Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisane to jest dobrze, z wieloma detalami dotyczącymi życia w starożytnym Rzymie (choć w niektórych miejscach autor chyba się zapędził z uwspółcześnianiem). Świetnie opisany moment katastrofy (uwieczniony w zapiskach Pliniusza). Nachodzi refleksja, jak wiele osiągnęli już ludzie w tamtych czasach w kwestiach np. inżynierii, wprowadzania udogodnień w życiu, wiedzy - a co zostało zaprzepaszczone w czasach średniowiecza. Tu w szczególności możemy zachwycać się wspaniałościami rzymskich akweduktów. No, tylko czemu połowa książki jest właśnie o akweduktach i o wodzie...

Napisane to jest dobrze, z wieloma detalami dotyczącymi życia w starożytnym Rzymie (choć w niektórych miejscach autor chyba się zapędził z uwspółcześnianiem). Świetnie opisany moment katastrofy (uwieczniony w zapiskach Pliniusza). Nachodzi refleksja, jak wiele osiągnęli już ludzie w tamtyc...

Rozwiń Zwiń

Książka Jody Rosena jest sprytnym połączeniem historii i reportażu, z dodatkiem wielu ciekawostek oraz osobistych refleksji. Autor eksploruje terytorium roweru nie tylko z historycznego punktu widzenia, ale także psychologicznego, geograficznego, czy politycznego. Dziś, w dobie zmian klimatycznych i pandemii mamy kolejny globalny boom rowerowy, a przyszłości upatruje się w e-bikach. Nawet Chiny zaczęły się zastanawiać, czy "odesłanie w niebyt Królestwa Roweru nie było aby zbyt pochopne". Szkoda tylko, że nie ma tu europejskiej perspektywy, czyli chociażby pokazania Holandii i Danii, jako najbardziej “urowerowionych państw”. Jak zwykle gros narracji koncentruje się na Stanach Zjednoczonych, z wycieczkami do Azji, głównie Bangladeszu (bardzo ciekawy rozdział), Bhutanu i wymienionych już Chin.

Książka dla miłośników rowerów, miłośników historii, ale i postępu, a także wszystkich ciekawych świata, w szczególności przedstawianego z innej perspektywy, niż ta konwencjonalna.

Książka Jody Rosena jest sprytnym połączeniem historii i reportażu, z dodatkiem wielu ciekawostek oraz osobistych refleksji. Autor eksploruje terytorium roweru nie tylko z historycznego punktu widzenia, ale także psychologicznego, geograficznego, czy politycznego. Dziś, w dobie zmian klima...

Rozwiń Zwiń

Ta książka jest dokładnie taka, jak myślałam. Pod przesłodzoną powłoczką radzenia sobie z objawami ADHD kryje się jest przekaz, że remedium na owe problemy jest diagnoza. Nie leczenie, a diagnoza. Autorzy powtarzają to, ze pani otrzymała diagnozę przy każdej okazji, jak magiczne zaklęcie, które zmienia wszystko. "Po otrzymaniu diagnozy wszystko zmieniło się o 180st". Tak samo zresztą jak mantrę o samoakceptacji. Tylko, czy od zaakceptowania, że "jestem jaki jestem" zapłacą się rachunki?

Mamy nową modę, by diagnozować sobie tajemnicze choroby lub zaburzenia, którymi potem tłumaczymy nasze wady czy niedociągnięcia. Wszystko byłoby ok, jeśli diagnoza stanowi początek terapii, jak to powinno mieć miejsce, gorzej, kiedy nic z tym nie robimy, a diagnoza służy nam to jako usprawiedliwienie i ułatwianie sobie życia. "Nie jestem bałaganiarą tylko mam ADHD". I żądanie od innych, by nas akceptowali, bo to, że nawaliłem, to nie moja wina. Jest to wygodne, ale też tkwi w tym pułapka, czyli założenie, że człowiek musi być idealny, że nie ma prawa do niedoskonałości i błędów, a te ostatnie mogły wynikać tylko z przyczyn medycznych. I jakby człowiek z wadami nie zasługiwał na akceptację i miłość. O której tak dużo w tej książce, ale jej warunkiem jest...diagnoza. Czy wsparcie i pomoc w problemach dnia codziennego, jakie Richard okazał swojej partnerce, koniecznie wymagało diagnozy medycznej, czy bez niej nie można by ich było okazać?

