Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkowe Klimaty mają mn. (poza innymi darami, także do pozycji wybitnych) dar wynajdywania tekstów, które trudno nazwać wybitnymi, a które za to dają czytelnikowi coś wyjątkowego i wyjątkowo ciekawego - tutaj to oczywiście życie klasztorne prawosławnych zakonników. Nie wiem, czy Grecy są równie przewrażliwieni na punkcie duchownych jak część Polaków, jeśli tak, to wydanie powieści takiej jak Pandemonium mogło otrzeć się o skandal, bo autor odsłania nie tylko pewne tajemnice cel mnisich, ale i tajemnice mnisich dusz. Możemy przyjrzeć się różnym sposobom pojmowania chrześcijaństwa, religii w ogóle, stanu duchownego, i zapewne dla wielu z nas niektóre z tych sposobów będą nie do przyjęcia, bliższe okażą się zniewoleniu niż miłości bliźniego. Pojawia się tutaj także wątek narodowy, patriotyczny w religijności (skąd my to znamy... mn. z Torunia?),ten ostatecznie okazuje się być wręcz kluczowy, natomiast jego interpretację autor, na szczęście, pozostawia czytelnikom. Najszerzej patrząc, "Pandemonium" traktuje o ludzkim poszukiwaniu tej właściwej ścieżki, tej, po której stąpając ma się poczucie, że "to moja ścieżka, nie zbłądziłem", i że objawia się ona człowiekowi w najróżniejszych, czasem bardzo zawikłanych sytuacjach, i że może ona zaskakiwać kroczącego, tak bardzo bywa różna od spodziewanej. Zatem, mimo prostoty stylistycznej i językowej, powieść uznaję za nadzwyczaj interesującą i w warstwie faktograficznej, i w przesłaniu, i utyskiwań innych czytelników nie rozumiem. Tłumaczenie też godne jest pochwał, a choć tłumacz wyraźnie więcej uwagi poświęcił faktom niż poetyce, mimo to tekst jest spójny i płynny.