Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Zło zostaje na zawsze złem, nie da się go przerobić na dobro.”

Komisarz Laura Wilk prowadzi śledztwo w sprawie brutalnych zabójstw nastolatek. To, że wśród śledczych wydziału kryminalnego, w którym pracuje brakuje chęci współpracy, nie pomaga w dochodzeniu. Laura, zwana Wilczycą, jest samotną kobietą całkowicie oddaną pracy. Prywatnie spotyka się z policyjnym psychologiem Maciejem Lesieckim. Ten otrzymuje intratne zlecenie odnalezienia ciała zaginionej przed laty nastolatki. Mimo natłoku zajęć Wilczyca postanawia pomóc w tym nieoficjalnym śledztwie. Tym samym oboje popadają w kłopoty większe niż mogli to sobie wyobrazić…

„Los bywa złośliwy i rzadko daje nam to, czego chcemy.”

„Poszukiwacz zwłok” to najnowsza powieść cenionego przez wielu czytelników Mieczysława Gorzki. Dla mnie to było to pierwsze spotkanie z tym pisarzem (wiem - wstyd 🫣😉), ale dzięki temu była to ogromna czytelnicza niespodzianka. Nowa powieść, nowe nazwisko… polubię, nie polubię…😉 Trzy inne tytuły już od dłuższego czasu stały na mojej półce, więc to właśnie „Poszukiwacz zwłok” miał „zadecydować” czy czytam dalej, czy zwalniam miejsce na półkach (miejsce jest potrzebne, a właściwie wszystkie książki tego autora to niezłe cegiełki 😜).
No i właśnie zdarzyło się tutaj to „coś”, co się często nie zdarza, kiedy po pierwszym akapicie wiesz, że to jest to na co czekałeś, a po pierwszym rozdziale szukasz co ten facet jeszcze napisał, a czego, być może, jeszcze nie masz 🔥🤣

Najnowsza powieść Mieczysława Gorzki to powieść kryminalna (taki jest przypisek przy tytule) i taka też jest. Gęsta, mroczna atmosfera, momentami nawet brutalna i brudna. Z fabułą, może nie nazbyt oryginalną, ale zdecydowanie w konwencji gatunku. Wartka fabuła, kiedy kartki przewracają się same, czasami na chwilę zwalnia, byśmy mogli lepiej poznać bohaterów powieści. Historia opowiedziana częściowo w retrospekcjach sprawia, że mózg czytelnika pracuje na najwyższych obrotach od pierwszej do ostatniej strony.
WOW.

Wielki plus za kilka literackich i filmowych „smaczków”… tak, tak, także uwielbiam Janusza Christę. I tym samym czuję się stuprocentowo kupiona 🧡💚💛

Ale wracam do „Poszukiwacza zwłok”…
Lubię takie kryminały. Właśnie takie jak ten. Napisane w odpowiednim rytmie, który nie męczy. Wyważone. Z ciekawymi bohaterami. I takie, które zapowiadają początek (być może) fajnego cyklu, bo wątków, które można pociągnięć dalej było tam jeszcze co najmniej kilka.

Tak więc po lekturze już wiem, że ten autor nie zaoszczędzi mi miejsca w mojej biblioteczce (albo może nawet będzie mu trzeba trochę dodać 😉).
Zdaję sobie sprawę, że fanom autora „Poszukiwacza zwłok” specjalnie nie trzeba polecać, a tym którzy jeszcze nie zaczęli przygody z jego książkami zaświadczam, że to znakomity tytuł na początek! 🤩

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

„Zło zostaje na zawsze złem, nie da się go przerobić na dobro.”

Komisarz Laura Wilk prowadzi śledztwo w sprawie brutalnych zabójstw nastolatek. To, że wśród śledczych wydziału kryminalnego, w którym pracuje brakuje chęci współpracy, nie pomaga w dochodzeniu. Laura, zwana Wilczycą, jest sa...

Rozwiń Zwiń

„Jak znaleźć bezpieczną dziurę, mógłby uczyć wszystkich szpak z Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Na gniazdo upodobał sobie wlew paliwa do jednego z bombowców eksponowanych na dziedzińcu.”

