Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Kiedy nienawiść zmienia się w obłęd? A może nienawiść jest tylko jednym z objawów szaleństwa?".



Dzięki najnowszej książce Mieczysława Gorzki przeżyłam prawdziwy orgazm czytelniczy serwujący mi mocne doznania, a nawet mrowienie spływające po karku. To, co prawda inny orgazm mózgu niż ten, jaki pojawia się w fabule "Poszukiwacza zwłok", ale równie intensywny, bo rzucisz wszystko, by zanurzyć się w tym pulsującym od tajemnic kryminale.

Mieczysław Gorzka urodził się w 1969 r. w Środzie Śląskiej, a od ponad trzydziestu lat mieszka we Wrocławiu. Jest z wykształcenia ekonomistą, którego interesuje piwowarstwo, astronomia, fizyka kwantowa i kosmologia. Swoją największą pasję, czyli pisanie uskutecznia na polu różnych gatunków literackich od powieści fantasty po książki kryminalne i horrory.

Laura Wilk staje na czele grupy dochodzeniowej stworzonej celem wykrycia seryjnego zabójcy nastolatek, którego nazwano Poltergeistem. Ten awans nie odpowiada jej niektórym kolegom z wydziału, którzy zrobią wszystko, by wygryźć Wilczycę. Maciej Lesiecki to psycholog, który przyjmuje zlecenie odnalezienia zwłok zaginionej przed laty córki znanego obecnie polityka. Wilk i Lesiecki zostają wrzuceni w wir niespodziewanych zdarzeń, które prowadzą ich wprost do obłąkanego umysłu mordercy.

Niech nie przerazi was dość opasłe tomisko "Poszukiwacza zwłok", bo to prawie pięćset stron kryminalnej rozrywki na najwyższym poziomie. Mieczysław Gorzka w swojej najnowszej książce serwuje bowiem opowieść o zbrodni będącej stanem umysłu i o ludziach, którymi targają skrajne emocje. Jest w jej treści śmierć, dużo śmierci, jest zło w najczystszej postaci, są tajemnice, które pragnie się rozwikłać i jest sensacja okraszona naszym rodzimym piekiełkiem pod postacią powiązań polityki, policji, biznesu i kościoła. A wszystko to podane w lekkostrawnym sosie, którego głównymi składnikami są wartka akcja i krótkie rozdziały, często ową akcję celowo zawieszające.

Największą tajemnicą "Poszukiwacza zwłok" jest sam poszukiwacz zwłok, czyli Maciej Lesiecki vel Ariel. Autor stworzył postać, która fascynuje czytelnika od samego początku. Postać, dla której Mieczysław Gorzka zastosował retrospekcje, dzięki którym wzmaga zaintrygowanie czytelnika przeszłością tego bohatera i tego, kim tak naprawdę jest. Podczas lektury pojawiają się bowiem w głowie alternatywne scenariusze, które w toku rozwoju akcji ewoluują w różne strony. Wielkie brawa dla autora za tę kreację psychologiczną, która zostaje w pamięci długo po odłożeniu powieści.

Nie byłoby wyśmienitej, a do tego wielopoziomowej intrygi kryminalnej, gdyby nie tacy bohaterowie, jak Maciej, ale także Laura. Kobieta, która jest "skuteczniejsza od psa, jest wilkiem". Mieczysław Gorzka, tworząc portret tej policjantki, która musi walczyć z piętrzącymi się wokół niej trudnościami, stworzył żywą i autentyczną do szpiku kości bohaterkę, której perypetie w dochodzeniu tożsamości Poltergeista, niesamowicie angażują.

W "Poszukiwaczu zwłok" znajdziecie wszystko, co powinien posiadać rasowy kryminał z domieszką dobrze doprawionej sensacji. Oprócz tego nie zabraknie refleksji na temat istnienia zbrodni doskonałej, zasadności kary śmierci dla największych potworów, nieujarzmionej chęci zysku oraz otwartego zakończenia, które zapowiada kontynuację. Pisząc wprost, myślisz mistrz budowania napięcia i prowadzenia akcji, mówisz Mieczysław Gorzka.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Kiedy nienawiść zmienia się w obłęd? A może nienawiść jest tylko jednym z objawów szaleństwa?".



Dzięki najnowszej książce Mieczysława Gorzki przeżyłam prawdziwy orgazm czytelniczy serwujący mi mocne doznania, a nawet mrowienie spływające po karku. To, co prawda inny orgazm mó...

Rozwiń Zwiń

"Przyjemność mnoży się, kiedy się ją dzieli".


Takie książki, jak "Ona" pokazują w pełnej krasie, że nasza egzystencja składa się z ważnych i tych mniej ważnych dylematów. Codziennie podejmujemy bowiem decyzje, które naznaczają nasze dalsze losy. Ale to nie wszystko, gdyż jak pokazuje fabuła tej powieści, w tym ciągłym procesie, decyzje podejmują także inni, ci będący obok nas. I właśnie wtedy zaczyna się prawdziwa zabawa, zwana życiem.

Hanka V. Mody to pseudonim literacki pisarki urodzonej w mieście jedenastu jezior, która mówi co myśli, a milczy, gdy nie ma ochoty mówić. Uwielbia piękne zdania i melodyjne teksty, jest romantyczna, złośliwa i zmienna. Jej debiutem było opowiadanie "NIEwinność" wydane w zbiorze "Lato Moralnego Niepokoju". Autorka publikowała także w Nowej Gazecie Literackiej.

