Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może się wydawać, że o trudach dorastania napisano już wszystko, gdy jednak skuszona opisem zaczęłam czytać „Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka” włoskiej autorki Giulii Caminito i każde zdanie przeszywało mnie na wskroś, a ulubione cytaty zajęły cztery strony, wiedziałam, że trafiłam na historię wyjątkową i że w tym temacie z pewnością nie powiedziano jeszcze ostatniego słowa.

Autorka przenosi nas na przedmieścia Rzymu i do umiejscowionej nad jeziorem niewielkiej Anguillary, ale nie rysuje przed nami klimatycznych Włoch przyciągających tłumy turystów, a codzienną walkę o przetrwanie biednej, wielodzietnej rodziny.

"Myślę o nas, że jesteśmy wybrakowanym materiałem"

Jak wygląda życie dziecka naznaczonego od najmłodszych lat piętnem biedy? Opartym na cudzej pomocy i dobroczynności, składającym się z resztek i odpadów innych? O tym opowiada nam Gaia, którą poznajemy, gdy wchodzi w okres nastoletni i której towarzyszymy aż po osiągnięcie dorosłości. Codzienność dostarcza jej gorzkich pigułek, odbijających się obrzydzeniem, litością lub pogardą innych. Obciążeniem oczekiwaniami matki przelewającej na nią własne marzenia. Upokorzeniem i wstydem.

"Każdego dnia trzeba było toczyć nową bitwę w obronie przed osądem i roszczeniami ludzi, którzy posiadali więcej niż my”

Rówieśnicy nie dadzą jej zapomnieć, że w uszytym przez matkę za ciasnym kostiumie kąpielowym, babcinym czepku i z nieogolonymi nogami jest „zwykłą bidulą, kujonką z łatami na dupie… gościem, intruzem, dzieckiem niezasłużonego szczęścia”, czy może więc dziwić jej "pragnienie, by zostać docenioną, by nie rozczarować, by zaistnieć”?

Pierwszy raz moja opinia opiera się w tak dużej mierze na cytatach, ale chciałam i Wam dać choć niewielką próbkę mocy zawartej w słowach Autorki. Bo historię dorastającej Gai choć wypełnioną, jak u każdego dziecka, zabawą, przyjaźniami, później pierwszą miłością, zdradą i stratą determinuje w dużej mierze jej sytuacja społeczna i rodzinna. A Autorka tka tę opowieść bez upiększeń, ale i przerysowań. Kipiącą od złości, naznaczoną samotnością i aktami przemocy, emocjami zaklętymi w kamień w dole brzucha.

Ten szczególny, dojmujący, bezpośredni i trafiający głęboko pod skórę styl urzekł mnie od pierwszego zdania - „Każde ludzkie życie zaczyna się od kobiety” i trzymał w zachwycie aż do ostatniego, którego Wam nie zdradzę. Słowa jednak nie oddadzą siły i złożoności tej historii, zanurzcie się więc wraz z Gaią w wodach jeziora Bracciano i sprawdźcie sami, jaki mają smak.

Może się wydawać, że o trudach dorastania napisano już wszystko, gdy jednak skuszona opisem zaczęłam czytać „Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka” włoskiej autorki Giulii Caminito i każde zdanie przeszywało mnie na wskroś, a ulubione cytaty zajęły cztery strony, wiedziałam, że trafiłam na...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli lubicie czasem przeczytać powieść lekką, nie wymagającą nadmiernego skupienia, w której z góry wiadomo, że finał wywoła uśmiech na twarzy, to taki komfort zapewni Wam nie tylko „Córka z Grecji”, ale cała seria „Utracone córki” autorstwa Sorai Lane. W każdej z nich możemy nie tylko z przyjemnością śledzić rozwijające się pomiędzy kolejnymi parami uczucie, ale przede wszystkim zwiedzać fascynujące kraje i otrzeć się o ich koloryt podążając za tajemniczymi przesyłkami z przeszłości.

