Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"A myśli pani, że jak on wróci, to wybaczy mi, że uznałam go za zmarłego?"

Tak zupełnie szczerze to ja nie wiem, co mam wam o tej książce powiedzieć. Mogę powiedzieć, że bolało mnie jej czytanie, że widać w niej schowaną między te tragedie nadzieję, że ona poraża i autentycznie smuci, tylko prawda jest taka, że to ma się nijak do tego, co się z tej książki wręcz wylewa. A jest to ogrom tragedii bliskich tych zaginionych osób.

To kawał dobrej reporterskiej roboty. I wiem to choćby dlatego, że znałam praktycznie każdą z opisanych tu spraw, a i tak dowiedziałam się o nich czegoś nowego. Szczególnie patrząc na pokazanie ich od tej drugiej strony - nie medialnej, nie policyjnej, tylko tej rodzinnej, która przepełniona jest emocjami.

Muszę przyznać, że często płaczę na książkach, ale zawsze gdzieś z tyłu głowy jest taka myśl, że to tylko fikcja, że to się nie wydarzyło naprawdę. Przy tej też zdarzyło mi się płakać, tylko wiecie, no nie? Tutaj nie ma żadnego "to tylko fikcja", bo to prawdziwi ludzie.

Strasznie potrzebna jest ta książka. Mam takie poczucie, że te historie zostały spisane po to, żeby "odczarować" niektóre stereotypy, ale też pokazać co robić, jak się zachować, gdyby kiedyś (oby nie!) coś podobnego działo się obok nas.

"A myśli pani, że jak on wróci, to wybaczy mi, że uznałam go za zmarłego?"

Tak zupełnie szczerze to ja nie wiem, co mam wam o tej książce powiedzieć. Mogę powiedzieć, że bolało mnie jej czytanie, że widać w niej schowaną między te tragedie nadzieję, że ona poraża i autentycznie smuci, tylko prawda jest taka, że to ma się nijak do tego, co się z tej książki wręcz wylewa. A...

Franka i Finkę poznałam zupełnym przypadkiem dwa lata temu i doskonale pamiętam swoje zdziwienie, że książka dla dzieci zrobiła na mnie tak duże wrażenie i tak bardzo mi się podobała. Ja tę historię po prostu kocham i okropnie żałuję, że nie było mi dane przeczytać tej serii jak byłam dzieciakiem, bo tak sobie myślę, że to moje uwielbienie byłoby wtedy jeszcze większe.

"Dyniowy demon" to znowu - zupełnie tak jak poprzednie części - cieplutka historia o dzieciakach, które w pewien sposób ratują świat. Było to może lekko schematyczne, szczególnie po dwóch pierwszych tomach, które w mojej ocenie jednak były lepsze (w "Dyniowym demonie" początek trochę trącał nudą), ale w dalszym ciągu to jest naprawdę dobra rzecz.

Gdzieś między całą tą magią, cyrkiem i przygodami jest fajny przekaz, że dzieciaki są naprawdę mądre i zaradne - trzeba tylko dać im do tego przestrzeń. Bardzo podoba mi się to, że to morał i nauka nie tylko dla młodszych czytelników, ale też tych starszych.

Prawda jest taka, że nawet mimo tego spadku formy, naprawdę przeogromnie wam tę serię polecam. Nie da się nie zakochać w tych dzieciach i ich niesamowitych przygodach.

Franka i Finkę poznałam zupełnym przypadkiem dwa lata temu i doskonale pamiętam swoje zdziwienie, że książka dla dzieci zrobiła na mnie tak duże wrażenie i tak bardzo mi się podobała. Ja tę historię po prostu kocham i okropnie żałuję, że nie było mi dane przeczytać tej serii jak byłam dzieciakiem, bo tak sobie myślę, że to moje uwielbienie byłoby wtedy jeszcze...

Sięgając po "Krawcową z Paryża" byłam przekonana, że to kolejna książka, której akcja rozgrywa się w trakcie wojny. Byłam przygotowana na właśnie coś takiego - wojenną opowieść z Francji. A co dostałam? Historię Rosy opowiedzianą w piękny sposób. Ona faktycznie zaczyna się w trakcie wojny, ale to tylko krótka chwila w życiu głównej bohaterki. Krótka, ale rzucająca ogromny cień na jej przyszłość.

Ta książka jest wciągająca do granic możliwości, pełna różnych wydarzeń i akcji, a jednocześnie taka spokojna w sposobie narracji. Jest po brzegi wypełniona trudnymi wyborami, przeżyciami, o których nie chce się pamiętać i przede wszystkim emocjami. Naprawdę trudno nie przeżywać z Rosą jej radości i smutków, a ja to naprawdę w książkach bardzo doceniam. Te emocje, które nie są puste i uczucia bohaterów, które można poczuć razem z nimi.

Poza tym, trzeba to szczerze przyznać, Rosa jest świetną postacią. Taką, która popełnia błędy, ale próbuje się na nich uczyć, która dąży do celów i ze wszystkich sił stara się odnosić sukcesy, chociaż nie zawsze jej się to udaje. Albo udaje, ale cena bywa zbyt wysoka, by to udźwignąć. I to wszystko sprawia, że ona jest taka prawdziwa. Realna. Da się w nią uwierzyć i zapomnieć na chwilę, że ta książka to tylko fikcja. Przysięgam, ja jestem tą książką po prostu oczarowana!

Sięgając po "Krawcową z Paryża" byłam przekonana, że to kolejna książka, której akcja rozgrywa się w trakcie wojny. Byłam przygotowana na właśnie coś takiego - wojenną opowieść z Francji. A co dostałam? Historię Rosy opowiedzianą w piękny sposób. Ona faktycznie zaczyna się w trakcie wojny, ale to tylko krótka chwila w życiu głównej bohaterki. Krótka, ale rzucająca ogromny...