Agata ma trzydzieści pięć lat i wiedzie ustabilizowaną codzienność u boku kochanego męża Krzysztofa. Pewnego dnia życie jednak mocno ją zaskakuje. Na kolacji poznaje bowiem kochankę przyjaciela jej męża Karola, który właśnie zostawił swoją rodzinę. Młodziutka Milena od pierwszego spojrzenia przykuwa uwagę Agaty. Namiętność, jaka zaczyna rodzić się między kobietami, burzy spokój szczęśliwej mężatki, wymuszając na niej podjęcie konkretnych decyzji.

"Ona" to książka, która dość długo czekała na swoją kolej na mojej półce, ale za to już po jej pierwszej przeczytanej stronie, wiedziałam, że moje najbliższe godziny będą należały wyłącznie do tej powieści. Historia Agaty uwikłanej w prawdziwe love story, w którym główna bohaterka miota się pomiędzy tym czego chce, a tym, co jej wolno, okazała się bowiem dla mnie iście fascynującą wędrówką po skomplikowanej ludzkiej naturze. Hanka V. Mody już w swojej wcześniejszej twórczości, bo w krótkich formach, pokazała, że potrafi na wskroś zmysłowo opisać słowami emocje, uczucia i stany niepewności. Tutaj jednak, w pełnokrwistej prozatorskiej powieści, udowodniła to po stokroć, zabierając czytelnika wprost do serca kobiecej duszy.

Niebywale wielobarwna i wielopoziomowa jest ta książka, bo pokazująca różne odmiany miłości, a także uczucia im towarzyszące jak pożądanie, namiętność, oddanie i zazdrość. Wejście wraz z protagonistką w mocno erotyczną relację, która odziera ją z zaufania do samej siebie to dość ciekawe doświadczenie poznawcze, pokazujące w pełni, że każda decyzja niesie ze sobą określone konsekwencje. Trzeba także podkreślić, że autorka pozwala czytelnikowi bardzo mocno wczuć się w rolę Agaty dzięki zastosowanej pierwszoosobowej narracji bohaterki. To trafiony zabieg, gdyż wzmaga autentyzm jej sytuacji, która komplikuje się ze strony na stronę.

"Ona" to dramat psychologiczny ubarwiony sporą dawką zmysłowej erotyki. Autorka umiejętnie bowiem wplata w fabułę sensualne sceny seksu w relacji damsko-męskiej i w relacji lesbijskiej, pokazując tym samym jak nieodłącznie powiązane są ze sobą sfery emocjonalna i cielesna. Ta warstwa to swoiste narzędzie literackie i jednocześnie drogowskaz wskazujący, że cielesność i jej odkrywanie nie powinno być żadnym tematem tabu, a wręcz przeciwnie, warto ciągle rozwijać tę sferę naszego życia.

Hanka V. Mody zadaje pytania o naturę miłości i przede wszystkim o to, czy można kochać dwie osoby jednocześnie, ale nie tylko. "Ona" to bowiem także książka o szczęściu, o fascynacji drugim człowiekiem i o jedzeniu, które Agata wielbi. Opowieść o tym, że uczy się nas tłumienia uczuć, a nie ich nazywania i wyrażania, a los bywa czasami bardzo mocno przewrotny, co autorka pokazuje nam zręcznym plot twistem w finale.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Przyjemność mnoży się, kiedy się ją dzieli".


Takie książki, jak "Ona" pokazują w pełnej krasie, że nasza egzystencja składa się z ważnych i tych mniej ważnych dylematów. Codziennie podejmujemy bowiem decyzje, które naznaczają nasze dalsze losy. Ale to nie wszystko, g...

Rozwiń Zwiń

"Bo do tanga nie wystarczy dwojga, potrzebne jest jeszcze miłosne uniesienie".


Ta książka to wiele trudnych pytań, sporo mądrych odpowiedzi i mnóstwo kobiecego spojrzenia na świat. Pozbawiona lukru, do bólu realistyczna, pozwalająca przypomnieć sobie własne myśli, głównie te skrywane głęboko w naszej podświadomości. Książka o miłości pełnej sprzeczności i kontrastów.

Wioletta Klinicka to trenerka integracji personalnej, a także certyfikowany trener rozwoju osobistego i coach. Z wykształcenia historyk i pedagog, a z zamiłowania pisarka. Lubi podróżować, poznawać nowych ludzi oraz ich kulturę. Jej misją jest ożywienie w ludziach współczucia, troski i życzliwości, chce zaznaczyć obecność uczuć. "miłość. com 2 Trzech to tłum" to kontynuacja książki "miłość. com 1 Nieznajomy z sieci".

Wioletta to kobieta po czterdziestce, która cały czas szuka miłości i szczęścia. Bohaterka mierzy się obecnie z trzema zupełnie różnymi relacjami z mężczyznami, z których każdy uczy ją czegoś nowego. W poznaniu męskiej strony natury, a także samej siebie pomaga jej przyjaciel Robert, na którego zawsze może liczyć. Wioletta, doświadczając nowych doznań w sferze ducha i ciała, stara się zdefiniować miłość.