Z bohaterkami pierwszych dwóch tomów skosztowaliśmy klimatu Kuby i Włoch, a tym razem zamieszkująca w Londynie miłośniczka sztuki, Ella, odnajduje w pudełku należącym do jej przodkini tropy kierujące ją do klimatycznej Grecji. Ciekawość odkrycia historii swojej babki i własnych korzeni zbliża ją do Gabriela, jej nastoletniej miłości, ale też skłania ją do zastanowienia się nad własnym życiem i wyborami.

Autorka prowadzi nas przez dwie linie czasowe płynnie i zajmująco łącząc współczesną narrację z retrospekcjami. Stopniowo zgłębiamy tajemnice przeszłości, z której wyłania się obraz tragicznej miłości i olbrzymiej muzycznej pasji potrafiącej łączyć nawet po wielu latach. Czy przykład babki i wsparcie ukochanego dadzą Elli siłę, by odważyć się na powrót do malowania stanowiącego sens jej życia i pogodzić z przeszłością, której nie może zmienić?

To piękna historia miłosna z muzyką, sztuką i inspirującą Grecją w tle mówiąca również o utracie, tęsknocie, szukaniu własnego miejsca w świecie i spełnianiu marzeń. To też opowieść o relacjach rodzinnych, czasem tych trudnych i bolesnych i tych, które warto pielęgnować. To podróż pełna wewnętrznych odkryć, ale też magicznych krajobrazów, dźwięków muzyki i bogactwa sztuki, a autorka zgrabnie wzbogacając ją o wątek romantyczny czyni z niej cudownie ciepłą i urzekającą opowieść.

Już wyczekuję kolejnego tomu planowanego na październik, który wraz z czwartą córką przeniesie nas do urokliwej Genewy. Zaplanujcie sobie i Wy w kalendarzu czas na tę fascynującą podróż.

Jeśli lubicie czasem przeczytać powieść lekką, nie wymagającą nadmiernego skupienia, w której z góry wiadomo, że finał wywoła uśmiech na twarzy, to taki komfort zapewni Wam nie tylko „Córka z Grecji”, ale cała seria „Utracone córki” autorstwa Sorai Lane. W każdej z nich możemy nie tylko z ...

Rozwiń

Zwiń

Dwie poprzednie części cyklu obyczajowego „Ogród sekretów i zdrad” Agnieszki Krawczyk nasyciły w stu procentach mój głód barwnego okresu dwudziestolecia międzywojennego, o którym zawsze czytam z ogromną fascynacją, a wzbudziły ciekawość co do dalszych losów ich bohaterów. Zarówno tych skrytych już za zasłoną przeszłości, jak i współczesnych.

Autorka z rozmachem i prawdziwym kunsztem dopina fabuły obu linii czasowych podsycając zaangażowanie czytelnika naprzemienną narracją i budując obraz przeszłości ze strzępków informacji skrywanych w pamięci nieświadomych ich wagi bohaterów.

Wojna zmienia wszystko, i wtedy, i teraz wpływając na losy bohaterów, ich wybory i decyzje. Ciągłe poczucie zagrożenia, otarcie się o śmierć i strata najbliższych przewartościowuje priorytety, wydobywa odwagę do szczerości i uczciwości wobec siebie i innych. Odwagę do życia nadzieją i dania sobie szansy na szczęście.

Śledzimy losy dawnych przyjaciół i wrogów w okolicznościach trudnych, często wydobywających z ludzi, to co najlepsze i to, co najgorsze. Autorka nie tylko z ogromną wrażliwością obnaża emocje bohaterów, ale z dbałością historyczną oddaje beztroski czas poprzedzający wojnę, czy grozę uciekających kanałami ludzi.

Z uśmiechem przyjęłam rozwiązanie rodzinnych tajemnic sprzed lat i nie ukrywam, że na takie po cichu liczyłam. Ale i postępowanie Róży wreszcie się zmieniło na tyle, że miałam chęć poklepać ją z uznaniem po plecach.

Trudno rozstawać się z bohaterami tak wciągającej sagi, zachwycającej swoim rozmachem i wielowątkowością, dającej czytelnikowi odczuć arystokratyczny przepych, blichtr rewii, ale i otrzeć się o świat wywiadu czy sztuki. Najbardziej jednak przybliżyły mnie do kobiet z rodu Korsakowskich rodzinne tajemnice, których wyjaśnienia wypatrywałam z zapartym tchem.

