Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niech zamiast recenzji przemówi mój wiersz.
„Przerwana nić”
Przerwana nić życia pamięcią się plecie,
choć kanwa ma supły i skazy.
Kądzieli garstkę miękką w palcach gnieciesz
przeszłości tropiąc obrazy.

One już tylko na starym cmentarzu
i mruczą o nich góry.
Trybik historii zaskoczył od razu
gdy inni weszli w te mury.

Dźwigali tobół z trosk i łez zebrany,
na nowo wzniecili ogień,
ale ta krzywda na plecach targana
przeciwstawiła ich sobie.

Tak samo biedni, serca puste z trwogi
łomoczą w okna bez snu.
To tutaj właśnie ich splotły się drogi,
z rozpaczy zabrakło tchu.

Może dlatego przeczucia dotknięciem
odwracam trwożnie głowę.
Stare ich pieśni górski strumień niesie,
szum wiatru odtwarza opowieść.

I ziemia wzdycha, kamień cierpi w ciszy,
przetacza się błękit nieba.
Wrażliwe serce ich skargi wciąż słyszy.
O ludziach pamiętać trzeba.

Bo nigdy nie wiesz czy któregoś roku
nie przyjdzie wojna przeklęta.
I już nie zrobisz w tył żadnego kroku.
Nić życia znowu przecięta.

Czytajcie!

Niech zamiast recenzji przemówi mój wiersz.
„Przerwana nić”
Przerwana nić życia pamięcią się plecie,
choć kanwa ma supły i skazy.
Kądzieli garstkę miękką w palcach gnieciesz
przeszłości tropiąc obrazy.

One już tylko na starym cmentarzu
i mruczą o nich góry.
Trybik historii zaskoczył od ra...

Rozwiń Zwiń

Nie wiem skąd tak niskie noty tej książki i tak mało o niej opinii.
Być może są tu niewielkie fragmenty, które zostały przez autora nieco zbyt mocno przegadane, ale bez wątpienia można stwierdzić, że zna i kocha Sudety i umie tę miłość i wiedzę przekazać. Ale może dostrzec i docenić mogą to tylko ci, którzy sudecką pasję autora podzielają.
Jest to więc pewnie książka dla pasjonatów, zwłaszcza Ziemi Kłodzkiej, na której Zbigniew Piotrowicz mieszka.
Dla mnie osobiście książka jest nieustającym zachwytem moim miejscem, bliskim sercu, oswojonym, wołającym, przyzywającym, którego nieustannie jestem głodna i ciekawa.
Pod wpływem książki powstały dwa wiersze:

"Sudeckość"
SU- nę przed siebie poprzez mgieł prześwity, w poszumie wiatru i słońca przebłyskach.
DE- szcz rozmywa granice i las poi zielony, rzekom rozpuszcza włosy.
TY idziesz obok w rytmie serca i dzielisz ze mną chwile z górami u boku.

SUDETY. Alma Mater, moje wszystko, koniec i początek- drogi do siebie, w górę ku obłokom, kamienna kalwaria, źródło tęsknoty.
We krwi zabiorę je daleko na północ. Pulsują kiedy dotknę skóry, projektują mi sny, budują strukturę białek.

Kiedy wracam, stoją w łagodnym półkolu wzniesionych szczytów. Witają z daleka niebieskawym mirażem, otwartą bramą do mnie samej.
Milczą jak głaz, gdy echo niesie rozedrgane ZOSTAŃ.
16.06.2023r.

"Są bowiem miejsca nam przeznaczone. Takich się nie zostawia"*
Chcę wracać
i stopy ukorzenić w kamienistej glebie.
Chcę poczuć
nieba poruszenie fenu gnane szałem.
Chcę zostać
wśród traw amfiteatru, na gasnącym zboczu.
Nie trwonić
liści przeobrażenia, rozkwitania kwiatów.

Wita mnie ta ziemia
jak matka,
chlebem na progu.
Pod skałą
dom swój stworzę,
leśnym oddam bogom
duszę strudzoną tułaczką.

Tam.
Nie tracąc już ani roku.
(*Z. Piotrowicz "Sudeckość")
21.06.2023r.

Polecam wszystkim pasjonatom Sudetów, ale nie oczekujcie przewodnika takiego jak wszystkie. Raczej odpowiedzi na pytanie- dlaczego Sudety emanują taką siłą przyciągania, że na ten głos odpowiadają tacy artyści jak np Olga Tokarczuk. Ten głos od pierwszego spotkania usłyszałam i ja.

Nie wiem skąd tak niskie noty tej książki i tak mało o niej opinii.
Być może są tu niewielkie fragmenty, które zostały przez autora nieco zbyt mocno przegadane, ale bez wątpienia można stwierdzić, że zna i kocha Sudety i umie tę miłość i wiedzę przekazać. Ale może dostrzec i docenić mogą t...

Rozwiń Zwiń