Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Patrząc na bardzo skromne zainteresowanie tym tytułem na łamach LC można by odnieść wrażenie, iż jest pozycja mało wartościowa. Zresztą mój egzemplarz cudem ocaliłem z zagłady, był wycofany ze zbiorów bibliotecznych, z przeznaczeniem na przemiał :-( Ale jak zobaczyłem to wydanie z końca lat 50-tych XX wieku - nie mogłem się oprzeć i włączyłem do swoich zbiorów. Jest to bowiem nietypowa edycja z 1959 roku, rozszerzona o dwa kolejne segmenty opowiadające o przygodach Tartarena w Alpach oraz wyprawie do Port Taraskon. Jeżeli ktoś chciałby poznać całą trylogię, warto sięgnąć właśnie po wersję poszerzoną ( w tej edycji 484 strony). Książka niby kierowana do młodzieży, ale nie do końca. Sam autor głównego bohatera określa jako Don Kichota w stroju Sancho Pansy, pochodzącego z małej francuskiej miejscowości Tarascon położonej nad rzeka Rodan. Obecnie bardziej znane są inne miasta z tego regionu: Arles, Nimes i Awinion. Prowincjonalność miasteczka sprawia, że autorska diagnoza rzeczywiście może być trafna, a potrzeba dokonania nadzwyczajnych przedsięwzięć bardziej zrozumiała (sami miezkańcy mieli inne zdanie na ten temat :-) Zachowanie Tartarena nacechowane jest buńczucznością, ma skłonność do przesady, nadmiernego koloryzowania i samochwalstwa. Stara się być odważny (ale bez przesady),za bardzo wierzy postronnym osobom, co częstokroć sprowadza nań kłopoty. Przede wszystkim jednak ma swój cel, swoje idee fixe, które cierpliwie usiłuje doprowadzić do końca. Na uwagę zasługuje zwłaszcza ostatnia część trylogii poświęcona zamorskiej wyprawie. Pisana z kilku punktów widzenia, z trochę rwaną fabułą, ale najbardziej interesująca. Jest momentami dość nostalgiczna i pokazuje ciemniejsze strony życia, gdzie oszustwo, pycha i stronniczość może odegrać decydujące znaczenie. Być może wpływ na taki odbiór ma również osoba tłumacza, Pana Zdzisława Ryłki; dwie wcześniejsze części przetłumaczył Pan Roman Kołoniecki. Atutem książki są charakterystyczne ilustracje Marcina Szancera. Znałem osoby, które potrafiły kolekcjonować książki wyłącznie ze względu na jego rysunki. Ot, takie zacięcie kolekcjonerskie. Moją uwagę zwróciły także przypisy końcowe (tak charakterystyczne dla książek z lat 50-tych XX wieku) które w ciekawy sposób przybliżają nieznane zwroty obcojęzyczne, postaci z historii i sztuki. Nie wiem do końca, czy ta książka przypadnie do gustu obecnym czytelnikom. Styl pisania może wydawać się archaiczny, przygody mogą być traktowane w kategorii fanfaronady i zabawne tylko dla młodego czytelnika. Ale z drugiej każdy z nas po trochu jest Taraskończykiem, nawet jeśli się do tego nie przyznaje :-) Jeżeli komuś wpadnie w ręce ten tytuł, warto dać mu szansę i spojrzeć na świat oczami Tartarena. Ja nie żałuję.