Jeśli lubicie przepiękne sagi rodzinne z historią w tle i tajemnice wypływające na powierzchnię po latach zapomnienia, to odwiedźcie pałac w Łabonarówce i jego mieszkańców. To będzie cudowna i ekscytująca podróż!

Dwie poprzednie części cyklu obyczajowego „Ogród sekretów i zdrad” Agnieszki Krawczyk nasyciły w stu procentach mój głód barwnego okresu dwudziestolecia międzywojennego, o którym zawsze czytam z ogromną fascynacją, a wzbudziły ciekawość co do dalszych losów ich bohaterów. Zarówno tych skry...

Rozwiń

Zwiń

Daniel Komorowski to nazwisko znanego mi od lat autora fascynującej serii „Furia wikingów”, której osiem tomów pochłonęłam z niesłabnącym zachwytem. Gdy pojawił się sygnał o kryminalnym debiucie Autora nie tylko z ciekawością i radością przeczytałam go przedpremierowo, ale i z dumą objęłam patronatem medialnym. Bo co tu się działo! Po miesiącu od przeczytania nadal mam ciarki, gdy przywołuję w myślach „Szklarza” znajdującego przyjemność w brutalnych zbrodniach i wyraz szoku na twarzy na wspomnienie zakończenia. A pojawia się i uśmiech, bo Autor puszcza też oko do czytelnika, angażując go w swoją grę i pozwalając zadecydować o kontynuacji książki. Ale o tym napiszę na końcu.

"Śmierć jest jednym z najlepiej sprzedających się towarów"

Kto może przekonać się o tym najdobitniej, jeśli nie dziennikarz szukający gorącego tematu? Adamowi Lebudzie wegetującemu na życiowej mieliźnie podrzucona niespodziewanie zagadka, której rozwiązanie prowadzi go na miejsce zbrodni jest niczym makabryczny prezent znaleziony pod choinką. Rozdarty pomiędzy naturalnym ludzkim odruchem, by sprawcę jak najszybciej ujęto, a pragnieniem, by źródło jego sukcesu nie wyschło zbyt szybko nie zastanawia się zbytnio, dlaczego sprawca właśnie jego wybrał na medialny przekaźnik.

Dziennikarska natura każe mu jednak drążyć temat i mężczyzna znajduje niespodziewane powiązanie pomiędzy zbrodniami a zyskującą olbrzymią popularność książką, w której prócz zagadki, podobnej do tej, którą otrzymał, budzi ciekawość tajemniczy autor kryjący się pod pseudonimem D.D.K. Dokąd zawiedzie go podążanie za tropami?

Ależ to była historia! Wciągająca, zaskakująca, wielowątkowa, momentami brutalna i choć sporo kart zostało odkrytych, nadal nie do końca wyjaśniona! Ale mamy tu przede wszystkim dwóch pełnokrwistych i wielowymiarowych bohaterów, których myśli i emocje, a w przypadku Adama i skomplikowane życie osobiste możemy śledzić bez cenzury za sprawą narracji pierwszoosobowej. Mamy dynamiczną akcję, za którą podąża się z niesłabnącą ciekawością. Mamy w końcu sugestywne opisy zbrodni, które pozostają pod powiekami na długo po odłożeniu książki. I wszystko to spowite mrocznym klimatem Łodzi gdzie, cytując klasyka, „nawet bieganie psom szkodzi”.

Wisienką na torcie jest przygotowana przez Autora niespodzianka. I uwaga! To my, pod postem Autora na Instagramie lub Facebooku będziemy mogli zdecydować czy w pierwszej kolejności przeczytamy drugi tom z Adamem Lebudą, w którym nastąpi zapowiadane wyjaśnienie pozostałych wątków, czy też tę tajemniczą, związaną z fabułą książkę zatytułowaną "Uciekaj". Zaintrygowani? Ja bardzo. Ale by móc zdecydować poznajcie „Szklarza” i dajcie się wciągnąć w jego grę.

