Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja niestety się wyłamię, bo dla mnie niestety ta książka to mega rozczarowanie. Spodziewałam się na prawdę czegoś wow po tak wielu zachwytach nad tą książką i w ogóle twórczością autorki. No do mnie to nie trafiło niestety. Styl autorki zupełnie do mnie nie trafił, nie mogłam się wciągnąć zupełnie, doczytałam do końca bo chciałam wyrobić sobie swoje zdanie i móc podyskutować na jej temat, do końca liczyłam, że coś może mnie jednak zaskoczy, że stanie się coś co odmieni moje zdanie o tej książce, ale niestety nic takiego sie nie stało. Musze przyznać, że mi ta książka po prostu się nie podobała... bohaterowie wszyscy zupełnie nijacy, pomieszanie z poplątaniem, nie wiadomo kto jest kto, bo każdy w zasadzie taki sam, nikt się niczym nie wyróżniał, a jedynie każdy w zasadzie irytował tak samo... myślałam że wyjaśnienie zagadki będzie jakieś super, ale no niestety nic bardzo odkrywczego. Wątku z diabłem to już w ogóle nie ogarnęłam, nie rozumiem za bardzo po co on się tam pojawił, i jeszcze jakieś wizje i przenoszenie się myślami w inne miejsca głównej bohaterki... bądź co bądź chyba najbardziej irytującej z całego grona... do tego obrzydliwy wątek z tą sfermentowaną mazią z wazonu, no nie ogarnęłam zamysłu stworzenia czegoś takiego... Także podsumowując, ja jestem na nie, nie polubiłam się z autorką, i nie ciągnie mnie póki co, żeby sięgnąć po inne jej książki.

Ja niestety się wyłamię, bo dla mnie niestety ta książka to mega rozczarowanie. Spodziewałam się na prawdę czegoś wow po tak wielu zachwytach nad tą książką i w ogóle twórczością autorki. No do mnie to nie trafiło niestety. Styl autorki zupełnie do mnie nie trafił, nie mogłam się wciągnąć zupełnie, doczytałam do końca bo chciałam wyrobić sobie swoje zdanie i móc...

Ja Zafona czytałam po raz pierwszy dawno temu. Mój egzemplarz Cienia wiatru dostała dawno, dawno temu od brata na urodziny, jednak długo przeleżał nietknięty na półce, bo jakoś tak nie było mi po drodze, okładka mnie nie zachęcała, ale pewnego dnia przyszła na nią pora i... przepadłam. przeczytałam, a raczej pochłonęłam wtedy wszystkie 3 tomy i pozostałe powieści Zafona. Uwielbiam jego styl, to w jaki sposób pisze, tworzy klimat swoich opowieści, tajemniczy, miejscami mroczny, duszny i gęsty. To właściwie połączenie kilku gatunków. Opowieść na początku sączy się bardzo powoli, może nawet miejscami zbyt wolno, ale to buduje całą akcję i właśnie klimat powieści. Tak jak wspominałyście wyżej z bohaterów wygrywa zdecydowanie Fermin, świetnie wykreowana postać, jego dobroć, charakter i oczywiście złote teksty. Główny bohater Daniel, no niestety takie ciepłe kluchy, zero stanowczości, zdecydowania, taryfą ulgową może być dla niego młody wiek, no ale części zachowań nawet wiek niestety nie tłumaczy. Klary też bardzo nie polubiłam. Teraz po ponownym przeczytaniu nadal uważam Cień wiatru za wspaniałą powieść, nadal uwielbiam Zafona, nic się tutaj nie zmieniło, choć obawiałam się tego powrotu po latach do ukochanej książki, żeby jednak nie było rozczarowania, bo wiadomo, że gust się zmienia z czasem, jednak musze przyznać, że jak czytałam po raz pierwszy to pochłonęłam tę powieść, moje serduszko wtedy całkowicie biło do tej książki, teraz emocje jakby nieco mniejsze, już nie miałam takiego efektu wow jak wtedy, mimo, że fabuły praktycznie w ogóle nie pamiętałam. Także teraz już nie czytałam z zapartym tchem jak wtedy pierwszym razem, ale nadal kocham tę książkę.

