Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To druga książka Elif Shafak, którą przeczytałam i mogę stwierdzić, że autorka pisze w taki sposób, że książka sama się czyta, pióro ma lekkie i przyjemne, dość poetyckie. Historia według mnie sztampowa, naciągana, ale rozumiem, że niektórym może przynieść ukojenie. Znalazłam w niej kilka pokrzepiających cytatów, które ze mną zostaną, ale nie jest to pozycja, która na dłużej zapadnie mi w głowie. Mało jest Elli i jej historii (i dobrze), dużo Szamsa i bohaterów naokoło niego. Jako lekka, wakacyjna książka jak najbardziej, ale nie dla osób szukających wartkiej akcji.

To druga książka Elif Shafak, którą przeczytałam i mogę stwierdzić, że autorka pisze w taki sposób, że książka sama się czyta, pióro ma lekkie i przyjemne, dość poetyckie. Historia według mnie sztampowa, naciągana, ale rozumiem, że niektórym może przynieść ukojenie. Znalazłam w niej kilka pokrzepiających cytatów, które ze mną zostaną, ale nie jest to pozycja, która na...

Trudno mi ocenić tę książkę, gdyż z jednej strony jest to fikcja, z drugiej - oparta na wydarzeniach rzeczywistych. Jest też nierówna; czyta się ją niby płynnie, ale momentami autor pisze topornie (dla mnie - pretensjonalnie, jakby chciał się bardzo popisać swoją intelektualnością), zdarzają się też błyskotliwe zdania, sprytnie wplecone w niby luźną gadaninę, refleksję. Zakończenie mnie zaskoczyło, chociaż przebłyski tej wersji miałam już wcześniej. Trochę zmęczyła mnie ta książka, głównie przez styl pisania autora. Niemniej, historia ciekawa i warta przeczytania.

Trudno mi ocenić tę książkę, gdyż z jednej strony jest to fikcja, z drugiej - oparta na wydarzeniach rzeczywistych. Jest też nierówna; czyta się ją niby płynnie, ale momentami autor pisze topornie (dla mnie - pretensjonalnie, jakby chciał się bardzo popisać swoją intelektualnością), zdarzają się też błyskotliwe zdania, sprytnie wplecone w niby luźną gadaninę, refleksję....

Jest ok jako książka rozrywkowa, wtedy nawet z 7 gwiazdek mogę dać :) Trochę pretensjonalna, zwłaszcza w drugiej połowie, trochę nastoletnio-miłostkowa, część wątków się wymyka logice, ale jestem w stanie przymknąć na to oko. Zakończenie mnie trochę rozczarowało, ale suma summarum, przeczytałam na dwa razy i bawiłam się nieźle. :)

Jest ok jako książka rozrywkowa, wtedy nawet z 7 gwiazdek mogę dać :) Trochę pretensjonalna, zwłaszcza w drugiej połowie, trochę nastoletnio-miłostkowa, część wątków się wymyka logice, ale jestem w stanie przymknąć na to oko. Zakończenie mnie trochę rozczarowało, ale suma summarum, przeczytałam na dwa razy i bawiłam się nieźle. :)

Jeśli chcecie sięgnąć po tę książkę, żeby dowiedzieć się więcej o zachodzących procesach w mózgu i organizmie podczas uzależnień - to nie sięgajcie po tę pozycję. Książka jest bardzo, bardzo prosta, oparta na kilkunastu historiach z gabinetu terapeutycznego. Oczekiwałam zupełnie czegoś innego, tu dostajemy typową a'la psychologiczną, amerykańską książkę - to, co znajduje się na 300 stronach, można byłoby zawrzeć w 50. O dopaminie, neuroprzekaźnikach, też jest stosunkowo mało. Było kilka ciekawych wątków (o wstydzie prospołecznym czy bólu predysponującym do odczuwania przyjemności), ale w stosunku do całej reszty treści, autorka poświęciła im bardzo mało uwagi.

Jeśli chcecie sięgnąć po tę książkę, żeby dowiedzieć się więcej o zachodzących procesach w mózgu i organizmie podczas uzależnień - to nie sięgajcie po tę pozycję. Książka jest bardzo, bardzo prosta, oparta na kilkunastu historiach z gabinetu terapeutycznego. Oczekiwałam zupełnie czegoś innego, tu dostajemy typową a'la psychologiczną, amerykańską książkę - to, co znajduje...

Naprawdę bardzo dobra pozycja z solidnym portretem psychologicznym manipulatora-nauczyciela i ukazanie traumy w niejednoznaczny sposób; ,,jeśli nie historia miłosna, to co to było?". Chwilami się dłuży, ale jednocześnie miałam wrażenie, że wszystkie przytoczone zdarzenia, opisy, sytuacje były niezbędne, żeby ukazać całość w pełnej krasie. Język może nieco infantylny czasami, ale jeśli to wspomnienia nastolatki, to jaki ma być? Suma summarum, polecam! Jednak najpierw radziłabym przeczytać Lolitę, żeby sobie nie spojlerować, bo jest dużo nawiązań :)

Naprawdę bardzo dobra pozycja z solidnym portretem psychologicznym manipulatora-nauczyciela i ukazanie traumy w niejednoznaczny sposób; ,,jeśli nie historia miłosna, to co to było?". Chwilami się dłuży, ale jednocześnie miałam wrażenie, że wszystkie przytoczone zdarzenia, opisy, sytuacje były niezbędne, żeby ukazać całość w pełnej krasie. Język może nieco infantylny...