Daniel Komorowski to nazwisko znanego mi od lat autora fascynującej serii „Furia wikingów”, której osiem tomów pochłonęłam z niesłabnącym zachwytem. Gdy pojawił się sygnał o kryminalnym debiucie Autora nie tylko z ciekawością i radością przeczytałam go przedpremierowo, ale i z dumą objęłam...

Rozwiń

Zwiń

"Malować oznacza przede wszystkim kochać"

Do paryskich muzeów wybrałabym się z przyjemnością ponownie bogatsza o wiedzę i emocje, które niesie dzisiejsza premiera „Oczy Mony” autorstwa historyka sztuki Thomasa Schlessera. Bo okazuje się, że nawet takiego laika, jak ja, można nauczyć uważności na sztukę, na jej piękno, głębię i symbolikę.

I – co więcej – nie trzeba udawać się do Luwru, d’Orsey i Pompidou, by móc sprawdzić, czy pięćdziesiąt dwa dzieła, o których w książce mowa wywrą na Was podobne wrażenie, jak na dziesięcioletniej Monie i jej dziadku erudycie, Henrym. Na obwolucie znajdziecie zdjęcie każdego z nich i wierzcie mi, że świetnie się bawiłam próbując najpierw sama w nich jak najwięcej dostrzec, a później spoglądając na nie ponownie oczami Mony i jej dziadka.

Powieść ta ma jednak nie tylko wymiar edukacyjny, ale jest przede wszystkim poruszającą historią pięknych i pełnych czułości relacji rodzinnych, prawdziwej więzi dziadka i wnuczki. Dziewczynki, która z niewyjaśnionych przyczyn miewa utraty wzroku i istnieje ryzyko, że kiedyś będzie spoglądać tylko w ciemność. I Henry’ego kochającego wszystko, co piękne, którego celem jest, by wnuczka właśnie to piękno miała pod powiekami i we wspomnieniach, jeśli wydarzy się najgorsze.

Uczą się od siebie wzajemnie dawania, brania i oddawania. Biorą lekcje życia odkrywając piękno i mądrość sztuki, której rolą jest poruszać "najgłębsze warstwy naszego jestestwa" i wyostrzać również nasze lęki. Zgodnie ze słowami Edvarda Muncha "sztuka jest formą obrazu przepuszczonego przez nerwy człowieka — jego serce — jego mózg — jego oko", a emocje, których Mona doświadcza każdego tygodnia swojej muzealnej terapii budują jej dojrzałość i wrażliwość na innych, uczą ją czegoś o świecie i o niej samej.

I każdy z nas może wynieść z tej powieści wiele, jeśli zagłębi się w nią nieśpiesznie i da sobie czas, by dojrzeć bijące z niej światło. Światło, które przelewa się i do naszych serc za sprawą ujmujących bohaterów i ich historii, bogactwa emocji i doznań płynących z lepszego zrozumienia i dostrzeżenia głębszych znaczeń dzieł, do którego kluczem są słowa dziadka Mony. Bo zarówno sztuka, jak i życie kryje znacznie więcej niż to, co widziane oczami i warto zatrzymać się w codziennym biegu, by to dostrzec.

To powieść przepiękna i wartościowa w każdym wymiarze, z której bohaterami chciałoby się bez końca przemierzać korytarze paryskich muzeów, a potem... pójść na lody.

"Malować oznacza przede wszystkim kochać"

Do paryskich muzeów wybrałabym się z przyjemnością ponownie bogatsza o wiedzę i emocje, które niesie dzisiejsza premiera „Oczy Mony” autorstwa historyka sztuki Thomasa Schlessera. Bo okazuje się, że nawet takiego laika, jak ja, można nau...

Rozwiń

Zwiń

Zapowiadana trzecia część cyklu kryminalnego z komisarz Marią Herman przyniosła obawę, że Autor poprzestanie na trylogii, ale na szczęście tak się nie stało i cieszę się, że nadal będę mogła towarzyszyć bydgoskiemu Archiwum X w odkrywaniu tajemnic zakopanych głęboko w przeszłości.

Wraz z „Zapadliną” udajemy się do niewielkiego Wapna, gdzie prace górnicze wyrządziły wiele szkód i gdzie przed dwudziestu laty zniknął bez śladu młody chłopak. Zmiana zeznań przez jednego ze świadków, ale i dziwne poczucie bliskości z zaginionym jest dla Herman impulsem do przyjrzenia się dawno zapomnianej sprawie. Czy po tylu latach uda się ustalić cokolwiek nowego?

