Krzysztof Tomasik

To będzie bodaj najkrótsza jak dotąd opinia, jaką tu zamieszczam. A wynika to z tego, ile zostawiła we mnie lektura tej książki. Jest tego bardzo niewiele. Pola Raksa w pewnym momencie zniknęła z życia publicznego. Przestała walczyć o bycie dostrzeganą, zauważaną i sławną. Konsekwentnie odmawia wywiadów i spotkań z mediami. Autorowi także nie udało się jej przekonać, opiera się zatem na wielu dostępnych źródłach, ale głos bohaterki brzmi tu tylko w wersji zapośredniczonej - w formie cytatów z przeszłości. A reszta? Jak pisał Miłosz jest biografią, to znaczy zmyśleniem. No dobrze. Ale co zostało? Na pewno dłużej myślałem o losach niezrealizowanego do końca talentu i potencjału. Pola Raksa, mimo przekraczającej krajową rozpoznawalności zapewne nie jest przykładem spełnionego życia zawodowego. Może właśnie to poczucie sprawiło, że dosłownie i w przenośni postanowiła na dobre zejść ze sceny? W głowie pozostaje także wątek starzenia się i gasnącej urody. Jaką propozycję dla dojrzałych aktorek ma nasza scena i kino? Kto i jak utrzyma się w świadomości widzek i widzów? Mimo wszystko zatem jest o czym myśleć a raczej snuć domysły, skoro główna bohaterka nie odpowiada na żadne pytania. Warto docenić wysiłek Krzysztofa Tomasika, nawet jeżeli efekt pozostawia niedosyt.