O uczuciu łączącym kobietę i mężczyzną można pisać na wiele różnych sposobów, w tym również tak jak robi to Wioletta Klinicka, czyli sensualnie, z dużą dozą racjonalizmu, okraszając to wszystko bogatym bagażem doświadczeń. "miłość. com 2 Trzech to tłum" to bowiem swoista literacka wiwisekcja skomplikowanych stosunków damsko-męskich, w której największą rolę odgrywa autentyczność przeżyć i doznań. W tej książce bowiem wszystko jest takie prawdziwe, począwszy od wielu wątpliwości protagonistki, a skończywszy na akceptacji siebie, jako indywidualnego bytu z ciemną i jasną stroną własnej natury.

Wioletta Klinicka opowiada historię swojej bohaterki, domniemane alter ego autorki, nie kreśląc typowej epickiej fabuły. W tej powieści najważniejszą rolę odgrywają bowiem dialogi i ich emocjonalny wydźwięk. Cała książka dosłownie naszpikowana jest licznymi rozmowami Wioletty z Robertem, dzięki którym czytelnik konfrontuje różne spojrzenia na świat. A to okazuje się dość zaskakującym i z pewnością wzbogacającym doświadczeniem, bo pokazującym nam, biernym obserwatorom tego spektaklu, jak wielowymiarowa staje się miłość oraz jak skomplikowane i jednocześnie piękne jest to uczucie. Jestem przekonana, że w doznaniach Wioletty wiele czytelniczek odnajdzie swoją cząstkę, bo jej historia staje się w dużej mierze uniwersalna na wielu polach.

"miłość. com 2 Trzech to tłum" to w dużej mierze książka o miłości, ale jej idea sięga nieco szerzej. Autorka dotyka w niej bowiem tematu przyjaźni damsko-męskiej, podsuwając szereg wątpliwości dotyczących natury takiej relacji. Pyta o potrzeby mężczyzn, wskazując, że to właśnie oni częściej niż kobiety, potrzebują czuć się docenieni. Nie unika także tematyki samoświadomości, uważności i istnienia przeznaczenia.

Nieznajomy, Ivy, Willy, Bonjovi to mężczyźni przewijający się w życiu wyzwolonej bohaterki, stający się również odpowiedzią na jej indywidualne potrzeby. Wioletta z jednym chciałaby bowiem przeżywać fizyczne uniesienia, z innym związać się na stałe, a jeszcze innego po prostu kochać. Jej historia wzbudza więc sporo ambiwalentnych uczuć, ale co najważniejsze, również pytań o naturę miłości i jej nieokiełznaną formę.

"O takich kobietach jak ja wierszy się nie pisze" mówi Wioletta, kobieta nietuzinkowa. I bardzo dobrze, bo o takich warto pisać książki. Kobietach na miarę XXI wieku, poszukujących, zaspokajających swoje potrzeby, po wskroś prawdziwych. Warto poznać jej historię.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Bo do tanga nie wystarczy dwojga, potrzebne jest jeszcze miłosne uniesienie".


Ta książka to wiele trudnych pytań, sporo mądrych odpowiedzi i mnóstwo kobiecego spojrzenia na świat. Pozbawiona lukru, do bólu realistyczna, pozwalająca przypomnieć sobie własne myśli, głównie te sk...

Rozwiń Zwiń

"Nie na wszystkie pytanie znamy odpowiedzi. Nie każde pytanie ma odpowiedź".


Możliwość istnienia równoległych wymiarów rozpala wyobraźnię, kreując w naszej głowie miliony możliwych scenariuszy. Ich obecność z pewnością niosłoby ze sobą nieograniczone możliwości, ale i wielkie zagrożenia. Nie dziwi mnie więc fakt, że Wojciech Kulawski oparł fabułę swojej najnowszej książki o ten właśnie motyw, gdyż ta literacka eksploatacja nieznanego przynosi nietuzinkową czytelniczą rozrywkę.

Wojciech Kulawski to mieszkaniec Rzeszowa, który pisanie traktuje jak przygodę życia. Pracuje w korporacji w branży IT, tańczy Tango Argentyńskie, Bachatę i Kizombę. Autor zadebiutował dwoma opowiadaniami w antologii "Przedświt". Jest laureatem licznych nagród i wyróżnień w konkursach literackich. Lubi różnorodność, dlatego eksperymentuje z wieloma gatunkami.

Były policjant, Leon Kowal po pożegnaniu z pracą w służbach mundurowych, otwiera biuro detektywistyczne. Biznes niestety nie przynosi żadnych profitów, ale w końcu pojawia się pierwsze zlecenie od młodego programisty. Leon podejmuje się odnalezienia zaginionej dziewczyny, nie zdając sobie sprawy z tego, że w tę sprawę wmieszane są dwie doktorantki oraz… niebezpieczne siły nadprzyrodzone.

Słyszeliście kiedyś o M-teorii? Spotkaliście się z pojęciem psychokinezy, prekognicji, czy też umbrakinezy? W zasadzie to nieważne, jaka będzie wasza odpowiedź, gdyż tematy te potrafią rozpalić wyobraźnię nawet najbardziej zatwardziałego sceptyka. I to właśnie na nich Wojciech Kulawski oparł całą konstrukcję fabularną swojej najnowszej książki, serwując czytelnikowi mnóstwo ciekawostek i teorii dotyczących szeroko rozumianych zjawisk paranormalnych. Uwielbiam w prozie autora jego umiejętność przemycania do ukazywanych historii intrygujących smaczków, które inspirują do głębszego wniknięcia w dany temat. W tym przypadku moją uwagę skupił nieznany mi fakt istnienia ludzi zombie oraz teoria strun, o której już coś niecoś czytałam.

