Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Koreccy to czteroosobowa rodzina z warszawskiego Ursynowa. Ewa pracuje jako menedżerka małej osiedlowej siłowni i prowadzi księgowość w firmie męża Karola, który zajmuje się instalacją sprzętu kuchennego. Małżeństwo mieszka razem z dziećmi - piętnastoletnim Olkiem i siedemnastoletnią Lucy. Na kartach książki szybko pojawiają się kolejni bohaterowie - dziadek Stanisław, zwany Dziadosławem, przyjaciele nastolatków, ich pierwsze obiekty miłosnych westchnień, irytujący pracownicy siłowni, a nawet ex ukochani sprzed lat. Powieść podzielona została na rozdziały-miesiące, prowadzące czytelnika od stycznia do grudnia przez cały rok rodzinnych perypetii. Książka Adeli Jurowskiej nie należy do poważnej, głębokiej literatury, zmieniającej spojrzenie na świat - i wcale do miana takowej nie pretenduje. To lekka, ciepła historia na jeden leniwy jesienno-zimowy wieczór, od której nie wymagam zaskakujących plot twistów, dramatycznych rozterek, szalonych pościgów i napadów z bronią w ręku. Oczekuję dobrze poprowadzonych dialogów i realistycznych postaci z prawdziwymi, wiarygodnymi problemami - i właśnie to otrzymałam. Rozmowy w podobnych powieściach "na odstresowanie" bywają bardzo sztuczne, wątki naciągane, a zachowania bohaterów na zmianę przerażająco patologiczne lub onieśmielająco szlachetne. W tej książce tak nie jest - rodzice kochają swoje dzieci, ale czasem mają ich dosyć i odważnie mierzą się z wiekiem buntu, wspierając się nawzajem w związanych z tym okresem trudnościach w komunikacji. Dzieci starają się odnaleźć własną tożsamość, dopasować do rówieśników, imponować znajomym - a kiedy do tego wszystkiego dochodzą pierwsze zakochania, sytuacja znacząco się komplikuje. W dialogach trafiają się żarty (w dodatku udane!),przekleństwa i niedomówienia. Ludzie bywają najzwyczajniej w świecie zmęczeni, rozdrażnieni czy sfrustrowani. Wreszcie szachowe uzależnienie głowy rodziny, problemy finansowe, wakacyjne wyjazdy na wieś do dziadków - nic nie jest wymyślone, wydumane, stworzone "pod publiczkę", bez odniesienia do realnego życia. Po tej krótkiej lekturze poczułam tęsknotę za bohaterami i ich małym światem (i tu pojawia się drobny zarzut - przeskoki czasowe między kolejnymi miesiącami aż proszą się o uzupełnienie - szkoda, że historia jest tak krótka, znalazłaby się w domu Koreckich przestrzeń na rozwinięcie wątków i głębszą psychologię postaci). Podsumowując - chciałam prostej, ciepłej opowieści o codziennym życiu warszawskiej rodziny i taką historię dostałam. Znacznie lepszą niż w wielu innych przypadkach na wydawniczym rynku. W końcówce pojawia się coś na kształt odrobiny magii - wątek lekko naciągany, ale uroczy. Na koniec nie polecam kierować się w tym przypadku wyglądem okładki - banalna grafika z Shutterstocka zdecydowanie nie służy tej w gruncie rzeczy dobrej, przyjemnej książce.