Jesteśmy społecznością, która kocha książki

RODZINNE REWOLUCJE

"Wiosna w Przytulnej" rozpoczyna nowy cykl obyczajowy Katarzyny Michalak. Tym razem autorka zaprasza nas na łono rodziny Gawroszów, byśmy mogli uczestniczyć w ich z pozoru tylko zwyczajnym życiu. A familia jest naprawdę niezwykła i to nie tylko za sprawą imion rozpoczynających się na literę A.

Alicja i Andrzej mają czwórkę dzieci - dwóch 21-letnich bliźniaków Ariela i Azję oraz dwie siedemnastoletnie bliźniaczki - Adelę i Amelię. Starsze pokolenie reprezentują temperamentni dziadkowie - Antoni i Apolonia. Wszyscy żyją dość skromnie, bardzo się kochają i wspierają wzajemnie. Jednak każdy z nich ma jakieś swoje sekrety, których nie chce bądź boi się zdradzić.
W tej historii naprawdę sporo się dzieje. Alicja, kobieta niezłomna, otrzymuje rzekomy spadek w postaci zrujnowanej willi o wdzięcznej nazwie Przytulna. Jest to spełnienie marzeń bohaterki, która za wszelką cenę pragnie przywrócić stary dom do życia. Andrzej jest kapitanem straży pożarnej, kocha do szaleństwa swoją żonę, ale jego apodyktyczny charakter sprawia, że trudno mu się porozumieć z własnymi dziećmi. Azja, krnąbrny i zawzięty najczęściej ściera się z ojcem. Jest przysłowiową czarną owcą w rodzinie. Dlatego jego niespodziewany powrót do domu po trzech latach nieobecności niesie za sobą wiele komplikacji. Ariel to wzorowy syn, student, uważany przez rodziców za idealnego syna ma też ma swoje "za uszami". Amelia jest śmiertelnie chora i sporo czasu spędza na szpitalnym oddziale, a jej bliźniaczka Ada świata nie widzi poza swoim starszym bratem Azją. Babcia Pola na przekór rodzinie wybiera się w tajemniczą podróż na drugi koniec świata, a dziadek Tosiek stara się robić "dobrą minę do złej gry".

Autorka stworzyła lekką i przyjemną opowieść, która ma za zadanie zrelaksować czytelnika. I rzeczywiście spełnia taką rolę. Książkę czyta się błyskawicznie. Niestety moim zdaniem historia jest mocno naciągana. Zbyt dużo sztucznych zachowań i niewiarygodnych sytuacji powoduje, że historia zatraca swój realizm i mało przystaje do rzeczywistości. Musiałam potraktować opisane zdarzenia z dużym przymrużeniem oka, aby w ogóle próbować ocenić tę opowieść.

Katarzyna Michalak znana jest z luźnego, potocznego języka oraz dziwnych sformułowań. Daje się to zauważyć przede wszystkim w dialogach i we fragmentach dotyczących przemyśleń bohaterów. Niestety niektóre wyrażenia naprawdę drażnią i kompletnie nie pasują nawet do codziennego, swobodnego języka. "Zaczęłam się hazardować", czy "miłość polatywała w powietrzu" to tylko dwa, ale jakże wymowne, przykłady pomysłowości i "elokwencji". W innym fragmencie zamiast użyć popularnego czasownika okłamać, autorka wymyśliła sobie, że przecież można kogoś ołgać - słowo dopuszczone w mowie potocznej, ale do literackiego języka powieści nijak nie przystaje.

Muszę przyznać, że po lekturze książek Katarzyny Michalak zazwyczaj mam sporo zastrzeżeń, ale z drugiej strony coś mnie do nich ewidentnie przyciąga. To "coś" to emocje, które czasem potrafią nawet wycisnąć łezkę spod powieki. Niestety "Wiosna w Przytulnej" nie dostarczyła mi ich zbyt wiele. Wydaje mi się, że powodem tego jest przekombinowana fabuła i zbyt duża ilość wątków. Wiele tematów zostało jedynie zasygnalizowanych, a tylko niektóre należycie rozbudowane. Trochę mnie to zaskoczyło, bo jakoś dotąd autorka nie miała problemu z przekazem emocji.