Wiem, że to książka napisana przez laików i naukowych podstaw nie było co się spodziewać, ale jednak jakiś background by się przydał. Jak doszło do tego, że autorka została zdiagnozowana, na podstawie czego, jak wyjaśniono jej problemy? Tego tu nie znajdziemy, ba nawet sama narratorka nie jest w stanie wytłumaczyć, co dzieje się w jej głowie, czemu zachowuje się ona tak, a nie inaczej, poza ogólnikami typu, że "jej mózg działa inaczej". To znaczy jak? Co to znaczy? Nie było tego na TikToku? Kuriozalne jest to, że niektóre rzeczy tłumaczy jej partner, a nie ona sama. Np. dlaczego niewykonalne było dla niej umycie się przez kilka dni... Zastanawiałam się też, w jakiej rodzinie wychowała się Rox, kiedy przeczytałam w pewnym miejscu, że nikt nie nauczył jej ogarniania elementarnych życiowych kwestii. Takich jak sprzątanie po sobie, czy słanie łóżka. Wychowała się w buszu? W sierocińcu? Co przekazali jej rodzice i czy nie widzieli oni, że dziewczyna ma problemy? Na ten temat też nie ma słowa.

Ta pani z pewnością jakieś problemy/zaburzenia ma, gdyż to co opisuje nie mieści się w normie zwykłego bałaganiarstwa czy niechlujstwa. Nie wiem czy to jest ADHD, bo się na tym nie znam, a katalog objawów ADHD u dorosłych jest szeroki... No ale, zwał jak zwał, cała ta książka dowodzi tego, że nie liczy się nazwa, liczy się samo otrzymanie medycznej etykietki, potwierdzającej to, że "to nie jest moja wina", tylko jestem "inny", "neuroróżnorodny". Co następnie może stanowić wytłumaczenie dosłownie wszystkiego. "Długi, rachunki i jeszcze ADHD. Coś przerażającego". Koniec końców Rox radzi sobie jako tako tylko dlatego, ze holuje ją jej partner, ogarniający wszystko (facet to anioł, chodzący ideał i najbardziej ogarnięta osoba pod słońcem, jak wynikałoby z tej książki).

Podsumowując: ta książka to wesoła twórczość, pokazująca jedynie wyrywek z życia pary tiktokerow i proste rady, na zasadzie wzięcia tabletki na ból, a czemu boli to już nie muszę wiedzieć. Staram się pochopnie nie osądzać, brać pod uwagę to, że ludzie nie są doskonali i że mylą się "niecelowo" (wbrew temu, co sugeruje autor), bo błądzić jest rzeczą ludzką - ale tego typu historie mnie naprawdę irytują. Dokąd zabrnęliśmy jako ludzkość? Może trzeba iść po jakąś DIAGNOZĘ, wtedy wszystko stanie się prostsze...

Ta książka jest dokładnie taka, jak myślałam. Pod przesłodzoną powłoczką radzenia sobie z objawami ADHD kryje się jest przekaz, że remedium na owe problemy jest diagnoza. Nie leczenie, a diagnoza. Autorzy powtarzają to, ze pani otrzymała diagnozę przy każdej okazji, jak magiczne zaklęcie, ...

Rozwiń Zwiń

Potrzebna nam rozmowa, a nie agresja, obrażanie się i zakazywanie czegoś, co nam się nie podoba. Niestety w dzisiejszym spolaryzowanym świecie rozsądna dyskusja przechodzi do lamusa. Histeria środowiska osób trans na wszelkie głosy krytyczne, czy chociażby wątpiące w to, co transpłciowość głosi jest tego najlepszym przykładem.