Warto wspomnieć o tym, że autor prowadzi akcję swojej książki dwutorowo, przeplatając między sobą dwa plany czasowe. Jeden wątek to śledztwo Leona Kowala, drugim zaś staje się eksperyment pewnych doktorantek metodą interfejs mózg-komputer, który dotyczy zjawisk paranormalnych. Nie sposób więc nie domyśleć się, że oba wątki w pewnym momencie się połączą, ale to, co Wojciech Kulawski serwuje na końcu, stanowi nie lada niespodziankę. W "Między światami" pojawia się bowiem spektakularny plot twist, który zwala z nóg.

Jest w najnowszej książce autora trochę thrillerowej otoczki, jest fantastyka i ciekawa kreacja protagonisty, a także makabra pod postacią mocnych opisów, z których wyzierają resztki skóry, mięśni i tkanek, nie zapominając o hektolitrach krwi. Oczywiście owe sceny idealnie współgrają z klimatem dreszczowca, jaki autor potrafi stworzyć, dodając do niego potrzebnego napięcia.

Biorąc do ręki nową propozycję Wojciecha Kulawskiego liczyłam na dwudaniową czytelniczą ucztę i takową w pełni otrzymałam. Pierwszym daniem okazała się bowiem warstwa dotycząca wszystkiego, co paranormalne i niezbadane, a drugim gatunkowy majstersztyk hybrydowy pod postacią takich akcentów, jak groza, makabra i fantastyka. W tej powieści niewątpliwie to, co niezbadane przeplata się z dobrze znanym nam odwiecznym pędem człowieka ku nowemu. Finał tej dającej do myślenia historii pozostawia nas z refleksją na temat tego, ile jeszcze nie wiemy o świecie, który nas otacza.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"Nie na wszystkie pytanie znamy odpowiedzi. Nie każde pytanie ma odpowiedź".


Możliwość istnienia równoległych wymiarów rozpala wyobraźnię, kreując w naszej głowie miliony możliwych scenariuszy. Ich obecność z pewnością niosłoby ze sobą nieograniczone możliwości, ale i wielkie z...

Rozwiń Zwiń

"Jak to jest, że z tego samego nieba na jednych spadają romantyczne gwiazdy, a na innych śmiercionośne rakiety?".


To książka o tym, że ludzie nie zawsze są dobrzy. O tym, że jasna i ciemna strona naszej natury odwiecznie walczą ze sobą, splecione w nierozerwalnym uścisku. Słodko-gorzka opowieść o nadziei, nieuniknionych zmianach i pokręconych życiorysach, których pełno obok nas. I o gwiazdach oczywiście, które czasami spadając, przypominają nam o tym, co ważne.

Marta Nowik to magister filologii polskiej, pedagogiki resocjalizacyjnej i teologii, a także absolwentka kilku studiów podyplomowych. Lubi kryminalne zagadki, wolny czas spędza na działce, uwielbia spacery z psami, a jej największą pasją są podróże. Zadebiutowała w 2022 r. książką pt. "Marzenia spełniają się jesienią".

Zalesiany to małe, urokliwe miasteczko, w którym mieszkają dwie przyjaciółki – Aleksandra i Natalia. Pewien wieczór wywołuje w życiu obydwóch kobiet zmiany, gdyż kilka tygodni później zdjęcia Oli tańczącej na moście pojawiają się na bilbordach w całym mieście, a Natalia odkrywa, że jest w ciąży. Feralna impreza staje się początkiem kłopotów, które z pełną mocną uderzają w bohaterki, serwując im wiele życiowych niespodzianek.

Najnowsza propozycja Marty Nowik to prozatorska mozaika pokręconych ludzkich losów, wywołująca całkiem pokaźną paletę różnorodnych emocji. Autorka serwuje bowiem czytelnikom opowieść mającą wielu bohaterów i wiele ludzkich głosów, pokazując tym samym, że człowiek to skomplikowana istota, w której duszy stale ścierają się ze sobą dwa przeciwstawne pierwiastki pod postacią dobra i zła. Walka ta widoczna jest niemalże w każdym bohaterze tej powieści, dzięki czemu stają się oni czytelnikowi tacy bliscy, bo utkani z prawdziwych uczuć, dylematów i słabości.

Autorka nie oszczędza dwóch głównych bohaterek swojej książki, gdyż niemal od pierwszej strony obarcza Aleksandrę i Natalię dość pokaźnym bagażem doświadczeń. Cała fabuła mocniej koncentruje się jednak wokół perypetii Natalii, która wyjeżdżając do Poznania i podejmując dramatyczną decyzję, wikła się w niemal kryminalną aferę. I to właśnie jej kreacja psychologiczna głębiej zapada w pamięci, wywołując spory dysonans emocjonalny. Autentyczność tej postaci i realizm w ukazaniu tego, z czym musi się mierzyć to z pewnością atut tej książki.

Marta Nowik wzbogaca swoją opowieść o dwóch pogubionych kobietach nawiązaniem do różnorakich problemów, z jakimi muszą mierzyć się ludzie. A jest tego sporo, bo autorka dotyka tematu choroby alkoholowej potrafiącej zniszczyć życie, erotomanii, a także niezwykle aktualnej kwestii, jaką jest handel ludźmi i sprzedawanie narządów. Nie można nie wspomnieć także o nawiązaniu do tego, co bliskie nam wszystkim, czyli do wojny na Ukrainie. Ten wątek jest dość mocno osadzony w powieści i pełni bardzo istotną rolę dla poprowadzenia całej akcji.

