Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O.Pio nie jest moim ulubionym świętym, ani też postacią szczególnie przeze mnie podziwianą. Mimo to byłam ciekawa książki, która "wywołała wiele emocji". Nie zgorszyły mnie fragmenty w których o.Pio i Celonice wyrażali sobie wzajemną miłość i oddanie, wręcz przeciwnie bardzo mnie poruszyły. Zgorszyły mnie natomiast, i to głęboko inne rzeczy, a w szczególności ciągłe porównywanie zakonnika z San Giovani Rotondo z Jezusem, niemal utożsamienie go z Nim- np. nazywanie o.Pio współodkupicielem i twierdzenie, jakoby o. Pio cierpiał za zbawienie ludzkości. W pewnym fragmencie Cleonice porównuje siedzącego na wózku o. Pio do papieża zasiadającego na tronie, na co otrzymuje od niego łagodną reprymendę,kiedy jednak w tej samej sytuacji porównuje go do Chrystusa zakonnik nie wydaje się mieć problemu. Podobnych fragmentów jest niestety sporo i nie sposób analizować każdego z nich. Przypomniała mi się w tym miejscu św. Monika, matka św. Augustyna, której biskup sprzeciwił się, gdy chciała za bardzo uczcić męczenników. Szkoda, że nie znalazł się nikt, kto by skutecznie ukrócił egzaltacje Cleonice... Gwoli uczciwości intelektualnej należy dodać, że w książce pojawiają się (choć mniej licznie) fragmenty w których o. Pio wyraża swoją pokorę, uważa się za największego grzesznika etc.-typowa zresztą retoryka w tego typu twórczości hagiograficznej. W cierpieniu jednak chyba o. Pio niewątpliwie Chrystusa przewyższył. Cierpiał przecież bezustannie, dzień i noc przez tyle lat. Twierdził, że nigdy nie zdejmuje swojej korony cierniowej. Podczas gdy Jezus modli się o oddalenie kielicha boleści, o. Pio pożąda cierpienia, nazywa je rozkoszą, klejnotami itp. A jednak pomimo tak wielu cierpień, wygląda na to, że ludzie dalej trwają w swoich grzechach, jak ubolewa po śmierci kapucyna Cleonice. Hmm... Bóg, który zsyła na człowieka taki ogrom cierpień i jeszcze nieomal na próżno- myślę, że gdybym znała chrześcijaństwo tylko w wersji o. Pio, to chyba nigdy nie poczułabym się zachęcona do tej religii. Na koniec jeszcze jedna refleksja: Cleonice często nazywa o.Pio także "matką" Więc o. Pio-mężczyzna mógł przyjąć na siebie rolę matki i to jest ok., nikt nie rozdziera szat nad ideologią gender. A co jeśli jakaś kobieta zechciałaby przyjąć na siebie rolę ojca? Jeśli chciałaby zostać przewodniczką duchową także dla mężczyzn? Czemu żadnej świętej kobiety nikt nie nazwał: "widzialnym Panem Jezusem"?