Ryan Anderson jest amerykańskim konserwatystą, który stanął okoniem wobec politycznej poprawności obecnej w krajach zachodnich, kwestionując coraz bardziej powszechną ideologię transpłciowości. Głoszącą, że płeć to jest co, co "czujemy", zatem jest konstruktem subiektywnym, nie mającym nic wspólnego z biologią. Jego wywód jest bardzo wyważony, racjonalny i pełen szacunku. Nie widzę żadnej transfobii czy "opresji" w nawoływaniu do rozsądku i głębszego namysłu zanim poddamy się bolesnym, kosztownym, a często nawet niepotrzebnym terapiom, nieodwracalnie zmieniającym nasze ciało. W szczególności jest to niepokojące w przypadku dzieci. Ale cóż, dla osób trans to właśnie jest transfobiczne. Fakt, że brakuje w tej pozycji głosu aktywistów i samych osób transpłciowych (poza tymi, którzy nie są zadowoleni ze swojej tranzycji). Ale zapewne, nawet gdyby autor chciał takowe zamieścic, to żadna z tych osób nie zgodziłaby się na rozmowę z nim, gdyż taka jest właśnie filozofia osób trans - z "transfobami się nie rozmawia".

I nie, chęć do rozmowy nie zależy to od tego, czy ktoś jest „lewakiem” czy „prawakiem”, a już samo obrzucanie kogoś tego typu etykietkami i dzielenie ludzi na "złych" i "dobrych", w zależności od ich poglądów – jest dokładnie tym samym, co czynią środowiska trans.

Potrzebna nam rozmowa, a nie agresja, obrażanie się i zakazywanie czegoś, co nam się nie podoba. Niestety w dzisiejszym spolaryzowanym świecie rozsądna dyskusja przechodzi do lamusa. Histeria środowiska osób trans na wszelkie głosy krytyczne, czy chociażby wątpiące w to, co transpłciowość ...

Rozwiń Zwiń

Nieopisanie nudna. Książka o niczym, większość treści kręci się wokół tego, że bohater, początkujący pisarz poznał i współpracuje z Jackie Kennedy Onassis. Jego stosunek do niej jest czołobitny, gość strasznie się tym jara i w zasadzie o tym jest ta powieść. Gdzieś w tle jest napisana przez niego książka i relacja z matką, ale who cares.
Powieść jest pełna nudnych i niepotrzebnych szczegółów. Główny bohater jest nijaki, a jego "problemy" trywialne (problemy w cudzysłowie, bo w zasadzie żadnych nie dostrzegłam). Niczego szczególnego nie dostrzegłam też w postaci matki pisarza, choć twierdzi on, że jest ona "niesamowita" - tymczasem stoi ona wyraźnie w cieniu pani Kennedy. Tak samo nudne i trywialne są dialogi - mające charakter small talk. A nuda jest przecież najcięższym grzechem, jeśli chodzi o książki.

Nieopisanie nudna. Książka o niczym, większość treści kręci się wokół tego, że bohater, początkujący pisarz poznał i współpracuje z Jackie Kennedy Onassis. Jego stosunek do niej jest czołobitny, gość strasznie się tym jara i w zasadzie o tym jest ta powieść. Gdzieś w tle jest napisana prze...

Rozwiń Zwiń

"Fascynująca lektura dla każdego, kto nosi ubrania". czyli dla każdego człowieka? Kto to pisał?

O czym NIE jest ta książka? O tym, jak nie kupować więcej ciuchów. O tym, na co zwracać uwagę przy kupowaniu, jak być bardziej świadomym konsumentem. Jak sprawdzać firmy odzieżowe. O tym, jaki be jest konsumpcjonizm i o greenwashingu. Oczywiście autorka zamieszcza na ten temat kilka danych i informacji, w początkowych rozdziałach jest też co nieco na temat fast fashion, Zarze i warunków w azjatyckich szwalniach, ale to nie jest temat, na którym się koncentruje ten reportaż. O czym zatem to jest? O przemianach zachodzących w branży modowej, o ludziach, którzy mają pomysł na zmianę - projektantach, kreatorach, przedsiębiorcach. Autorka opisuje różne firmy w Stanach Zjednoczonych, które powstają z myślą, by nie podążać drogą fast fashion. Albo modernizują się, jak Levis. Tzw. rightshoringu. Więc jeśli ktoś pisze, że "wszystko to już wie", to raczej nie przeczytał tej książki.