Symboliczny tytuł najnowszej książki Marty Nowik idealnie odzwierciedla myśl przewodnią całego utworu autorki, ukazującego przewrotność ludzkiej natury i nieprzewidywalność losu. Jak bowiem podkreśla autorka, gwiazdy z wysokiego nieba spadają zarówno nad dobrymi, jak i złymi ludźmi i tak od tysięcy lat. Jestem przekonana, że losy Oli, Natalii, Janusza, Bartłomieja, a także innych bohaterów zapewnią wam pełen rollercoaster emocjonalny, a po lekturze "Nocy spadających gwiazd" zapragniecie kontynuacji ich wspólnej historii, ukazującej między innymi perypetie Franciszka.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Jak to jest, że z tego samego nieba na jednych spadają romantyczne gwiazdy, a na innych śmiercionośne rakiety?".


To książka o tym, że ludzie nie zawsze są dobrzy. O tym, że jasna i ciemna strona naszej natury odwiecznie walczą ze sobą, splecione w nierozerwalnym uścisku. Słodk...

Rozwiń Zwiń

"Życie to gra (…) Tylko zasady są chujowe, a inni aktorzy to idioci".


Podobnież świat składa się z liczb. Trzynastka to niewątpliwie jedna z tych najbardziej nielubianych, którą swoją "magią" wywołuje dość ambiwalentne uczucia. Nie bez przyczyny trzeci tom cyklu pt. "Ostatnia wiedźma" zawiera w sobie tę właśnie liczbę, czyli połączenie 1 symbolizującej zmianę i 3 przynoszącej szczęście, albowiem wszystko to, a także o wiele więcej znajdziecie na kartach tej książki.

Maya Szymańska, rocznik 1990. W wieku dwunastu lat przyszło jej do głowy, że zacznie pisać i tak zostało do dzisiaj. Trzy lata później stworzyła pierwszą książkę, którą wydała w wieku siedemnastu lat. Obecnie pisze codziennie, bo całe swoje życie podporządkowała tej twórczej pasji. Lubi rytuały celebrujące proste czynności, jak chociażby picie popołudniowej kawy z bliskimi.

W katastrofie lotniczej zginęli wszyscy, ale nie ona i Sky. Alicja trzeciego dnia zmartwychwstaje i zaczyna swoją misję. Podczas poszukiwań 12 talentów nie jest łatwo, gdyż nie każdy chce z Wiedźmą dobrowolnie współpracować. Przewodzenie dwunastu mordercom okazuje się także nie lada wyzwaniem, z którym Al musi sobie poradzić słuchając gadatliwej Sky i próbując przy tym ominąć wszelkie pułapki, jakie na nią czyhają.

Trzynastka to zdecydowanie szczęśliwa liczba dla Mai Szymańskiej, gdyż trzecia odsłona losów ostatniej wiedźmy to w mojej opinii najbardziej dynamiczna fabularnie część, pozwalająca zaryzykować stwierdzenie, że jest najlepszym tomem całego cyklu. Autorka zauważalnie bowiem położyła większy nacisk na tempo narracyjne, a widoczna mniejsza ilość zdań spowalniających akcję w konsekwencji przełożyła się na wytworzenie i utrzymanie napięcia obecnego przez całą książkę.

Tytuł "Trzynastu morderców" to właśnie owi mordercy. I tutaj również Maya Szymańska nie zawodzi, gdyż funduje czytelnikom całkiem pokaźny i przede wszystkim nieszablonowy poczet osobliwych postaci. Są oczywiście dobrze znani nam bohaterowie, jak demon ukrywający się w ciele Gizeli, ale co najważniejsze, pojawiają się nowi, którzy potrafią zaskoczyć. Taką postacią jest albinos, który swoją osobowością zwraca uwagę, a pojawiające się wraz z nim pojęcie "rytmu kreacji" budzi zaintrygowanie. Cała powieściowa dwunastka to zbiór iście niepowszedni, podobnie jak interakcje występujące pomiędzy nimi.

To, co urzeka mnie niemal od pierwszej części tego cyklu to zauważalna fabularna konsekwencja Mai Szymańskiej i jej talent to kreowania arcyciekawych postaci, które zostają w głowie na długo po odłożeniu książki. "Trzynastu morderców" przeczytałam najszybciej ze wszystkich trzech tomów, a kilka zwrotów akcji w tej części ukazało mi nieco nową perspektywę na dalsze losy Al. Czekam więc dość niecierpliwie na czwarty tom pt. "Apokalipsa", wieńczący tę mroczną i fantastyczną tetralogię.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Życie to gra (…) Tylko zasady są chujowe, a inni aktorzy to idioci".


Podobnież świat składa się z liczb. Trzynastka to niewątpliwie jedna z tych najbardziej nielubianych, którą swoją "magią" wywołuje dość ambiwalentne uczucia. Nie bez przyczyny trzeci tom cyklu pt. &...

Rozwiń Zwiń

"To wojna, a na wojnie nie wolno spuszczać wzroku z przeciwnika".



