Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Duże i ważne sprawy – dla wszystkich. Do lektury zapraszają dzieci: Franio z autyzmem, niewidząca Ania, niedosłysząca Klaudia, Leoś ze SMA (rdzeniowy zanik mięśni),Zuzia z MPD (mózgowe porażenie dziecięce),niepełnosprawna intelektualnie Zosia i Justynka, której rozwój został zaburzony przez wcześniactwo i zmaga się z epilepsją. Wyjątkowa pozycja pokazująca życie dzieci z perspektywy ich choroby. Napisana językiem dziecka. Prostym, zwięzłym, bezpośrednim. Dzieci - dzieciom tłumaczą swoje zachowania spowodowane chorobą. Franio mówi wprost: „Czasem krzyczę, ale nie bój się mnie. NIE KRZYCZĘ NA CIEBIE. NIE JESTEM ZŁY. NIE JESTEM NIEGRZECZNY. Krzyczę, gdy nie rozumiem, co się dzieje, gdy się boję lub denerwuję i kiedy nie rozumiesz, co chciałbym Ci powiedzieć.” Nie ma w tej książce rozczulania się i litości. Są konkretne komunikaty. Przede wszystkim prośba o zrozumienie i profesjonalne podejście do niepełnosprawności, bez strachu, paniki i niepotrzebnego użalania nad chorobą, bo za chorobą, jak za zasłonką, jest dziecko. Wystarczy uchylić zasłonkę, a wraz z nią stereotypy. Tak jak mówi niewidoma Ania: „Denerwuje mnie, gdy ludzie mi współczują. Nie trzeba mi współczuć – przecież jestem zdrowa, nikt mi nie umarł i nic mnie nie boli.” Te opowieści mają przełamać tabu i otwarcie, prawdziwie pokazać chorobę, bez wstydliwego zażenowania i ukrywania niedoskonałości. Ba! Są wyzwaniem dla zdrowych dzieci i namacalnym dowodem trudności, jakie towarzyszą chorym bohaterom. Na końcu prawie każdej historyjki są zadania praktyczne, które polegają na wprowadzeniu zdrowego dziecka w świat dziecka z niepełnosprawnością. Poniżej podaję zaledwie 3 przykłady, z kilkudziesięciu zawartych w książce. „Uprzedźcie dziecko, że będziecie mu zadawać różne pytania, na które ma udzielić odpowiedzi. Następnie zasłońcie w pokoju zasłony, włączcie bardzo głośną muzykę, włączajcie i wyłączajcie światło i w tym czasie zadawajcie dziecku pytania, oczekując odpowiedzi. Wyjaśnienie: Tak osoby z autyzmem często słyszą mowę”. „Zawiążcie dziecku oczy szczelnie ciemną przepaską i powiedzcie, aby doszło np. do łazienki.” „Powiedzcie coś do dziecka, nie wydając z siebie głosu. Poproście, aby spróbowało odczytać treść z ruchu waszych warg”. Grafika urzekająca i niezwykle współgrająca z treścią. Ponadto książka zawiera ilustracje podstawowych znaków z języka migowego, elementy komunikacji alternatywnej oraz wkładkę z alfabetem Braille’a. Lekcja dotycząca epilepsji i tego jak należy zachować się w przypadku ataku jest kwintesencją podejścia do niepełnosprawności zawartą w słowach: „…strach często bierze się z niewiedzy, bo jak się czegoś nie zna, to się tego boi.”