Co mi się zatem podobało w tej historii?... Sam pomysł na fabułę naprawdę jest ciekawy. Tajemnice, zwroty akcji i zaskakujące zakończenie podsycają zainteresowanie dzięki czemu jesteśmy w stanie przymknąć oko na część mankamentów. Autorka podejmuje tematy trudne jak problemy psychiczne związane ze stresem pourazowym, zmaganie się z nieuleczalną chorobą, motyw powrotu syna marnotrawnego do domu, ścieranie się mocnych charakterów. Rodzinny klimat samej opowieści także przypadł mi do gustu, podobnie jak Azja - buntownik o wielkim sercu, dla którego miałam naprawdę wiele uznania.

"Wiosnę w Przytulnej" zaliczam do średniaków i mam nadzieję, że druga część znacznie bardziej mi się spodoba. Tajemnic i niewyjaśnionych sytuacji zostało jeszcze naprawdę sporo. "Lato w Przytulnej" już czeka na swoją kolej.

RODZINNE REWOLUCJE

"Wiosna w Przytulnej" rozpoczyna nowy cykl obyczajowy Katarzyny Michalak. Tym razem autorka zaprasza nas na łono rodziny Gawroszów, byśmy mogli uczestniczyć w ich z pozoru tylko zwyczajnym życiu. A familia jest naprawdę niezwykła i to nie tylko za sprawą imion...

Rozwiń Zwiń

GĘSTNIEJĄCY MROK NAZIZMU

Na kolejne spotkanie z Agnieszką Olejnik wybrałam powieść "Jak dzikie gęsi". A ponieważ po książki autorki sięgam zazwyczaj bez zastanowienia, to nie miałam pojęcia, że książka jest pierwszą częścią dłuższej opowieści. Tymczasem okazuje się, że za jakiś czas spotkam się ponownie z bohaterami, którzy u progu II wojny światowej i narastającej presji ze strony nazistowskiej ideologii musieli opuścić rodzinne Dolne Łużyce.

Autorka zabiera nas do czasów, gdzie ludzka podłość, brutalność i spiskowanie zbiera ogromne żniwo. Jedno słowo za dużo, szepnięte w zaufaniu, jedno bezmyślne zachowanie gdzieś na ulicy albo jedna nieopatrzna prośba mogą skutkować donosem i zniszczyć człowiekowi życie. W takich czasach przyszło żyć Katrin Dulke - pół Polce, pół Niemce, która na skutek szerzących się represji i coraz większego niebezpieczeństwa decyduje się wyjechać z rodzicami do dziadków do Gdańska, a potem być może nawet za ocean. Aby tego dokonać rodzina musi pozamykać wszystkie swoje sprawy w Sommerfeld. Decydując się na podróż do Gdańska Katrin musi opuścić swojego ukochanego Petera - niemieckiego chłopaka o żydowskich korzeniach, pacyfistę, który nie wyobraża sobie wstąpienia do wojska, czy w szeregi Hitlerjugend. Młodzi mają jednak nadzieję na rychłe spotkanie w Danzig. Niepewność i strach towarzyszy bohaterom w ich coraz trudniejszej codzienności. Wierzą w swoją miłość i ufają, że uda im się ułożyć sobie życie z dala od Europy. Tymczasem los zaplanował już dla nich zupełnie inny scenariusz...

Uwielbiam powieści Agnieszki Olejnik. Bez względu na podejmowaną tematykę autorka potrafi zaczarować słowem swoich czytelników. Historia pochłania nas bez reszty, a lekki, opisowy styl oraz prosty, plastyczny język i całe mnóstwo emocji sprawiają, że lektura to czysta przyjemność. Powieść "Jak dzikie gęsi" zaskakuje podejściem do tematu II wojny światowej. Bardzo intrygujący jest obraz tamtych czasów widziany z perspektywy mieszkańców polsko - niemieckiego pogranicza, terenów, które do 1945 roku stanowiły wschodnią część Niemiec, a po wojnie znalazły się w granicach administracyjnych naszego kraju. Z zainteresowaniem śledziłam stopniowe zmiany zachodzące w życiu mieszkańców Sommerfeld oraz ościennej wsi Leipe. Było to dla mnie ciekawe doświadczenie.

