Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Sprawiedliwość" Michaela J. Sandela może spodobać się tym, którzy podzielają moje dotychczasowe frustracje książkami o podstawach filozofii prawa.

Z książkami tego rodzaju spotkałem się kilka razy w trakcie studiów prawniczych. Ich autorzy stawiają sobie za cel zapoznanie czytelnika z najważniejszymi teoriami sprawiedliwości. Cel ten realizują w najbardziej oczywisty sposób: opisują teorie w kolejności w jakiej powstawały, począwszy od starożytności i Platona, po postmodernizm i Derridę. Wybór trafnej teorii zawsze pozostawiano czytelnikowi, o ile nie sugerowano, że wybór ten nie jest w ogóle możliwy.

Czytałem więc pierwsze rozdziały tych książek i z aprobatą kiwałem głową. Argumentacja opisanych tam filozofów wydawała mi się rozsądna. Potem przechodziłem do kolejnego rozdziału, który opisywał teorię burzącą poprzednią i natychmiast stawałem się jej fanem. Potem znowu to samo. I jeszcze raz. Koniec końców byłem stronnikiem i Rawlsa, i Nozicka. Absurd.

Sandel jest najwyraźniej świadomy niebezpieczeństwa takiego zagubienia się czytelnika. Inaczej więc zaplanował swoją książkę. Po pierwsze, nie opisuje poszczególnych teorii w porządku chronologicznym. Zamiast tego zaczyna od teorii najłatwiejszej do zrozumienia przez laika i intuicyjnie najrozsądniejszej - od utylitaryzmu. Potem przechodzi do teorii coraz bardziej zniuansowanych, które jednak powstały na różnych etapach ludzkich rozważań nad sprawiedliwością.

Po drugie, autor opisuje zarówno zalety, jak i wady każdej z teorii. Co więcej, czyni to posługując się barwnymi, praktycznymi przykładami z życia społecznego (choć dość amerykocentrycznymi).

Po trzecie, i najważniejsze, Sandel nie rozkłada przed czytelnikiem rąk i nie wmawia mu, że znalezienie właściwej odpowiedzi na pytanie czym jest sprawiedliwość nigdy nie będzie możliwe. Profesor ma wyraziste poglądy, choć wyraża się o nich z pokorą i z szacunkiem dla tych, z którymi się nie zgadza. I do tego sprowadza się główne przesłanie książki: chowanie głowy w piasek przed zagadnieniami dotyczącymi moralności i próby pozostawienia ich sumieniu każdego człowieka są bardzo krótkowzroczną strategią. To, że są to rzeczy trudne, nie znaczy, że nie powinniśmy dążyć do wyrobienia sobie o nich zdania, a potem wyrażania go w debacie publicznej.

Na koniec kilka słów o trudności właśnie. "Sprawiedliwość" opisuje zagadnienia teorii sprawiedliwości w chyba najbardziej przystępny z możliwych sposobów. Nie oznacza to jednak, że to lektura łatwa jak kryminał-czytadło. Pewne zagadnienia są po prostu skomplikowane ze swojej natury i wymagają od czytelnika, który się z nimi zapoznaje, pewnego zaangażowania.

"Sprawiedliwość" Michaela J. Sandela może spodobać się tym, którzy podzielają moje dotychczasowe frustracje książkami o podstawach filozofii prawa.

Z książkami tego rodzaju spotkałem się kilka razy w trakcie studiów prawniczych. Ich autorzy stawiają sobie za cel zapoznanie czytelnika z najważniejszymi teoriami sprawiedliwości. Cel ten realizują w najbardziej oczywisty...

Rzetelna, ciekawa biografia. Autor jest życzliwy Brzezińskiemu, ale bez czołobitności - nie boi się poruszać tematów dla jego bohatera trudnych, przede wszystkim kwestii Iranu i radykalnego Islamu na Bliskim Wschodzie. Zainteresowanym geopolityką i najnowszą historią "Zbiga" nie trzeba polecać, pozostali dzięki niej mogą łatwo zrozumieć czemu Brzeziński "wielkim Polakiem był". Końcowe wnioski są też szczególnie interesujące z perspektywy niedawnej wygranej w wyborach Donalda Trumpa (książka była pisana jeszcze za prezydentury Obamy). Nie warto zrażać się nieco chaotycznym prologiem.

Co wyniosłem z lektury dla siebie? Żeby odnieść sukces tak jak Brzeziński trzeba być nie tylko piekielnie dobrym w swojej dziedzinie, ale też być w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie. Nie zaszkodzi też znajomość odpowiednich osób. A to nie tylko kwestia szczęścia.

Rzetelna, ciekawa biografia. Autor jest życzliwy Brzezińskiemu, ale bez czołobitności - nie boi się poruszać tematów dla jego bohatera trudnych, przede wszystkim kwestii Iranu i radykalnego Islamu na Bliskim Wschodzie. Zainteresowanym geopolityką i najnowszą historią "Zbiga" nie trzeba polecać, pozostali dzięki niej mogą łatwo zrozumieć czemu Brzeziński "wielkim Polakiem...

Z miejsca przepraszam za użycie oklepanego zwrotu, ale ta książka jest naprawdę wartościowa dla biegaczy na różnych poziomach zaawansowania.

Dla początkujących jest wręcz obowiązkowa, bo nie zawiera wyjątkowo trywialnych porad typu kiedy założyć kurteczkę, a kiedy czapeczkę, ale daje solidne podstawy do biegania nastawionego na określony wynik. Zaawansowani dzięki tej książce raczej nie przemodelują swojego planu treningowego, ale mogą uzupełnić go o kilka wartościowych elementów (fartlek, różne rodzaje podbiegów i zbiegów, dwa biegi dziennie, praca rąk, kadencja, długość kroku, taktyka w zawodach). Co istotne, są to elementy, o których w Biblii biegaczy - "Biegania metodą Danielsa" - co najwyżej się wspomina. Z drugiej strony, ze "Sztuki szybszego biegania" nie dowiemy się na czym polegają biegi powtórzeniowe, interwały, progowe, w tempie maratońskim i co to jest pułap tlenowy. Podsumowując, obie książki dobrze się uzupełniają: lektura "Danielsa" jest jak pełna naukowego żargonu rozmowa z trenerem w laboratorium, a "Goatera" - jak rozmowa ze starszym kolegą z drużyny przy piwie po treningu.

Z miejsca przepraszam za użycie oklepanego zwrotu, ale ta książka jest naprawdę wartościowa dla biegaczy na różnych poziomach zaawansowania.

Dla początkujących jest wręcz obowiązkowa, bo nie zawiera wyjątkowo trywialnych porad typu kiedy założyć kurteczkę, a kiedy czapeczkę, ale daje solidne podstawy do biegania nastawionego na określony wynik. Zaawansowani dzięki tej...