, tak dokładnie doświadczony i opowiedziany.