Historie, których fabuła dotyka czasów wojny i okupacji zawsze zajmują szczególne miejsce w moim sercu. Przeczytałam ich już naprawdę wiele, a mimo to w każdej następnej wciąż odkrywam coś nowego i wyjątkowego. Tak stało się także tym razem, z czego jestem bardzo zadowolona. Opowieść zmusza do przemyśleń, uczy doceniać to, co posiadamy, bo nic nie jest nam dane na zawsze. Pokazuje piękno pierwszej miłości, romantycznej, pełnej uniesień, ale także smutnej i pełnej rozterek. Historia stawia na wierność własnym ideałom, które wymagają podejmowania określonych decyzji i dokonywania trudnych wyborów.

Kreacje bohaterów w tej powieści to naprawdę majstersztyk. Postaci są bardzo prawdziwe, wiarygodne w swoim zachowaniu i postępowaniu. Żaden z bohaterów nie jest nam obojętny. Jednych lubimy, drugim współczujemy, a jeszcze innych po prostu próbujemy rozgrzeszać. Są jednak wśród nich i tacy, których nienawidzimy.

Prawdziwą wisienką jest zakończenie pierwszego tomu. Autorka naprawdę potrafi zaskoczyć i sprawić, że odkładając książkę na półkę już nie możemy się doczekać dalszego ciągu. Jestem zafascynowana tą opowieścią i czekam na więcej!

GĘSTNIEJĄCY MROK NAZIZMU

Na kolejne spotkanie z Agnieszką Olejnik wybrałam powieść "Jak dzikie gęsi". A ponieważ po książki autorki sięgam zazwyczaj bez zastanowienia, to nie miałam pojęcia, że książka jest pierwszą częścią dłuższej opowieści. Tymczasem okazuje się, że za jakiś...

Rozwiń Zwiń

PO TAMTEJ STRONIE...

Kolejny wysłuchany audiobook i następna powieść Tomasza Betchera już za mną. "Po tamtej stronie chmur" to pierwsza część ekscytującej sagi rodzinnej, której fabułę autor oparł w znacznej mierze o wydarzenia II wojny światowej - wywłaszczenie szlacheckich rodów, wysiedlenia ludności żydowskiej min. do łódzkiego getta oraz służba w niemieckim Luftwafe. Wydarzenia te płynnie i ciekawie przeplatają się z czasami współczesnymi, w których dwie siostry opiekują się wiekowym dziadkiem Edwardem Kamińskim. Losy seniora naznaczyła wojna, a tajemnice skrywane w głębi duszy przez całe dziesięciolecia powoli zaczynają go męczyć. Czy podzieli się bolesnymi wspomnieniami ze swoją rodziną?...

Tomasz Betcher bardzo umiejętnie połączył ze sobą dwie odległe i bardzo zróżnicowane płaszczyzny czasowe. Teraźniejszość skupiona wokół Gdańska, mieszkających tam dwóch sióstr - Magdy i Wiktorii oraz ich opieki nad dziadkiem od samego początku nas intryguje. Świadomość, że starszy pan uparcie skrywa sekrety z przeszłości, z lat młodzieńczych oraz z okresu wojny i okupacji nieustannie podsyca nasze zainteresowanie. Dosłownie nie możemy się doczekać, kiedy poznamy więcej szczegółów z jego wspomnień. Magda i Weronika różnią się od siebie niczym ogień i woda, każda ma też zupełnie inny styl życia, własne tajemnice i pomimo młodego wieku całkiem pokaźny bagaż doświadczeń.

Jednak dla mnie osobiście płaszczyzna dotycząca przeszłości, opowiadająca losy rodziny Bury-Steinke zamieszkałej w przedwojennej Wielkopolsce okazała się tą bardziej frapującą, niesamowitą i odegrała w tej powieści rolę nadrzędną. Losy dwóch braci bliźniaków - Teodora i Brunona - dziedziców majątku w Dębieńcu, wywodzących się z mieszanej polsko-niemieckiej rodziny poznajemy z ogromnym zaciekawieniem. Tym bardziej, że ze strony na stronę utwierdzamy się w przekonaniu, że obie, z pozoru zupełnie nie przystające do siebie płaszczyzny, mają ze sobą coraz więcej wspólnego. Wojenne czasy przedstawione z nieco innej perspektywy stanowią o wyjątkowości tej opowieści.
I tak dochodzimy do sedna, czyli ogólnej refleksji na temat pochodzenia, korzeni i... genów, które otrzymaliśmy od naszych przodków. Bo przecież gdyby nie oni, ich decyzje i wybory podjęte przed laty, nie byłoby nas tu i teraz.