Niestety problem z tą książką polega na tym, iż jest to bardziej o biznesie, niż o modzie. Kto będzie chciał poczytać o ubraniach, o materiałach, czy o markach, będzie zawiedziony. Autorka bowiem omawia strategie biznesowe, technologie, procesy wytwórcze, zmiany własnościowe... bardzo dużo jest danych i liczb, i po prostu jest to mało ciekawe dla kogoś, kto chciał poczytać o modzie. Ciekawsze to na pewno będzie dla pasjonatów modowej branży albo dla osób, szukających inspiracji na własną firmę. Jest tu bowiem sporo informacji o nowinkach technologicznych, procesie wytwarzania różnych materiałów, pomysłach na odzyskiwanie surowców. Zatem na pewno nie jest to "lektura dla każdego, kto nosi ubrania". Mnie najbardziej zaciekawił opis uzyskiwania sztucznych skór, hodowanych po prostu w laboratorium. Ciekawy jest też rozdział o organicznej bawełnie (wiedzieliście, że bawełna może rosnąć nie tylko biała?); niestety cały czas za dużo było mi w tym liczb i danych raczej z branży przemysłowo-chemicznej, niż modowej. Wreszcie zwróciłam uwagę na tekst o japońskich ekskluzywnych dżinsach - jest to jedyny zresztą tekst w tym reportażu, traktujący o firmie spoza USA. Fajnie byłoby poczytać o jakichś tego typu pomysłach z naszego rodzimego podwórka, na pewno wzbudziłoby to moje większe zainteresowanie, no ale cóż, jest to kolejny reportaż, pisany przez Amerykankę, w którym świat w zasadzie kończy się na Ameryce.

Dana Thomas na początku swojej książki pyta "dlaczego nas to nie obchodzi". Czyli to, że fast fashion niszczy planetę. Czemu kupujemy tony ciuchów, które wyrzucamy po jednym wyjściu? I kwestia jest taka, że jej książka nie jest odpowiedzią na to pytanie. Tworzenie rzemieślniczych firm, odpowiedzialnych ekologicznie nie rozwiąże tego problemu. To jest dla ludzi "świadomych", a większość konsumentów stanowią jednak ci "nieuświadomieni", dla których podstawowym wyznacznikiem jest cena. A ta dla większości ludzi nie będzie się kalkulować, nawet jeśli wziąć pod uwagę lepszą jakość. Widzę to po cenach, jakich sobie życzą takie firmy w Polsce (a i to nie mam pewności, czy to nie jest greenwashing i jaka jest gwarancja tej jakości). W grę wchodzi więc po pierwsze przebudowa naszej mentalności, która przestawiła się na konsumpcyjny styl życia, a dopiero potem można tworzyć rzemieślnicze biznesy modowe. Owe firmy również muszą brać pod uwagę, że z takim modelem biznesowym na pewno nie staną się potentatami w dzisiejszym stylu. Który tak naprawdę jest nie do utrzymania, jeśli wziąć pod uwagę wytrzymałość naszej planety. A już z końcowymi pomysłami, w stylu drukowania ubrań, czy ich wypożyczaniu zamiast kupowania, autorka zupełnie odleciała.

"Fascynująca lektura dla każdego, kto nosi ubrania". czyli dla każdego człowieka? Kto to pisał?

O czym NIE jest ta książka? O tym, jak nie kupować więcej ciuchów. O tym, na co zwracać uwagę przy kupowaniu, jak być bardziej świadomym konsumentem. Jak sprawdzać firmy odzieżowe. O...

Rozwiń Zwiń