Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo średnie.
Dałabym to raczej do kategorii książki dla dzieci, niż fantasy.
Ogólnie friendship is magic.

Bardzo średnie.
Dałabym to raczej do kategorii książki dla dzieci, niż fantasy.
Ogólnie friendship is magic.

Ech.
Czarne kamienie to jedna z moich ulubionych serii i często do niej wracam. Przeczytam opowiadanie albo ulubioną część/fragment jak nie mam mógzu żeby skupić się na czymś nowym albo nie wiem czy będę miała czas dokończyć książkę. Do Paktu królowej nie będę wracać, nawet nie wiem czy ją dokończę.
Miałam nadzieję, że książka będzie jak Przymierze ciemności i Pani Shaladoru - skupi się na Jillian i dostaniemy tylko małe wstawki Deamona/Lucivara/Surreal jako prezent. Zamiast tego mamy bardzo męczący główny wątek Deamona i Surreal kręcący się wokół seksualnego żaru, który nagle jest bardzo problematyczny, chociaż przez poprzednich 9 książek nie był poważnym problemem. Książka od początku jest też bardziej erotyczna niż poprzednie części i nie bardzo mi się to podoba. W Czarnych kamieniach zawsze był seks, ale nie aż tyle.
Moją ulubioną rzeczą w tej serii są (były?) postaci. Tak wyraźnie zarysowane, że wiem co by zrobił Saetan/Lucivar/Daemon w danej sytuacji. A w tej książce ich nie ma. Cały czas, czytając, myślałam 'Lucivar by tak nie powiedział', 'Daemon by tak nie powiedział', 'Surreal by tak nie zrobiła'.
Anne chyba zapomniała przez te 10 lat jak pisać swoich bahaterów. Ich rozmowy są dziwnie puste i sztywne. Lucivarowi brakuje, nie wiem, ciepłości, miękkości(?), którą miał pod tą swoją szorstkością. Wydaje się też głupszy niż kiedyś, nigdy nie był oczytany, ale był inteligentny. Surreal brakuje mózgu i jaj, była zawsze odważna i wygadana. To co jest w tej serii, nie jest Surreal. Daemon wydaje się być swoim cieniem, brakuje mu mocy?, wyrafinowania? elegancji?. Takie 'Mamo chcę mieć Deamona - Mamy Deamona w domu. - Deamon w domu: Deamon z tej książki.'
W tej książce mamy też nową tłumaczkę i jest dużo niespójności w tłumaczeniu powracających nazw np. męska czarna wdowa zamiast czarny wdowiec, czarownica ogniska domowego zamiast domowa czarownica, eyrie zamiast siedlisko itd. Są też zdrobnienia (których osobiście nie lubię), szczególnie drażni mnie 'Andulvarek'. Imiona nigdy nie były tak zdrabniane w tej serii i 'Andulvarek' sprawia mi fizyczny ból. Są też nazwy które nie były odmieniane np. Hyall i Amdarh, a teraz mamy Najwyższą Kapłankę Hyallu, dom w Amdarhu itp.
Zawsze lubiłam polskie tłumaczenie tej serii i nawet jak kiedyś próbowałam przeczytać angielską wersję przed polską premierą, brakowało mi 'Fachu' i dałam sobie spokój, ale będę musiała tam zajrzeć, żeby sprawdzić czy styl tej książki różni się też po angielsku, czy to tłumaczenie. Czarne kamienie zawsze miały hmm taki formalny? styl fantasy, nie było nowoczesnych słów, wszystko brzmiało trochę starodawniej, ale wciąż zrozumiale. Tutaj jest dużo słów, zwrotów, czasowników, które wybijają mnie z rytmu i zaczynam się zastanawiać 'czy ktoś kiedyś w którejkolwiek części mówił 'super' albo 'babon' albo 'kumpela'?' czy te słowa były wcześniej używane w czarnych kamieniach? Mam tak co chwilę czytając tę książkę.
Nie wiem czy ją dokończę, nie wiem czy chcę sobie psuć ulubionych bohaterów.

"...., a klepnę cię pary razy w dupkę." - Lucivar by tak nie powiedział.

Ech.
Czarne kamienie to jedna z moich ulubionych serii i często do niej wracam. Przeczytam opowiadanie albo ulubioną część/fragment jak nie mam mógzu żeby skupić się na czymś nowym albo nie wiem czy będę miała czas dokończyć książkę. Do Paktu królowej nie będę wracać, nawet nie wiem czy ją dokończę.
Miałam nadzieję, że książka będzie jak Przymierze ciemności i Pani...

Książka rzuciła mi się w oczy na jakiejś reklamie z boku strony. Sięgnęłam po nią głównie dlatego, że powoływała się na Igrzyska śmierci i chyba jeszcze jakąś młodzieżówkę, wołając "Więcej! Mocniej! Bardziej!". A przynajmniej takie wrażenie mi pozostało po tym haśle.

O czym jest ta książka? O nastolatkach trenujących w oczekiwaniu na wezwanie do Grey Landu (czytałam angielską wersję), krainy w której mieszkają żądne zemsty, okrutne, irlandzkie wróżki zwane Sidhe.

Książka na początku ciekawiła, bo opis nic nie zdradzał. Po dojściu do połowy zaciekawienie znikło i w sumie nic więcej, poza drobnymi rozczarowaniami, że ktoś umarł, się nie pojawiło. Wiem, że świat Sidhe miał być straszny i odrażający, ale po pewnym czasie zaczął mnie nudzić. Zamiast jakiegoś szoku, czy czego tam autor oczekiwał, przyszło "tak, tak, wiem, wszystko jest zrobione z ludzi, idźmy dalej". Same Sidhe też mnie nie zachwyciły, głównie dlatego, że za każdym razem były dokładnie takie same. Piękne, złe, bezduszne i ogólnie pokręcone. Kopiuj i wklej. Tylko król Dagda(czy kim on tam był), dostał jakąś bardziej wyróżniającą się rolę.

Dla mnie książka nie miała "tego czegoś". Jakieś 100-150 stron przed końcem, zaczęłam mieć nadzieję. Nadzieję, że to książka jednotomowa, ale chyba niestety nie. Po następną nie sięgnę.

Książka rzuciła mi się w oczy na jakiejś reklamie z boku strony. Sięgnęłam po nią głównie dlatego, że powoływała się na Igrzyska śmierci i chyba jeszcze jakąś młodzieżówkę, wołając "Więcej! Mocniej! Bardziej!". A przynajmniej takie wrażenie mi pozostało po tym haśle.

O czym jest ta książka? O nastolatkach trenujących w oczekiwaniu na wezwanie do Grey Landu (czytałam...