Powieść "Po tamtej stronie chmur" to bardzo dobrze dopracowana opowieść, z której przenika ogromne zaangażowanie. Fabuła rozwinięta, wielowątkowa, choć przyznaję, że oczekiwałam większej szczegółowości, wydarzenia dobrze osadzone w historycznym tle, a postaci ciekawie wykreowane, intrygujące i oryginalne pod względem cech charakteru i osobowości. Lektura książki wywołuje emocje, wzruszenia i pobudza sentyment, oddziałuje na naszą wrażliwość i wyobraźnię.

"Po tamtej stronie chmur" to taki przedsmak zdarzeń, jakich możemy oczekiwać w kolejnych częściach. Wiele wątków zostało otwartych, wiele spraw nierozwiązanych, a prawdziwa tożsamość Edwarda Kamińskiego to nadal tylko nasze przypuszczenia i domysły. Zakończenie zaskakuje i podsyca apetyt na to, co nastąpi. Dlatego z ogromną przyjemnością sięgnę po kontynuację i chętnie przekonam się, co też ukryło się po tamtej stronie piekła, jakie wydarzenia stały się udziałem bohaterów.

Mam za sobą już kilka powieści Tomasza Betchera i muszę przyznać, że nadal pozostaję pod dużym wrażeniem. W każdej powieści odnajduję jakiś niuans, dzięki któremu dana historia jest dla mnie wyjątkowa. Dlatego też tak chętnie sięgam po każdą następną książkę autora mając nadzieję na kolejną porcję interesujących wrażeń.

PO TAMTEJ STRONIE...

Kolejny wysłuchany audiobook i następna powieść Tomasza Betchera już za mną. "Po tamtej stronie chmur" to pierwsza część ekscytującej sagi rodzinnej, której fabułę autor oparł w znacznej mierze o wydarzenia II wojny światowej - wywłaszczenie szlacheckich rod...

Rozwiń Zwiń

SAMOTNOŚĆ Z WYBORU

Joanna Tekieli podobnie jak Iga - bohaterka powieści "Jezioro Zapomnienie", reporterka i autorka, "ma taki sposób pisania, że czytelnik wchodzi z nią do świata, który mu proponuje i zostaje w nim z przyjemnością." I rzeczywiście... Przeczytałam już kilka powieści pani Joanny i każda książka była dla mnie intrygującą niespodzianką, a ich lektura to czysta przyjemność.

"Jezioro Zapomnienie" przyciągnęło mnie niczym magnes swoim ciekawym tytułem. Zerknąwszy na leśną okładkę z niewielką chatką otoczoną drzewami i łódką przy brzegu jeziora wiedziałam, że to będzie historia idealna dla mnie. Wybrałam się zatem do malutkiej wioski Zapomna, na której skraju stoi rodzinny dom Daniela. Mężczyzna jest grafikiem komputerowym, ale ostatnie lata spędził w rodzinnym domu opiekując się swoim dziadkiem. Porzucił życie w mieście po tym jak rozstał się z Pauliną i zamieszkał w małym domku nad jeziorem Zapomnienie. Po śmierci dziadka został tu zupełnie sam mając do towarzystwa jedynie dwa wierne psy o wdzięcznych imionach Romeo oraz Julia, a także konia, krowę i stadko kur. To niewielkie, ale bardzo dobrze zorganizowane gospodarstwo oraz zlecenia internetowe pozwoliły mu być samowystarczalnym. Daniel nie tęskni za miastem, decyduje się pozostać w swojej samotni. Odpowiada mu życie w leśnej głuszy z dala od ludzi. Tylko Karol - miejscowy lekarz, przyjaciel i podróżnik jest tu zawsze mile widzianym gościem. Sytuacja ulega zmianie krótko po śmierci dziadka, gdy terenem należącym do Daniela zaczyna interesować się miejscowa firma i chce zamienić go na inwestycje. Zapomna nad urokliwym jeziorem to wyjątkowe miejsce, którego niezwykłe piękno odkrywa także Iga - reporterka i pisarka, która tutaj poszukuje natchnienia. A tymczasem dziewczyna odnajduje tu także... miłość.