Herman patrzy tam, gdzie w jej ocenie coś przeoczono, zatajono lub pozostawiono niedomkniętą furtkę. Przechodząc przez nią stąpa po niepewnym gruncie nieraz nadeptując komuś na odcisk, dociekając i wyciągając wnioski. Niespodziewanie aktualne zdarzenie związane z parą lokalnych lekarzy może mieć swoje przyczyny w przeszłości, a z mgły domysłów zaczyna wyłaniać się coraz bardziej bolesna historia ludzkich relacji.

Wątek kryminalny, w który początkowo we własnym interesie angażuje się pozostający na zwolnieniu lekarskim Olgierd Borewicz, zaczyna z czasem zyskiwać na tej współpracy, podobnie jak ich wzajemna, podszyta nieufnością relacja. Autor nie zawiesza jednak prowadzonego śledztwa w próżni wypełniając otaczającą je przestrzeń życiem osobistym bohaterów, z których jeden każdego dnia podejmuje żmudną walkę ze swoimi demonami, a drugi poddaje im się nie bacząc na konsekwencje.

Autor zapewnia nam niespieszną, ale intrygującą i spowitą mrokiem przeszłości i ludzkich serc rozrywkę kryminalną na wysokim poziomie. Na jej klimat składa się specyfika małej miejscowości, gdzie wszyscy się znają, a wiele spraw trafia pod dywan, ale i tak często spotykany tam brak tolerancji i niezrozumienia dla jakiejkolwiek odmienności.

Zakończenie tym razem nie okazało się dla mnie zaskoczeniem, a motywu domyśliłam się sporo wcześniej niż śledczy, ale przecież nie sam cel się liczy, a fascynująca droga do niego. Poza tym w tej serii równie mocno przyciąga mnie wątek osobisty bohaterów, ich tak podobne demony i tak odmienne wybory, i ciekawi, w jakim kierunku potoczą się ich dalsze losy. Kolejna część będzie czytana obowiązkowo.

Zapowiadana trzecia część cyklu kryminalnego z komisarz Marią Herman przyniosła obawę, że Autor poprzestanie na trylogii, ale na szczęście tak się nie stało i cieszę się, że nadal będę mogła towarzyszyć bydgoskiemu Archiwum X w odkrywaniu tajemnic zakopanych głęboko w przeszłości.

Wraz z ...

Rozwiń

Zwiń

Klątwa drugiego tomu? Na pewno nie tym razem.

„Na pewno?” to druga część cyklu kryminalnego Pawła Leśniaka z podkomisarz Ireną Adamczuk i w jej przypadku absolutnie nie można mówić o klątwie, bo Autor ponownie zaskakuje nieszablonową fabułą, mrocznym klimatem i ogromnym realizmem w kreacji bohaterów, a wciągając czytelnika w bagno krakowskiej gangsterki, trzyma w kleszczach napięcia aż do budzącego emocje zakończenia.

O klątwie można tu mówić jedynie w kontekście głównej bohaterki, bo zdaje się, że wszystko sprzysięgło się przeciwko niej. Balansując pomiędzy dwoma światami, policyjnym i przestępczym stąpa po naprawdę cienkim lodzie, choć to gorący sierpień, a przerost ambicji i chęć wykazania się mogą ją w końcu zgubić. Mały błąd może kosztować ją wycieczkę do lasu, z której nie będzie powrotu, ale i śmierć innych osób, za które czuje się odpowiedzialna.

Życie zakłóca jej nie tylko wezwanie do nowosądeckiej policji i ponowny kontakt z podinspektorem Robertem Zalewskim, z którym wiąże ją dość zawiła relacja, ale przede wszystkim niespodziewane wyjście z więzienia mężczyzny, który może chcieć się na niej mścić. Przeszłość, która zdawała się zamknięta, ponownie puka do jej drzwi pozostawiając pod nimi niepokojące przesyłki.