Za oknem lato w pełni, ale to właśnie "Kontrahent" rozgrzewa do czerwoności, powodując niekontrolowane rumieńce na twarzy. Jeśli macie ochotę na gorący romans z dwójką charakternych bohaterów w rolach głównych to ta książka z pewnością jest dla was.

Magdalena Pasternak to studentka ekonomii, która pracuje jako specjalista marketingowy w branży motoryzacyjnej. Jest miłośniczką elegancji, fanką Formuły 1 oraz jazdy za kółkiem. Zadebiutowała w 2021 r. powieścią pt. "Lust – ta noc". Tworzy powieści romantyczne i obyczajowe z elementami erotyki.

Ona, Marion Parnell ma 23 lata i funkcjonuje w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Bohaterka jest agentką motoryzacyjną, dla której kariera w tej branży stoi otworem. On, Mick Sauter ma 37 lat i jest skutecznym prawnikiem. Oboje poznają się w domu byłego kierowcy rajdowego, dziadka Micka. To niezbyt miłe spotkanie zapoczątkowuje prawdziwą wojnę, w której wszystkie chwyty są dozwolone, a nienawiść od miłości dzieli tylko jeden krok.

"Kontrahent" to rozpalający zmysły niemal do czerwoności, romans obyczajowy z elementami erotyki, który z pewnością nie łamie stereotypów i standardów współczesnych powieści z tego gatunku, ale zapewnia za to mnóstwo doskonałej rozrywki. Magdalena Pasternak oddaje bowiem w ręce czytelników książkę, którą można przeczytać w jeden dłuższy wieczór, zapewniając sobie tym samym podróż do gorącego San Francisco, w którym niemal ścierają się dwa żywioły pod postacią Marion i Micka.

Najnowsza propozycja autorki to idealna lektura dla wszystkich miłośników motywu hate-love. Magdalena Pasternak tworzy bowiem taką właśnie relację, której elementami składowymi są chamstwo, krnąbrność i ciągły popis siły. Marion i Mick od pierwszego spotkania prowadzą ze sobą wojnę na słowa, gesty i zmysły, co oczywiście dodaje pikanterii ich pokręconej relacji. W licznych dialogach nie brakuje ciętych ripost podbudowanych humorem, które wywołują uśmiech na twarzy czytelnika. Nie brakuje także rosnącego napięcia erotycznego, które obecne jest niemal w każdym słowie i geście. Te wszystkie elementy budują klimat, w którym niezaprzeczalnie króluje ogień namiętności i wzajemnej fascynacji.

Trafionym zabiegiem zastosowanym przez autorkę jest oddanie głosu swoim bohaterom. Przeplatanie się pierwszoosobowych narracji Marion i Micka doskonale pokazuje bowiem, jak pomimo wielu różnic, postacie te są do siebie podobne, co potwierdza ciągła walka pierwiastka męskiego i żeńskiego. Warto także dodać, że wszystko to dzieje się w środowisku dość ciężkim dla kobiety, bo Magdalena Pasternak uchyla drzwi, za którymi możemy podejrzeć, jak wygląda profesja pośrednika w branży motoryzacyjnej. Perspektywa Marion, która musi zachowywać się mocno niekobieco, a nawet wypracować w sobie swoistą samczą powściągliwość to niezwykle ciekawa warstwa tej książki, skłaniająca do pewnej refleksji.

"Kontrahent" to powieść, która dostarcza wszystkiego, co powinien zawierać dobrze skrojony romans. Jest nietuzinkowa para, są nieokiełznane temperamenty, jest mnóstwo budujących napięcie dialogów i są oczywiście gorące sceny erotyczne. Magdalena Pasternak tym samym zaprasza do miłosnej gry, w której wszystko może się wydarzyć. Zakończenie zostawia mnie z wielkim uczuciem niedosytu, więc czekam niecierpliwie na kontynuację tej historii.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"To wojna, a na wojnie nie wolno spuszczać wzroku z przeciwnika".



Za oknem lato w pełni, ale to właśnie "Kontrahent" rozgrzewa do czerwoności, powodując niekontrolowane rumieńce na twarzy. Jeśli macie ochotę na gorący romans z dwójką charakternych bohaterów w rolach ...

Rozwiń Zwiń

"Kochać – jest najprawdziwszym przekleństwem".




To książka o wojnie. O wojnie wewnątrz nas i tej dziejącej się na naszych oczach za wschodnią granicą. To także książka o zgubnym wpływie miłości. O uczuciu, które może destrukcyjnie wpływać na naszą psychikę. Być może to antyromans, a na pewno powieść psychologiczna, która zanurza czytelnika głęboko w oceanie ludzkich obsesji.

Konrad Makarewicz to absolwent turystyki i rekreacji, copywriter, przedsiębiorca, a także licencjonowany pilot wycieczek i instruktor sportów zimowych. Interesuje się wieloma rzeczami, od historii i geopolityki po nowe technologie i jazdę motocyklową. Miłośnik dzikiego ptactwa, którego pasją jest pisarstwo. Zadebiutował w 2022 r. powieścią pt. "Najmroczniejsza jesień".

Tymon wyemigrował zarobkowo do Szwecji i tam pracuje jako robotnik budowlany, myśląc cały czas o swojej ukochanej Nadii. Dziewczyna w końcu przyjeżdża do niego, ale z każdym kolejnym dniem jej pobytu, Tymon zauważa jej zmienne nastroje. Nadia wydaje się być coraz bardziej niezadowolona, a pewnego dnia po prostu znika. Bohater pełen złych przeczuć, podąża za ukochaną do Norwegii.