Powieść zauroczyła mnie fabułą i atmosferą spokoju, która przenika z każdej strony. Autorka maluje słowem przepiękne krajobrazy, jej opisy przyrody i sielskiego życia mocno oddziałują na wyobraźnię. Czytając tę historię czujemy się zrelaksowani, tak jakbyśmy przebywali bliżej natury.

Joanna Tekieli stara się udowodnić czytelnikom, że przeciwieństwa się przyciągają. Iga i Daniel oraz Daniel i Karol to skrajnie odmienne osobowości prezentujące różne poglądy i podejście do życia. Wydaje się, że nie powinni mieć ze sobą wiele wspólnego, a tymczasem bardzo dobrze czują się w swoim towarzystwie, jednoczy ich walka w imię dobra, zasad i ochrony dziewiczej przyrody. Niewielki skrawek ziemi nad jeziorem oraz pozostałości po starym, opuszczonym przysiółku za lasem łączą bohaterów w batalii o ekologię, a w czytelniku wzbudzają silne emocje od złości i oburzenia przez kibicowanie i wspieranie w dążeniu do zamierzonych celów, aż po troskę, pewną nostalgię i smutek za tym, co mogłoby zostać zaprzepaszczone w imię prywaty i brudnych interesów.

Autorka pozostawia nam wiele tematów do przemyślenia. Znajdziemy tu interesującą historię rodzinną, motyw przywiązania do ziemi, własnych korzeni i tradycji, ale też ciekawie ukazaną męską przyjaźń oraz wątek romantyczny. Fabuła książki bardzo przypadła mi do gustu, ale niestety akcja zbyt wolno się rozwija. Drażniło mnie to, chociaż bardzo dobrze czułam się w Zapomnej i mogłabym tam spędzić jeszcze więcej czasu. Liczyłam też na trochę bardziej spektakularne zakończenie. Niestety wszystko odbyło się bez fajerwerków, zgodnie z ustalonym schematem.

Pomimo tych kilku mankamentów historia ma pewną magię, działa odprężająco i pozwala zachować dystans. Autorka zabiera nas na urokliwą wycieczkę, z której wracamy z całą masą wrażeń i naładowanymi bateriami na następne dni. Warto skorzystać z takiej okazji.

SAMOTNOŚĆ Z WYBORU

Joanna Tekieli podobnie jak Iga - bohaterka powieści "Jezioro Zapomnienie", reporterka i autorka, "ma taki sposób pisania, że czytelnik wchodzi z nią do świata, który mu proponuje i zostaje w nim z przyjemnością." I rzeczywiście... Przeczytałam już ...

Rozwiń Zwiń

POWIEŚĆ PRZEZ WIELKIE P

"Gdy życie zsyła hipopotama" to powieść duńskiej autorki Annette Bjergfeldt. Ten intrygujący tytuł wpadł mi w oko przy okazji przeglądania książek w Klubie Recenzenta serwisu najanapie.pl. Pomyślałam, że to będzie idealna książka dla mnie i nie pomyliłam się. Ciekawa byłam też, jak poradzi sobie w zupełnie nowej dla siebie dziedzinie pani Bjergfeldt - ceniona kompozytorka, piosenkarka i autorka tekstów oraz malarka.

"Gdy życie zsyła hipopotama" opowiada historię wielopokoleniowej duńsko-rosyjskiej rodziny, która na przestrzeni lat przechodziła różne koleje losu. Babcia Warinka wychowana w cyrkowej rodzinie jest zasadniczą, silną kobietą. W czasach swojej młodości straciła ukochanego, który zginął w paszczy tytułowego hipopotama. Jakiś czas później, po śmierci ojca, dziewczyna zdecydowała się przybyć do Kopenhagi, gdzie czekał na nią Hannibal - chłopak, którego poznała kilka miesięcy wcześniej w Petersburgu. Zamieszkali razem, tu w Daniii przyszła na świat ich córka Eve. Pracując jako stewardesa Eve poznała Jana Gustava - trenera gołębi pocztowych. Uczucie jakie połączyło tych dwoje sprawiło, że zamieszkali razem na jednej z malutkich szwedzkich wysepek na Bałtyku. Później, po powrocie do Kopenhagi, razem z córkami - bliźniaczkami Esther i Olgą oraz najstarszą Filippą wspólnie spędzali tu wakacje.