Irenę w drugiej części poznajemy dużo lepiej, nie tylko od strony zawodowej, gdzie jej skłonność do ryzyka jest równie wielka, jak chęć wymierzenia sprawiedliwości, ale również jako człowieka, młodą kobietę z rodzącymi się potrzebami, które stara się odsuwać na bok. Czy codzienne noszenie maski tak bardzo ją zmieniło, że nie zdejmuje jej nawet przed sobą?

Autor bardzo sugestywnie przedstawia bezwzględny przestępczy świat porwań dla okupu, żerujący na strachu, ludzkiej bezsilności i miłości do najbliższych, w którym nie ma miejsca na skrupuły, na wyrzuty sumienia, w którym liczą się tylko pieniądze i władza. Ukazuje również proces śledczy, który ma umożliwić ujęcie sprawców. Dynamiczna akcja, pełna nagłych zwrotów, niebezpiecznych sytuacji, nawet pościgów i strzelanin cechuje się jednak ogromną wiarygodnością i spójnością, a emocje bohaterów, również więzionych zakładników są głęboko odczuwalne.

Zakończenie śledziłam z zapartym tchem i miałam ochotę kimś potrząsnąć, ale wiem, że Autor nie mógł oddać tego lepiej i bardziej prawdziwie. Widać, że znajomość natury ludzkiej jest mu znana od podszewki i to w dużym stopniu sprawia, że ta historia tak bardzo angażuje. Ja już czekam na kolejny tom, bo zapowiedź wieńcząca powieść brzmi bardzo intrygująco, a Was zachęcam do nadrobienia pierwszych dwóch tomów, jeśli jeszcze nie mieliście okazji, bo przez wzgląd na ciągłość niektórych wątków, warto czytać je w kolejności chronologicznej.

Klątwa drugiego tomu? Na pewno nie tym razem.

„Na pewno?” to druga część cyklu kryminalnego Pawła Leśniaka z podkomisarz Ireną Adamczuk i w jej przypadku absolutnie nie można mówić o klątwie, bo Autor ponownie zaskakuje nieszablonową fabułą, mrocznym klimatem i ogromnym realizmem w kreac...

Rozwiń

Zwiń

Czasem tkwimy w toksycznych relacjach z przyzwyczajenia, strachu przed zmianą, czy tym, co ludzie powiedzą. Czasem brakuje siły, odwagi, nadziei, że za zakrętem może czekać coś lepszego niż znane, doświadczane codziennie zło odbierające całą radość życia. Najnowszy kryminał Kasi Magiery „Moment pęknięcia” jest w dużej mierze manifestem kobiet zepchniętych do roli służących we własnym domu, poniżanych i pozbawianych poczucia kobiecości i własnej wartości przez swoje rodziny. Kobiet, które chcą znaleźć w sobie siłę, by powiedzieć dość, by zawalczyć o siebie i swoje szczęście.

W codzienności kobiet, których życie poznajemy, każda z nas znajdzie choć część własnych spraw, problemów i emocji, dlatego tak łatwo utożsamić się z bohaterkami i wraz z nimi odczuwać. Naturalnie rodzą się refleksje nad nierówną pozycją kobiet i mężczyzn, uleganiem presji społecznej i ze strony rodziny, nad uginaniem się pod naporem oczekiwań i zatracaniem w tym wszystkim siebie. I w końcu nad krytyką kobiet, które odważyły się odciąć od toksycznego związku, odejść od rodziny i zacząć żyć inaczej.

Czy to na pewno kryminał, zapytacie? Oczywiście jest wątek kryminalny, ale przesłanie, które może wielu kobietom dać nie tylko impuls do zastanowienia się nad własnym życiem, ale i do działania, wybrzmiewa tu najsilniej i wzbudziło moje największe emocje. A sprawa kryminalna wiąże się oczywiście z poruszaną tematyką i dotyczy zniknięcia Oli, żony i matki nastolatków, której zaginięcie niezbyt porusza jej rodzinę. Prowadzący śledztwo policjanci sami ulegają emocjom widząc, jakiego piekła kobieta doświadczała ze strony najbliższych jej osób, a fasada kreowanej na zewnętrzny użytek szczęśliwej rodziny upada z hukiem. Czy odebranie sobie życia wydawało się zdesperowanej kobiecie jedyną drogą ucieczki, a może komuś zależało, żeby zniknęła?

