Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niebywałe zjawisko na wydawniczym rynku! Świat komiksów był mi obcy (poza "Tytusami" w dzieciństwie i "Asterixami" w młodości); nigdy nie rozumiałam fascynacji tym gatunkiem, tłumacząc ją na własny użytek czytelniczym lenistwem komiksowych konsumentów. "Gry jaskółek" mnie powaliły. Zderzenie prostej i niewinnej rysunkowej konwencji z tematem wojny daje wstrząsający efekt. Lapidarna, odarta z ozdobników kreska trafia tu w sedno: grozy, lęków, nadziei i przerażenia. Ta kreska - archetypiczna i dziecinna - prowadzi nas dziecięcymi śladami przez ulice objętego wojną, pękniętego na pół Bejrutu lat 80., przez czarną otchłań ludzkiego dramatu, przez strach, krew i śmierć, zachowując pozory naiwności. Dzięki temu głęboko odczuwamy potęgę ludzkiej żywotności, naszej woli przetrwania i nie mniej silnej woli zachowania znamion normalności w oszalałym świecie walki i zbrodni. Dziecięca optyka różni się od optyki dorosłych. Ale to właśnie ona pozwala dostrzec i silniej odczuć absurd przemocy, okrucieństwa, anonimowej nienawiści. Bo jej głównym azymutem nie są egzystencjalne rozważania, nie jest lęk o majątek czy oszczędności ani troska o przyszłość świata. Jest nim strach przed ciemnością, strach przed samotnością, przed utratą kontaktu z mamą i tatą. Czytelne, zredukowane często do schematu rysunki prowadzą nas przez wojenną fabułę jak strzałki narysowane kredą na asfalcie. Uruchamiają potęgę wyobraźni. Pokazują wojnę z bliska, z codziennej pospolitej perspektywy. Dosadnie i dosłownie odmalowują szramę, jaką ta wojna wyrzyna na organizmie miasta, domu, rodziny, dziecka. Wstrząsające czarno-białe doświadczenie. Z przewagą czerni.