I tak docieramy do ostatniego, najmłodszego pokolenia tej wyjątkowej rodziny. Trzy siostry to trzy zupełnie różne osobowości. Esther to nieśmiała malarka, Olga - wladcza i bezkompromisowa diwa, a Filippa nieobecna i podążająca swoimi ścieżkami pani naukowiec. Od najmłodszych lat siostry posiadają odmienne, sprzeczne wręcz zainteresowania, a ich pomysłowość jest po prostu niespotykana. Jednak pomimo tych wszystkich różnic łączy je niezwykle silna, trwała, nierozerwalna więź.

Powieść nie jest klasyczną sagą rodzinną, których znajdziemy bez liku zarówno w księgarniach jak i bibliotekach. To historia ponadczasowa, nieoczywista, wielowymiarowa i na swój sposób ujmująca. To przepełniona wspomnieniami opowieść z duszą. Autorka wkomponowała w fabułę książki wydarzenia historyczne, które są idealnym tłem poczynając od rewolucji 1917 roku, przez pierwszy lot człowieka w kosmos, aż po upadek muru berlińskiego. Śledząc losy rodziny bez trudu odnajdujemy się w tych wszystkich wydarzeniach. Pozostawiają one jednak w naszej pamięci trwały ślad.

Zdawałoby się, że historia opisana w tej powieści to totalny misz masz, zadziwiające połączenie zupełnie rozbieżnych tematów, które po prostu nie mogą ze sobą współgrać. A tymczasem wcale tak się nie dzieje. Mamy tu liczne nawiązania do Czechowa, "Anny Kateniny", czy Biblii, które ciekawie uzupełniają się z muzyką, sztuką i ogólnie pojętą kulturą.

Autorka stworzyła portret nieco zwariowanej, ale jednocześnie bardzo sympatycznej rodzinki. Powołała do życia interesujących bohaterów o nieprzeciętnych, ekscentrycznych osobowościach. Moją ulubienicą okazała się babcia Warinka, staruszka z charakterem, która swoim ciętym językiem potrafiła zaskoczyć każdego. Warto wspomnieć, że każdy z bohaterów - a jest ich niemało - ma swój własny, mały świat, swój azyl, w którym może znaleźć schronienie.

Annette Bjergfeldt bez wątpienia sprawdziła się w pisarskiej roli. Nie tylko podołała nowemu wyzwaniu, ale zrobiła to w kunsztowny i bardzo wysmakowany sposób. Stworzyła mądrą opowieść inspirowaną losami własnej rodziny, prawdziwą wielopłaszczyznową mozaikę, którą możemy się delektować. Pisząc o miłości, bólu, żalu, smutku, tolerancji i pasji starała się wlać w serca nadzieję i ukazać ogromną wolę życia. To niezwykle emocjonująca opowieść poprzeplatana dygresjami i anegdotami, które albo budzą uśmiech na twarzy, albo wzruszają niemal do łez. Opowieść poraża swoją szczerością i jest do bólu autentyczna, dlatego też tak mocno zapada w pamięć. Książka nie jest trudna w odbiorze, jej lektura nie nastręcza trudności, więc bez obaw możemy po nią sięgnąć w poszukiwaniu ciekawych wrażeń.

Powieść mnie pozytywnie zaskoczyła. Chętnie przeczytam kolejną historę Annette Bjergfeldt aby zobaczyć jak rozwija się warsztat pisarski autorki i w jakim kierunku podąży jej twórczość. Jeśli cenicie dobrą literaturę, to "Gdy życie zsyła hipopotama" na pewno Wam się spodoba. Odnajdziecie w niej głębię, poczynicie refleksje i zapamiętacie na długo.

POWIEŚĆ PRZEZ WIELKIE P

"Gdy życie zsyła hipopotama" to powieść duńskiej autorki Annette Bjergfeldt. Ten intrygujący tytuł wpadł mi w oko przy okazji przeglądania książek w Klubie Recenzenta serwisu najanapie.pl. Pomyślałam, że to będzie idealna książka dla mnie i nie pomyliłam ...

Rozwiń Zwiń