Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może i fabuła niezbyt ciekawa, za to słabo napisane. Klasyczna lektura, która ma "uczyć i wychowywać" bez względu na koszty. Byłem ciekawy, czy znajdę coś w tej książce po latach, znalazłem niewiele. Nic dziwnego że Żeromski wydał to pod pseudonimem, też bym wydał. Skorzystałem z audiobooka, dostępnego za darmo na stronie Wolnych Lektur, książkę rzuciłbym w kąt, tak podejrzewam. A Marcin Popczyński przynajmniej wyciągnął z książki, co się dało dobrego, dla niego jest ta czwarta gwiazdka.

Ale jeszcze w temacie walki z rusyfikacją: parę lat temu odkryłem reportaż "Z ziemi chełmskiej" Władysława Reymonta, rzecz o tajnej mszy pod zaborem. Lektura jak dla mnie dużo ciekawsza, może dodać na listę lektur, a pożegnać w końcu Marcinka Borowicza? Reportaż Reymonta dostępny jest w zbiorze "100/XX", wybranych przez Mariusza Szczygła, rok 1910.

Może i fabuła niezbyt ciekawa, za to słabo napisane. Klasyczna lektura, która ma "uczyć i wychowywać" bez względu na koszty. Byłem ciekawy, czy znajdę coś w tej książce po latach, znalazłem niewiele. Nic dziwnego że Żeromski wydał to pod pseudonimem, też bym wydał. Skorzystałem...

Rozwiń Zwiń

Historia inspirowana objawieniami Kazimierza Domańskiego, które miały miejsce w Oławie od 1983. Nie jest to reportaż, "Kult" nie jest opisem objawień oławskich, raczej były one lekką inspiracją właśnie. Więc podobnie jak "Inna dusza", ale z dużo większą dawką fikcji, Autor poszedł pewnie w tę stronę (mocne zbeletryzowanie) po kontrowersjach, jakie towarzyszyły wydaniu tamtej książki.

W "Kulcie" Orbitowski świetnie wyważa różne rzeczy, Zbyszek - brat Henryka Hausnera, a jednocześnie narrator - jest niewierzący, ale dba o słabego na umyśle brata, choć z jego objawień trochę się naśmiewa. Niejednoznaczny jest też jego stosunek do "jeremiaszy", zbierających się wokół brata, czy ludzi, którzy się koło niego kręcą. Bo niby momentami jest śmiesznie, a jeszcze jak Janusz Chabior czyta, to wiadomo, ale okazuje się, że nie jest takie proste, nie ma tu szydery, przynajmniej w nadmiarze, o co by było najłatwiej. Orbitowski pokazuje, jak czas mija, a z latami i kolejnymi wydarzeniami wychodzi, kto zachował się źle, kto jest OK, kto się ostał, a kto był słaby. No i cuda - co z cudami?

Dostajemy też szersze tło, to jak na mieszkańców Oławy podziałały zmiany w 1989, jak podziałały na Henryka i jego "wyznawców". Autor daje Zbyszkowi dwóch przyjaciół - jeden jest partyjnym sekretarzem, a drugi księdzem. "Kult" to prawie 500 stron, ale nic się nie dłuży, wszystko jest ciekawe, dzięki wygadanemu narratorowi właśnie.

Dużo jest tu przemyśleń ogólnych, o życiu, niekoniecznie takich z którymi każdy się zgodzi, bo Zbyszek to może nie klasyczny wiejski filozof, ale jako małomiasteczkowy fryzjer doświadczenie życiowe jakieś ma i chętnie się nim dzieli ze słuchaczem. No i Autor naprawdę zrobił kawał dobrej roboty, bo nie dość że balansuje między tą szyderą a braterską miłością, między jego dobrymi uczynkami a "sprawami z kobietami", to jeszcze snuje ustami pana Zbyszka fascynującą historię. I jakkolwiek to zabrzmi, widzą tu trochę podobieństw do książek Wiesława Myśliwskiego. Czy to chwalenie na wyrost? Nie wiem, nawet jeśli, to troszeczkę, niewiele. Dorósł nam Łukasz, zmężniał, spoważniał. "Kult" to zdecydowanie najlepsze, najmądrzejsze co napisał, a ja przeczytałem, czy też przesłuchałem. Chciałbym, żeby więcej było takich książek, tak po prostu.

Historia inspirowana objawieniami Kazimierza Domańskiego, które miały miejsce w Oławie od 1983. Nie jest to reportaż, "Kult" nie jest opisem objawień oławskich, raczej były one lekką inspiracją właśnie. Więc podobnie jak "Inna dusza", ale z dużo większą dawką fikcji, Au...

Rozwiń Zwiń

Wow. Wyborne.

Krótki zbiór krótkich opowiadań, zwykle z lekkim nadnaturalnym twistem, w większości jakieś takie obyczajowe (ale z twistem), a niektóre ocierające się o fantastykę. Czasem zaś wciśnięte jakiś zdanie bardziej takie filozoficzne, Fajnie napisane, niejasne, temat zwykle napoczęty, zarysowany, nie wiadomo do końca o co chodzi, ale treści jest dokładnie ile trzeba i kończy się dokładnie, gdzie powinno. Takie samosiejki. Super, uwielbiam. Trochę mi ta książka przypominała "Opowiadania bizarne" Olgi Tokarczuk, choć mniej w nich fantastyki a więcej, jak to nazwać, jakiegoś poczucia nierealności? Z kolei do Teda Chianga Autorka raz nawiązuje bezpośrednio, ale do filmu, nie książki.

Wziąłem trochę przypadkowo z woblinkowej akcji "Kraków czyta", a jako że miałem mało czasu, padło na krótki audiobook Dominiki Słowik. No i trafiłem perełkę. Coś tam kojarzyłem, jakaś nagroda, "Zimowla" gdzieś się kisi na czytniku. A teraz pewnie kupię sobie papierowe "Samosiejki" i będę ewangelizował.

A propos audiobooka, przeczytane doskonale, wyrazy uznania dla Marty Markowicz.

Wow. Wyborne.

Krótki zbiór krótkich opowiadań, zwykle z lekkim nadnaturalnym twistem, w większości jakieś takie obyczajowe (ale z twistem), a niektóre ocierające się o fantastykę. Czasem zaś wciśnięte jakiś zdanie bardziej takie filozoficzne, Fajnie napisane, niejasne, temat zwykle napocz...

Rozwiń Zwiń