„Atlas dziur i szczelin” zdecydowanie można nazwać książką niezwykłą.
🌆 Po pierwsze, nie jest to pozycja mainstreamowa.
🏙️ Po drugie, opowiada o rzeczach najzwyklejszych na świecie
🌃Po trzecie, autor odwalił robotę za wiekszą cześć społeczeństwa, a mianowicie otworzył oczy, spojrzał na to co nas otacza i podał nam to wszystko na tacy…

„Park Świętokrzyski to prostokąt zieleni i ubitej gleby wciśnięty w połacie betonu tak szczelnie, że ostatni kret zmarł bądź uciekł stamtąd jakieś pół wieku temu.”

Nie mogę się nadziwić, jak wielkie zrobiła na mnie wrażenie ta, z pozoru, zwyczajna książeczka. Może stało się tak dlatego, że byłam przygotowana raczej na lekturę czegoś w rodzaju klasycznego atlasu, czy przewodnika po gatunkach fauny i flory zamieszkujących nasze miasta. Otrzymałam natomiast tętniącą życiem opowieść o ptakach, o roślinach, zwierzętach, w końcu o nas - ludziach i o tym co jest naszą największą dumą, czyli o miastach, które stworzyliśmy, nie oglądając się na tych, którzy byli tu przed nami. Wszystko to okraszone jest sporą dawką inteligentnego żartu, pięknych ilustracji, o których nie sposób nie wspomnieć i ogromem fachowego słownictwa, podanego w sposób, który nie uwiera jak ten z podręcznika od biologii 😉

„Na Dworcu Centralnym postanawia spędzić zimę rusałka admirał. Dziwny motyl, który przybywa do Polski znad Morza Śródziemnego. Ten z dworca, zamiast wrócić do Afryki Północnej, jak wielu jego pobratymców, wybiera zakamarek za szybą. Admirały można było oglądać jeszcze w październiku, uganiające się nad kwitnącymi rabatami wzdłuż pasażu Szymborskiej i przesiadające w miejscach, gdzie podróżni nielegalnie oddają mocz.”

„Atlas dziur i szczelin” to książka, którą każdy poznać powinien. Mieszkańcy miast, bo już nigdy nie spojrzą na wyłom w murze w ten sam sposób. Młodzież, bo uważam że na pewnym etapie powinna być to lektura obowiązkowa, gdyż jako jedna z niewielu w kanonie lektur powodowałaby otwarcie oczu na to co nas otacza tu i teraz, a nie tylko na przykurzone maksymy sprzed wieków. Powinien przeczytać ją także każdy kandydat na wójta, burmistrza, starostę czy prezydenta miasta…pani z wydziału architektury, nauczyciele i wszyscy, którzy niby wiedzą, że świat jest nie tylko nasz, ale jakoś na chwilę o tym zapomnieli.
Ja natomiast doceniłam, że w mieście już nie mieszkam, ale też dzięki tej lekturze zauważyłam gatunki, które, pomimo pięknych miejsc wkoło, jakby lubią być blisko ludzi. Nietoperze sypiające pod okapem dachu, mewę, która często sprawdza czy nie zostało coś w kociej misce, czy wróble, które założyły gniazdo w pękniętej elewacji…
Afirmacja życia, to to, czym epatuje ta książka od pierwszej do ostatniej strony!

Oprócz tego wszystkiego „Atlas dziur i szczelin” jest pięknie wydany. W nieco mniejszym niż klasyczny formacie, wspomnianymi wyżej ilustracjami oraz na miłym dla oka i dłoni papierze. Perełka 🤩

Po lekturze już nigdy nie spojrzycie na otoczenie tym samym wzrokiem! Polecam!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Znak.

„Jak znaleźć bezpieczną dziurę, mógłby uczyć wszystkich szpak z Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Na gniazdo upodobał sobie wlew paliwa do jednego z bombowców eksponowanych na dziedzińcu.”

„Atlas dziur i szczelin” zdecydowanie można nazwać książką niezwykłą.
🌆 Po pierwsze, nie jest to...

Rozwiń Zwiń