Historia Oli, którą poznajemy z jej pamiętnika jest ogromnie bolesna, ale Autorka daje nam i wiele pozytywnych i budujących emocji za sprawą drugiej bohaterki Anki, która odcina się od przeszłości i zaczyna życie od nowa, w innym mieście, z nową pracą i nowymi relacjami. Tu na jej drodze staje przystojny młodszy mężczyzna, który, choć totalnie niedojrzały i arogancki, bardzo ją pociąga, stanowiąc powiew świeżości i wolności. Czy kobieta odnajdzie się w nowym życiu i jak potoczy się jej znajomość z Igorem?

Obie bohaterki łączy trudna przeszłość i nieszczęśliwy związek. Wiemy, jaką drogę wybrała Anka, a co przytrafiło się Oli? Czytajcie i chłońcie emocje, których doświadczycie tu wiele. I niech nie przeraża Was gabaryt książki, bo lekkie pióro Autorki i niesamowita umiejętność przelania na papier emocji bohaterów sprawia, że przy tej wciągającej historii kartki umykają jedna za drugą. Historii o ludzkich relacjach, tajemnicach i walce o siebie, w której wnikliwa analiza portretów psychologicznych bohaterów konkuruje z intrygującą zagadką kryminalną.

Czasem tkwimy w toksycznych relacjach z przyzwyczajenia, strachu przed zmianą, czy tym, co ludzie powiedzą. Czasem brakuje siły, odwagi, nadziei, że za zakrętem może czekać coś lepszego niż znane, doświadczane codziennie zło odbierające całą radość życia. Najnowszy kryminał Kasi Magiery „M...

Rozwiń

Zwiń

Wiosna to czas porządków, odświeżania garderoby, pozbywania się niepotrzebnych rzeczy. Warto też pomyśleć o porządkach w głowie. Rzadko czytam książki rozwojowe i motywacyjne, ale gdy spojrzałam na tę wiosenną okładkę "Be Your Best Self" Rebekah Ballagh, to również zapragnęłam wiosennego odświeżenia. Szczególnie gdy na kilka pytań zamieszczonych na okładce odpowiedziałam pozytywnie, co oznacza, że jednak mogę zrobić dla siebie coś więcej, by zgodnie z mottem tej książki "postawić siebie na pierwszym miejscu i zacząć wreszcie żyć!".

Książka składa się z dziesięciu rozdziałów, w których Autorka zwraca się bezpośrednio do czytelnika, a każdy dotyczy innego istotnego zagadnienia, które może wpłynąć na poprawę naszego życia. Każdy wzbogacają zabawne ilustracje i przemawiające przykłady, co sprawia, że czyta się z przyjemnością. Co najistotniejsze jednak zawiera praktyczne ćwiczenia, które mogą pomóc poradzić sobie z naszą bolączką i wyrobić odpowiednie nawyki na przyszłość.

Kilka tematów trafiło do mnie dużo bardziej niż inne, bo po prostu dotyczą mnie bezpośrednio i stref, które chciałabym poprawić. I czułam się, jakby autorka znała mnie na wskroś i tak dobrze rozumiała na przykład mojego wewnętrznego krytyka, który jest bardziej nieprzychylny i surowy dla mnie samej niż byłby w stosunku do kogokolwiek z mojego otoczenia. Istotne okazały się dla mnie również rozdziały związane z nadmiernym dążeniem do perfekcjonizmu i prokrastynacją (może za rok bez odkładania zrobię porządki w garderobie) oraz skłonnością do zadowalania innych często własnym kosztem.

Bardzo trafiła do mnie ta lekka, bezpośrednia forma, która jest jednocześnie szalenie praktyczna, a styl pozbawiony lukru, ale przychylny i przyjazny rzeczywiście jest jak spotkanie przy kawie z wyrozumiałą przyjaciółką, a nie lektura książki poświęconej samorozwojowi.

