Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo nielubianej przeze mnie literatury poruszającej konserwatywne i patriotyczne tematy, Iwaszkiewicza czyta się z poruszeniem. Ikara czytałam już kilka razy i na pewno będzie ich jeszcze kilka. Po latach mam wrażenie, że złapałam autora na ignorancji w temacie buddyzmu, ale to temat na dłuższą debatę.

Mimo nielubianej przeze mnie literatury poruszającej konserwatywne i patriotyczne tematy, Iwaszkiewicza czyta się z poruszeniem. Ikara czytałam już kilka razy i na pewno będzie ich jeszcze kilka. Po latach mam wrażenie, że złapałam autora na ignorancji w temacie buddyzmu, ale to temat na dłuższą debatę.

Political fiction zawsze było dla mnie trudne do czytania, nie lubiłam tego bełkotu i wciskania nadmiernej ilości historii. Pan Sobociński jednak stworzył dzieło napisane w bardzo ładnym, ale przystępnym języku. Trudniej może być tylko, jeśli czytasz wyłącznie young adult. Stylizacja języka bardzo udana, opisy nie są długie, ale przemawiają do wyobraźni. Klimat oddany obłędnie. Przyznam, że to właśnie język jest dla mnie największą zaletą, autor bardzo pomysłowo konstruował dialogi, przez co zapadły mi w pamięć. Pod tym względem był to miód na moje oczy. Czasem brakuje jakiegoś zwrotu akcji, ale też gdy jakiś już się pojawi, docenia się go całkiem dobrze. W samej narracji brakuje mi próby spojrzenia na polityczne zagadnienia z dwóch stron, wieje tu znaczną stronniczością. Nazwiska postaci bywają zbyt skomplikowane, w każdej scenie w zasadzie widziałam nazwisko i nie wiedziałam, kto to jest. Być może byłoby łatwiej, gdyby autor bardziej pochylił się nad każdą postacią i przedstawił nam ją na tyle wyraźnie, że zdołamy zapamiętać. Ogólnie polecam czytelnikom skupiającym się na ładnie wyglądającym tekście, którym najczęściej to wystarczy i osobom silnie zainteresowanym political fiction.

Political fiction zawsze było dla mnie trudne do czytania, nie lubiłam tego bełkotu i wciskania nadmiernej ilości historii. Pan Sobociński jednak stworzył dzieło napisane w bardzo ładnym, ale przystępnym języku. Trudniej może być tylko, jeśli czytasz wyłącznie young adult. Stylizacja języka bardzo udana, opisy nie są długie, ale przemawiają do wyobraźni. Klimat oddany...

EDIT: Autorka chyba ukrywa niskie punktacje, bo już drugi raz moja ocena (nie recenzja) zniknęła. Brawo.
Zaczynając od pierwszych wrażeń, powieść odznacza się nieprzeciętnie prostackim językiem. Jednak to niejedyny przykład, który obnaża brak obycia autorki w kulturze - klisza goni kliszę, użyte motywy były już tak bardzo przerobione, że po prostu nie dało się tego czytać. Bohaterowie płascy, a protagonistka to kolejna głupia postać, której decyzje irytują. Nawet gdyby było to świadome, a nie wynika tak z powieści, to i tak to kolejny motyw, który mamy w każdej słabszej książce fantasy. Poza tym utwór nie prezentuje żadnego tematu przewodniego, tzn. nie wiemy czy to opowieść o miłości, czy upartości, a może jakiś wzór kobiety XXI w. Jednak kolejny grzech tej powieści to już czysta bomba - autorka zakpiła sobie z artystów, korzystając z AI do stworzenia grafik. Wielu innych pisarzy znajduje sobie grafików, którzy czasem przez wiele dzieł ilustrują ich dobytek artystyczny i swoim unikalnym stylem dodają wartość do sprzedawanej powieści. A tutaj AI. To jeden z kilku powodów, które moim zdaniem zapracowały na niską ocenę dla tej książki.

EDIT: Autorka chyba ukrywa niskie punktacje, bo już drugi raz moja ocena (nie recenzja) zniknęła. Brawo.
Zaczynając od pierwszych wrażeń, powieść odznacza się nieprzeciętnie prostackim językiem. Jednak to niejedyny przykład, który obnaża brak obycia autorki w kulturze - klisza goni kliszę, użyte motywy były już tak bardzo przerobione, że po prostu nie dało się tego czytać....