Miłość to niezwykle pojemne słowo, w którym mieszczą się zarówno pozytywne jak i negatywne emocje. W "Głęboko pod powierzchnią", czyli w książce będącej właśnie o miłości, tych negatywnych jest zdecydowanie więcej. Dlatego też historia Tymona i Nadii staje się swoistą wiwisekcją, w której niezwykle skomplikowana relacja głównych bohaterów pełni funkcję pewnego medium, poprzez które Konrad Makarewicz pokazuje nie błogosławieństwo tego uczucia, ale jego przekleństwo. Trzeba przyznać, że obraz ten jest dość mocno przytłaczający, bo pokazuje pewnego rodzaju destrukcję i utratę godności, do jakiej może doprowadzić kochanie.

Jest w fabule wojna uczuć, ale chyba bardziej przygnębiającą jest prawdziwa wojna, w jakiej protagonista bierze udział. Tymon bowiem na własne życzenie trafia do Ukrainy zaatakowanej przez Rosję. I to warstwa książki, która pokazuje w pełni, że obcowanie na co dzień ze śmiercią wcale nie skutkuje tym, że można ją oswoić. Wplecenie przez autora tego wątku wyzwala mnóstwo emocji, pod wpływem których w głowie czytelnika pojawiają się obrazy, jakie nie pozwalają potem zasnąć. Ta namacalna wojna, której skutki odczuwamy obecnie wszyscy to najbardziej angażująca płaszczyzna powieści.

Warto również zaznaczyć, że Konrad Makarewicz w swoim utworze dotyka tematu pewnej choroby, która nie pojawia się zbyt często na łamach literatury. Choroby, której symptomy nie są jednoznaczne, a która powoduje zaburzenia osobowości rzutujące na całe życie. Obraz ten z dużą dozą realizmu przybliża problemy, z jakimi borykają się nie tylko ludzie cierpiący na tę chorobę, ale także ci z ich najbliższego otoczenia. W tej wojnie o własną tożsamość jest bowiem niezwykle trudno obydwu stronom.

"Głęboko pod powierzchnią" nie jest łatwą książką z nurtu literatury psychologicznej, bo pod tytułową powierzchnią autor ukrył destrukcję osobowości, bezsilność, niszczycielską siłę miłości, a także wojnę. Do tego wszystkiego, Konrad Makarewicz na koniec lektury zostawia czytelnika z pytaniem o to, co w tej książce wydarzyło się naprawdę, a co było imaginacją. Z pytaniem, na które nie ma prostej odpowiedzi.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Kochać – jest najprawdziwszym przekleństwem".




To książka o wojnie. O wojnie wewnątrz nas i tej dziejącej się na naszych oczach za wschodnią granicą. To także książka o zgubnym wpływie miłości. O uczuciu, które może destrukcyjnie wpływać na naszą psychikę. Być może to antyrom...

Rozwiń Zwiń

"To ja, a nie one, trzymałem w kieszeni klucze do mojego inferna".


Za sprawą lektury najnowszej powieści Pawła Jaszczuka nabrałam wielkiej ochoty na wyprawę kajakiem. I to nie jedyna, nieco szalona myśl, jaka pojawiła się w mojej głowie po poznaniu tej historii. Mogłabym bowiem nawet "wsiąść do pociągu byle jakiego" i bez sprecyzowanego planu, udać się w nieznane. Rozum oczywiście nie pozwala mi tego zrobić, ale czasami warto iść "Za głosem serca". Tak po prostu.

Paweł Jaszczuk to dramaturg i prozaik, autor sztuk scenicznych, który debiutował w 1991 r. powieścią pt. "Testament Schlichtingera". Za wydaną w 2004 r. pierwszą część serii kryminałów o Jakubie Sternie, czyli "Foresta Umbra", otrzymał w 2005 r. Nagrodę Wielkiego Kalibru. Autor mieszka w Olsztynie.

Gabriel jest człowiekiem, który całkowicie odciął się od przeszłości. Mieszka w przyczepie kempingowej, a jego codzienną towarzyszką życia jest samotność. Pewnego dnia strefę komfortu bohatera zakłóca niespodziewany gość. Jest nim kilkuletni Daniel wraz ze swoim psem. Wydarzenia kolejnych dni kierują bohaterów nad morze. Podróż ta okazuje się wielkim zaskoczeniem dla każdego z nich.

O dużych i małych ludziach, o dużych i małych problemach oraz o wielkim sercu jest właśnie ta książka. Paweł Jaszczuk zaprasza bowiem do świata, który każdy z nas doskonale zna. Świata pełnego niesprawiedliwości, błędów, krzywd, a także tego, w którym obecne jest wybaczenie i zadośćuczynienie za popełnione winy. Co ważne, w historii Gabriela i Daniela, historii o samotności obecnej na kilku płaszczyznach, nie liczy się finał podróży, ale sama droga obfitująca w zaskakujące zwroty akcji.

"Za głosem serca" zaczyna się dość spokojnie, ale z każdą kolejną stroną lektury, fabuła przyspiesza, wywołując tym samym w głowie czytelnika sporo pytań dotyczących całej historii Daniela. Autor umiejętnie odkrywa niektóre karty losu dziecka, by inne ukryć, co w konsekwencji buduje dość zaskakującą opowieść z dającym sporo do myślenia finałem.