Zakończeniem każdego rozdziału jest zbiór najistotniejszych zdań i rad podsumowujących temat, więc można do nich wracać w razie potrzeby bez konieczności czytania całości, czy wyszukiwania treści. Oczywiście nic samo się nie zmieni, więc po pierwsze warto być ze sobą szczerym, by uświadomić sobie obszar do poprawy i po drugie czerpać z doświadczeń osób, które poskromiły już swojego wewnętrznego sabotażystę i zastosować je we własnym życiu.

Wiosna to czas porządków, odświeżania garderoby, pozbywania się niepotrzebnych rzeczy. Warto też pomyśleć o porządkach w głowie. Rzadko czytam książki rozwojowe i motywacyjne, ale gdy spojrzałam na tę wiosenną okładkę "Be Your Best Self" Rebekah Ballagh, to również zapragnęłam wi...

Rozwiń

Zwiń

Temat starości nie wydaje się wdzięcznym filarem, na którym można oprzeć powieść. Ukazywany zwykle przez pryzmat smutku związanego z przemijaniem, może budzić dyskomfort i bolesne emocje. Dlaczego więc „Zapomniane niedziele” Valerie Perrin, których akcja rozgrywa się w dużej mierze w domu spokojnej starości tak urzekają? Niosą tyle ciepła i uśmiechów?

Życie pensjonariuszy ośrodka poznajemy z perspektywy młodej opiekunki Justine, której praca przynosi ogromną satysfakcję, a każdy z jej podopiecznych stanowi dla niej nie tylko osobę wymagającą troski, ale przede wszystkim księgę zgromadzonych przez lata emocji i wspomnień. Z pasją otwiera każdą z nich pieczołowicie spisując każdą opowieść.

Dzięki niej poznajemy cudowną, słodko-gorzką historię życia Hélène i Luciena, która może być symbolem miłości i tragedii i odbija się echem również w życiu głównej bohaterki. Bo doświadczone bolesną stratą losy Justine stają się jedną z opowieści, kroplą w morzu historii, które nie tylko ją fascynują, ale stają się z czasem także drogowskazem w zrozumieniu siebie samej, własnej przeszłości i rodzinnych tajemnic, które mogą rujnować, ale i oczyszczać.

Mamy dwie linie czasowe i dwie kobiety, o których przeżyciach i emocjach czyta się z wypiekami na twarzy, czasem z uśmiechem, innym razem z odrobiną melancholii i zrozumieniem. Rozważania o starości, bo dla każdego jest ona czymś innym. I niedziele, te dni, kiedy rodzina odwiedza pozostawionych w ośrodku bliskich. I zawód w oczach, gdy ktoś nie dostrzega wśród wchodzących znajomej twarzy, jeszcze czeka, ma nadzieję… I mamy w końcu te dziwne telefony, które narobią sporo zamieszania w ośrodku i wśród rodzin pensjonariuszy, sprawiając jednak tyle radości.
Prócz starości, Perrin porusza inne trudne tematy, takie jak miłość, zdrada, zemsta i wybaczenie prowadząc czytelnika przez labirynt ludzkich losów i emocji. W jej słowach znajdujemy jednak nadzieję i odwagę, uśmiech i powód do wzruszeń. Czaruje codziennością, która dzięki właściwemu nastawieniu nie musi być zwyczajna, bo właśnie drobiazgi składają się na szczęście, trzeba je tylko dostrzec.

Jeśli czytaliście wcześniejsze książki Autorki, to wiecie, że w jej opowieściach można zatonąć jak w ulubionym za dużym swetrze, poddać się emocjom, które napływają falami i poczuć się po prostu dobrze, ciepło i bezpiecznie. Bo czasem w życiu czujemy się zagubieni, jak statek, który zdryfował płynąc z nurtem w nieodpowiednią stronę, a opowieści Autorki są niczym latarnie morskie wskazujące kierunek do domu.

Temat starości nie wydaje się wdzięcznym filarem, na którym można oprzeć powieść. Ukazywany zwykle przez pryzmat smutku związanego z przemijaniem, może budzić dyskomfort i bolesne emocje. Dlaczego więc „Zapomniane niedziele” Valerie Perrin, których akcja rozgrywa się w dużej mierze w domu ...

Rozwiń

Zwiń