Ja Zafona czytałam po raz pierwszy dawno temu. Mój egzemplarz Cienia wiatru dostała dawno, dawno temu od brata na urodziny, jednak długo przeleżał nietknięty na półce, bo jakoś tak nie było mi po drodze, okładka mnie nie zachęcała, ale pewnego dnia przyszła na nią pora i... przepadłam. przeczytałam, a raczej pochłonęłam wtedy wszystkie 3 tomy i pozostałe powieści Zafona....

Po wszystkich zachwytach miałam może zbyt wysokie wymagania względem tej książki. No ja się delikatnie zawiodłam. Nie czytałam innych powieści autora, jedynie w grudniu przeczytałam jego opowiadanie w zbiorze opowiadań „Opowiem Ci o zbrodni” no i też nie do końca przypadło mi ono do gustu.

Jak zazwyczaj lubię taki misz masz akcji w różnym czasie, tak tutaj gubiłam się nieco co w którym czasie się dzieje. W mojej opinii bohaterowie byli niesympatyczni, płytcy, nie udało mi się polubić żadnego z nich przez całą książkę. Matka głównej bohaterki była ogromnie irytująca, sama nie wiedziała czego chce, już wcześniej czepiająca się o wszystko i wiecznie nie zadowolona, ojciec Ady też zresztą nie lepszy. A już Damian, Marry i jej ojciec to już irytowali mnie nad wyraz. To jak ona manipulowała tym chłopakiem, jaka pusta i dziwna była ta dziewczyna, a on za to posłuszny jak baranek i chciał się nawet przyznać do czegoś czego nie zrobił żeby tylko zaimponować dziewczynie, no dramat… Ja wiem, że młodość rządzi się swoimi prawami, no ale bez przesady…

Dla mnie akcja strasznie dłużyła się przez całą książkę, natomiast pod sam koniec przyspieszyła tak bardzo jakby autor chciał skończyć wszystko w ostatnich 10 stronach bo zorientował się że już trochę za długo lał wodę. Nie chodzi o to że spodziewałam się mrocznego kryminału – no bo nie, lubię bardzo kryminały, które są bardziej nawet obyczajówkami, lub książkami psychologicznymi z tylko nutką kryminału, no ale tutaj akurat się nie polubiliśmy.

Zakończenie, to prawda, było zaskakujące, takiego zakończenia się nie spodziewałam, jednak i tak wydaje mi się że autor na siłę chciał nas zaszokować i na siłę nas zaskoczyć. To o czym czytamy przez całą książkę jakoś nijak ma się do tego co dowiadujemy się na końcu. Autor przez całą książkę nie daje nam nawet śladu, żeby czytelnik mógł się wysilić i sam wpaść na takie zakończenie. Po prostu na samym końcu ni z tego ni z owego dowiadujemy się kto zabił, tak po prostu...

Co do głównego bohatera, ojca dziewczyny - Jakim człowiekiem musiał był ojciec tej dziewczyny, jak zgorzkniały i wyprany z emocji, żeby przejść do porządku dziennego z tym, ze zabił własne dziecko. I ile tupetu trzeba mieć, żeby tak udawać rozpacz, udawać że się jej szuka, a tak naprawdę powrócić do tego miejsca tylko po to, żeby przenieść ciało, aby nikt się nie dowiedział co się stało. I na koniec jeszcze się cieszy, że nikt tego nie odkrył.

Być może kiedyś sięgnę jeszcze po jakąś książkę tego autora, ale póki co nie trafia do grona moich ulubionych polskich autorów, a mi po przeczytaniu „Żmijowiska” pozostał pewien niedosyt i kapcie mi nie spadły.

Po wszystkich zachwytach miałam może zbyt wysokie wymagania względem tej książki. No ja się delikatnie zawiodłam. Nie czytałam innych powieści autora, jedynie w grudniu przeczytałam jego opowiadanie w zbiorze opowiadań „Opowiem Ci o zbrodni” no i też nie do końca przypadło mi ono do gustu.

Jak zazwyczaj lubię taki misz masz akcji w różnym czasie, tak tutaj gubiłam się...