Nie można nie wspomnieć o tym, że dość ważną bohaterką powieści Pawła Jaszczuka jest przyroda. Czytelnik bowiem wraz z Gabrielem i Danielem obserwuje cuda natury, wędruje środkiem pięknego lasu, a nawet płynie kajakiem. Widać w tej płaszczyźnie umiłowanie autora do tego, co nas otacza, a także umiejętność docenienia tego, co wokół nas. Na przeciwstawnym biegunie natomiast pojawia się coś, co niewątpliwie pokazuje dwoistość świata, a mianowicie odniesienia do toczącej się wojny za naszą wschodnią granicą i osoby samego Putina.

Paweł Jaszczuk urzeka obrazem relacji, jaka tworzy się pomiędzy dorosłym mężczyzną, a małym chłopcem, pokazując w ten sposób, że wzajemnie możemy się od siebie czegoś nauczyć, a wiek nie jest żadną barierą do wzajemnego zrozumienia. Ta książka określana jako powieść drogi to literacka wycieczka w głąb siebie, w której poznacie wielobarwną paletę ludzkich emocji.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"To ja, a nie one, trzymałem w kieszeni klucze do mojego inferna".


Za sprawą lektury najnowszej powieści Pawła Jaszczuka nabrałam wielkiej ochoty na wyprawę kajakiem. I to nie jedyna, nieco szalona myśl, jaka pojawiła się w mojej głowie po poznaniu tej historii. Mogłabym bowiem...

Rozwiń Zwiń

"Druga strona barykady wyglądała parszywie".


Zapewne znacie nutellę, czyli pyszny krem cukrowo-tłuszczowy z dodatkiem orzechów. Po przeczytaniu wakacyjnej propozycji Adriana Bednarka, ten słodki przysmak już zawsze będzie się wam kojarzył z pokręconą ludzką naturą. Z jej mroczną i nieokiełznaną stroną.

Adrian Bednarek, nazywany mistrzem psychothrillerów to urodzony w 1984 r., absolwent Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Autor od wielu lat fascynuje się tematyką kryminalną, w tym postaciami seryjnych morderców i II wojną światową. Jest także fanem żużlu. Zadebiutował w 2014 r. książką pt. "Pamiętnik diabła". Obecnie mieszka w Częstochowie wraz z żoną i synem.

Spotkanie Fabiana i Oliwii w przeszłości zaowocowało realizacją pomysłu na dochodowy biznes. Dzisiaj, dwójka wspólników, już profesjonalnie zajmuje się porwaniami dla okupu. Fabian jest obecnie ojcem i mężem, więc aby wygodnie żyć ze swojej przestępczej działalności, musi zachowywać wielką ostrożność. W życiu jednak wszystko ma swoją cenę, o czym kidnaperzy przekonują się przy kolejnej robocie.

Dynamiczna, wciągająca, intensywna i mroczna — taka właśnie jest nowa propozycja Adriana Bednarka, która idealnie wpisuje się w trend szeroko rozumianej "literatury wagonowej". "Oczy lęku" to bowiem książka doskonale sprawdzająca się jako czytelnicza rozrywka na plażę, do pociągu, czy na wygodnym tarasie w domu. Tę sensacyjną powieść czyta się bowiem bardzo szybko dzięki krótkim rozdziałom, portretującym złożoność ludzkiej natury.

Adrian Bednarek w mistrzowskim stylu tworzy kreacje psychologiczne bohaterów, pokazując przy tym pewne mechanizmy, jakie wpływają na podejmowane przez nich decyzje i wybory. W płaszczyźnie tej największą uwagę wzbudza postać ofiary biznesowej działalności dwójki kidnaperów, transformacja psychologiczna tej postaci i skutki, jakie porwanie poczyniło w jej psychice. Autor po raz kolejny udowodnił, że posiada prawdziwy talent do wnikania w zdewastowane umysły.

W "Oczach lęku" rozdziały z przeszłości przeplatają się z tymi, których akcja dzieje się w teraźniejszości. To trafiony zabieg, który buduje dynamikę akcji, a do tego wpływa na wzmacnianie zaciekawienia czytelnika odnoszącego się do pewnych wydarzeń i ich skutków. Warto także podkreślić, że miłośnicy mrocznego bednarkowego klimatu nie zawiodą się na tej książce, gdyż historia dochodowego biznesu porywania ludzi dla okupu, w finale funduje czytelnikowi kilka mrożących krew w żyłach scen, które dość mocno pobudzają wyobraźnię. Cóż, w jednej z powieści autora poznaliśmy już kultowe żelazko, a tutaj jest równie makabrycznie.

"Oczy lęku" to doskonała rozrywka z dreszczykiem na wakacyjne dni pokazująca, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. Książka z nieprzewidywalnym finałem, pozostawiająca czytelnika z pytaniem o to, kto w tej historii jest prawdziwym potworem.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Druga strona barykady wyglądała parszywie".


Zapewne znacie nutellę, czyli pyszny krem cukrowo-tłuszczowy z dodatkiem orzechów. Po przeczytaniu wakacyjnej propozycji Adriana Bednarka, ten słodki przysmak już zawsze będzie się wam kojarzył z pokręconą ludzką naturą. Z jej mroczn...

Rozwiń Zwiń