Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepiękny przykład realistycznego dramatu rosyjskich dusz, szalonych, emocjonalnych, ale i małostkowych, bezinteresownie złośliwych i rozmaitych innych (mowa o rosyjskich duszach z XIX wieku). Mnóstwo uczuć i szastania pieniędzmi, szczypta daremnych zabiegów zdrowego rozsądku, a wszystko zgrabnie skomponowane, doprawione i przyozdobione przez mistrza w swoim fachu, Aleksandra Ostrowskiego. Czyta się płynnie, jak powieść. Wady? Trudno dostać. Mi się na szczęście udało.

Przepiękny przykład realistycznego dramatu rosyjskich dusz, szalonych, emocjonalnych, ale i małostkowych, bezinteresownie złośliwych i rozmaitych innych (mowa o rosyjskich duszach z XIX wieku). Mnóstwo uczuć i szastania pieniędzmi, szczypta daremnych zabiegów zdrowego rozsądku, a wszystko ...

Rozwiń Zwiń

Powieść drogi, a dokładniej dwie powieści drogi, czy też może jedna powieść dwóch dróg.
Pierwsza z nich jest drogą niepełnospranego bezdomnego, który staje się coraz bardziej niepełnosprawny, aż... Stop, nie spojlerujmy.
Druga jest drogą wysłannika obarczonego misją odnalezienia niepełnosprawnego, misją, która... Stop, nie spojlerujmy.
Spojlerowanie zresztą czy też niespojlerowanie nie ma najmniejszego znaczenia, bo nie fabuła jest tu najważniejsza, a droga i to, co z drogą się nam, ludziom nieodparcie kojarzy, czyli... Nie, nie zaspojleruję.
To wszystko w zwięzłym, rzeczowym stylu Becketta. Miód!
(Ale czy na pewno miód? Bo przecież pszczoły w tej powieści... Stop. Nie spojlerujmy).

Powieść drogi, a dokładniej dwie powieści drogi, czy też może jedna powieść dwóch dróg.
Pierwsza z nich jest drogą niepełnospranego bezdomnego, który staje się coraz bardziej niepełnosprawny, aż... Stop, nie spojlerujmy.
Druga jest drogą wysłannika obarczonego misją odnalezienia niepełnosp...

Rozwiń Zwiń

Ciekawe jedynie jako wprowadzenie do indyjskiej obyczajowości i mentalności. Jeżeli czytacie książki dla fabuły - odpuście sobie. Chyba że lubicie fabuły w stylu, że losy czworga ludzi w 300-milionowym kraju (chyba tyle liczyły Indie sto lat temu), pochodzących z różnych, odległych miejsc, splatają się ściśle ze sobą, tak że A, który jest mężem B, o mało nie wychodzi za C, która kocha D, który jednak w wyniku pewnej pomyłki sądzi, że jest mężem B, co wprawdzie odkrywa, ale B, która podczas zaślubin nie śmiała podnieść oczu na A, a potem po burzy, która rozpętała się zaraz potem, napotkała D w stroju pana młodego, bo ten też brał ślub tego dnia (z jakąś X, nieważne, ją burza wykreśliła z rejestru bohaterów), więc owa B jest święcie przekonana, że D jest jej prawdziwym mężem, a D nie śmie jej wyprowadzić z błędu, bo....
I tu wkracza do akcji hinduska obyczajowość i mentalność, za co jej cześć i chwała.
Przepraszam oczywiście za nadużywanie pewnego zaimka przymiotnego w jego dwóch formach. To ewidentny błąd, którego popełniać nie można!

Ciekawe jedynie jako wprowadzenie do indyjskiej obyczajowości i mentalności. Jeżeli czytacie książki dla fabuły - odpuście sobie. Chyba że lubicie fabuły w stylu, że losy czworga ludzi w 300-milionowym kraju (chyba tyle liczyły Indie sto lat temu), pochodzących z różnych, odległych miejsc,...

Rozwiń Zwiń