Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zwykle staram się nie czytać książek świeżo wydanych. One muszą nieco poczekać, poddać się procesowi „leżakowania”. Wtedy wydają się lepiej smakować :-) Jednak w przypadku tej książki odstąpiłem od tej reguły. Niezbyt wiele wydano w języku polskim publikacji na temat grupy Megadeth, a ich muzykę cenię sobie wielce. Intrygowało mnie jak pokazano proces powstawania albumu „Rust in peace”, która tak wryła mi się w pamięć. Bez wątpienia jest to płyta jedna z najlepszych w dorobku zespołu. Twarda, ale przy tym niezwykle melodyjna, z niespodziewanymi zmianami tempa. Po przeczytaniu tej książki zastanawia mnie, jak mogła być tak udana. Zespół praktycznie w rozsypce, do którego żmudnie poszukiwano gitarzysty i perkusisty. Jeżeli dodamy do tego ciągłą niedyspozycję lidera oraz basisty, wywołaną przemiennie narkotykami, alkoholem oraz terapiami odwykowymi oraz odrębne nagrywanie partii gitarowych – efekt końcowy budzi jeszcze większy podziw. Szczególnie dobrze po latach brzmią solówki, które nagrał Marty Friedmann. Aż dziw bierze, że to jego debiut w Megadeth, a jego udział w nagraniu płyty nie był taki pewny. Konstrukcja książki nie jest zwarta, co momentami może razić. To raczej zbiór poukładanych wypowiedzi, które wyglądają niczym zapis programu dokumentalnego opowiadającego o wycinku z historii grupy. Wypowiedź, klik, fragment videoklipu, klik, wypowiedź, klik, nagranie z koncertu – to mogłoby nawet ciekawie wyglądać wizualnie. Oczywiste, że decydujące zdanie ma Dave Mustaine; to od niego zależał skład osobowy oraz repertuar (nie dziwi więc mała stabilność grupy),choć równie często głos zabiera Dave Eleffson. W podsumowaniu: wielbiciele Megadeth sięgną po tę pozycję z przyjemnością, choć czasem ilość wątków pobocznych związanych z życiem prywatnym muzyków zagłusza technikalia związane z nagrywaniem płyty. Mocne siedem.