Czytadło, które czyta się dobrze, płynnie, ale ma tyle absurdów, że nie mogę jej ocenić wyżej. Rzeczywiście opisy przyrody są urzekające, ale wątki miłosne i kryminalne - dno.

Czytadło, które czyta się dobrze, płynnie, ale ma tyle absurdów, że nie mogę jej ocenić wyżej. Rzeczywiście opisy przyrody są urzekające, ale wątki miłosne i kryminalne - dno.

Jak byłam zauroczona Murakamim po przeczytaniu ,,Norwegian Wood'', tak ta pozycja jest bardzo rozczarowująca - bohaterowie są płytcy i płascy. Historia nie ma większego sensu i jest wynurzeniem mężczyzny z kryzysem wieku średniego, który tak bardzo idealizuje pierwszą miłość, że aż ma się wrażenie, że pisał to 13-latek. Spodziewałam się ujmującej nostalgii i refleksji na temat życia i swoich wyborów dojrzałego człowieka, a Hajime zdecydowanie taki nie jest.

Jak byłam zauroczona Murakamim po przeczytaniu ,,Norwegian Wood'', tak ta pozycja jest bardzo rozczarowująca - bohaterowie są płytcy i płascy. Historia nie ma większego sensu i jest wynurzeniem mężczyzny z kryzysem wieku średniego, który tak bardzo idealizuje pierwszą miłość, że aż ma się wrażenie, że pisał to 13-latek. Spodziewałam się ujmującej nostalgii i refleksji na...

Pierwsza część książki - świetna. Bez wątpliwości daję jej 7 gwiazdek i serduszko, za smaki, zapachy, które kreuje autorka, za przedstawienie dzieciństwa głównej bohaterki. Zaciekawiła mnie Turcją, Stambułem, kolorami i dramatami. Druga (i trzecia) część - dużo gorsza. Naprawdę słabe dialogi, napisane na poziomie pierwszego lepszego czytadła, dziwne zwroty akcji, wepchnięte, mam wrażenie, na siłę, po to aby COŚ się działo. Autorka mogła skończyć tę powieść na pierwszej części. Być może wtedy wątek przyjaźni i przywiązania, nie wybrzmiałby aż tak (a może by wybrzmiał?), ale na pewno wyszłaby z tego obronną ręką. Mnie zauroczyła Stambułem i za to dziękuję!

PS dla osób zniesmaczonych lewactem, niby wylewającym się z tej książki - cóż, tak wygląda świat!

Pierwsza część książki - świetna. Bez wątpliwości daję jej 7 gwiazdek i serduszko, za smaki, zapachy, które kreuje autorka, za przedstawienie dzieciństwa głównej bohaterki. Zaciekawiła mnie Turcją, Stambułem, kolorami i dramatami. Druga (i trzecia) część - dużo gorsza. Naprawdę słabe dialogi, napisane na poziomie pierwszego lepszego czytadła, dziwne zwroty akcji,...

Niestety, mimo dużej sympatii dla autorki i jej humoru, taka ilość anegdot i śmieszków mnie przerosła. Takie rzeczy chętnie poczytam na Instagramie, nie w książce. Być może osoba absolutnie niemająca styczności ze statystyką wyniesie z tej książki coś dla siebie, jeśli zdoła coś wyłuskać z morza dygresji.

Niestety, mimo dużej sympatii dla autorki i jej humoru, taka ilość anegdot i śmieszków mnie przerosła. Takie rzeczy chętnie poczytam na Instagramie, nie w książce. Być może osoba absolutnie niemająca styczności ze statystyką wyniesie z tej książki coś dla siebie, jeśli zdoła coś wyłuskać z morza dygresji.

Duża ilość ciepła z mojej strony do tej książki za inicjatywę i sposób wykonania.
Zbiór dzieł różnych autorów, więc i poziom różny. Niektóre pretensjonalne i zbyt dziwne. Ku mojemu zaskoczeniu, dużo w tym zbiorze opowiadań smutnych, wyciskających łez, takich, gdzie wszystko co zostało do zrobienia, to tylko mieć nadzieję i trwać, czekać - nie wiadomo do końca na co. Jest też opowiadanie o doświadczeniach koronawirusowych - Pawła Piotra Reszki. Pokrzepiające.
Niektóre są przepiękne i zostaną w moim sercu na dłużej - na pewno to o Puszczy Białowieskiej, Adama Wajraka oraz świetny literacko tekst Krzysztofa Vargi. Albo bajka Hanny Krall, wiersz Urszuli Kozioł czy dające ukojenie słowa Grażyny Plebanek.

Duża ilość ciepła z mojej strony do tej książki za inicjatywę i sposób wykonania.
Zbiór dzieł różnych autorów, więc i poziom różny. Niektóre pretensjonalne i zbyt dziwne. Ku mojemu zaskoczeniu, dużo w tym zbiorze opowiadań smutnych, wyciskających łez, takich, gdzie wszystko co zostało do zrobienia, to tylko mieć nadzieję i trwać, czekać - nie wiadomo do końca na co. Jest...