Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podróżniczek mieszka wraz ze swoimi rodzicami, którzy go przygarnęli w niegdyś pięknej, przyjaznej wszystkim krainie. W miejscu tym roślinność przybiera wszystkie odcienie zieleni. Można tam znaleźć Szumiące Drzewa oraz Szalone Wodospady, a także całe mnóstwo cudownej urody motyli. Sielanka kończy się, gdy wśród ptaków, pojawia się podstępny Sępnik, który przejmuje nad wszystkimi władzę, budzi strach i grozę. Pawie Oczku traci swe barwy oraz urok. Lecz nieznośny sęp zapomniał o Podróżniczku, który umie nieźle namieszać.

Tytułowy bohater jest rezolutnym ptaszkiem, który nie lubi nudy. Jego rodzice zabraniają mu ruszać się z gniazda, kiedy wylatują na polowanie, ale on nie może usiedzieć na miejscu. Jest do wszystkich przyjaźnie nastawiony i gdy jego opiekunowie o tym nie wiedzą, wyrusza na spotkania z Panem Edwinem, będącym bardzo mądrą sową. Nieposłuszeństwo Podróziczka sprowadzi wielkie niebezpieczeństwo, lecz również tak bardzo potrzebne zmiany.

W tej książeczce padły słowa, które mnie bardzo poruszyły: „Świat nie ma granic. On należy do wszystkich po równo”. Jakie to prawdziwe, czyż nie? Te słowa skłoniły mnie do refleksji na temat tego, że bez względu na to kim jesteśmy, jest wystarczająco miejsca dla nas i dla zwierząt. Nie musimy sobie wchodzić w drogę. Niestety tak, jak w tej pięknej opowiastce z morałem, zły Sępnik chce, by wszyscy mu byli ulegli, tak i w realnym świecie znajdą się ludzie, którzy nie mają dobrych zamiarów, którymi kieruje pycha, chciwość i żądza władzy. Niestety nie da się tego uniknąć, co napawa mnie niezmiernym smutkiem.

Jestem zachwycona „Podróżniczkiem”. Jest to przepięknie wydana historyjka, niosąca za sobą ważne przesłanie, nie można wierzyć we wszystko, co słyszymy, ponieważ wiele możemy stracić, biorąc za pewniak czyjeś słowa. Książeczka jest przepięknie wydana. Ma twardą oprawę, wygodny format, uroczą wklejkę i cudowne ilustracje wykonane przez Małgorzatę Masłowiecką. Wprost nie można oderwać wzroku od malowniczych ptaszków, które wyszły spod jej ręki. Na końcu autorka umieściła garść informacji na temat gatunków, które wystąpiły w książce. Jest to cenna nauka dla naszych pociech.

Serdecznie polecam Wam „Podróżniczka”, skrycie marząc o tym, by spodobał się Wam on tak jak i mnie. Co prawda nie był on posłuszny, więc dzieci nie koniecznie muszą z niego brać przykład, lecz przyniósł sobie, swojej rodzinie i przyjaciołom wiele dobrego.

Podróżniczek mieszka wraz ze swoimi rodzicami, którzy go przygarnęli w niegdyś pięknej, przyjaznej wszystkim krainie. W miejscu tym roślinność przybiera wszystkie odcienie zieleni. Można tam znaleźć Szumiące Drzewa oraz Szalone Wodospady, a także całe mnóstwo cudownej urody motyli. Sielank...

Rozwiń Zwiń

Harriet Reed jest pisarką, która związała się z mężczyzną pochodzącym z bardzo bogatej i wpływowej rodziny Jest on przyszłym spadkobiercą wielkiej fortuny. Edward stroni od swojej ekscentrycznej rodziny, lecz zaręczyny, za którymi idzie zbliżający się ślub, są doskonałą sposobnością, by zacieśnić więzi. W pierwszym momencie bohaterce Holbeckowie wydają się bardzo sympatyczną rodziną, która przyjęła ją z otwartymi ramionami, szybko przekonuje się jednak, że nie do końca są oni tacy, na jakich wyglądają, a ich dziwaczne gry wymykają się spod kontroli. Jej przyszyły teść dzieli się z nią nagraniem, na którym znajduje się pomysł na książkę, który być może jest opisem prawdziwych zdarzeń, a nie wytworem wybujałej wyobraźni.

Powieść długo się rozkręca. Trzeba przeczytać jedną trzecią, by zaczęło się coś dziać, lecz według mnie warto czekać. To, co spodobało mi się najbardziej, to klimat tej książki. Mamy zimę, zbliżające się święta Bożego Narodzenia i rodzinę goszczącą się w pięknych, ogromnych rezydencjach. Towarzyszy im blichtr, usługuje służba, przelewa się alkohol w akompaniamencie pysznych, wykwintnych dań. Któż by nie chciał wżenić się w taką rodzinę, otrzymać znaczące nazwisko i pieniądze? Harriet jest sierotą, nie ma nikogo bliskiego, więc tym bardziej zyskanie nowej rodziny, wydaje jej się stresującym, aczkolwiek dobrym wydarzeniem i byłoby tak, gdyby nie wszechogarniający fałsz, zakłamanie oraz gry, w których zdecydowanie z własnej woli nie wzięłaby udziału.

Zakończenie bardzo mi się podobało, było według mnie najlepszym elementem tej pozycji. Mimo iż częściowo niemal od początku domyślałam się, komu można ufać, a komu nie, to i tak uważam, że autorka w doskonały sposób uknuła intrygę. Tajemnice, które zaczynają wypływać na wierzch, są przerażające, szokujące i niebezpieczne. Czasami łatwiej i lepiej być zwyczajnym Kowalskim, niż dowiedzieć się czegoś, co może doprowadzić nasze życie do niebezpieczeństwa. Nie martwcie się jednak nie tylko Holbeckowie mają sekrety, Harriet również ma swoje za uszami, nie chciałaby, by pewne rzeczy wypłynęły na wierzch. Wydaje się jednak, że ktoś zna jej tajemnicę, a przez to, może pociągać za sznurki.

Jeśli lubicie klimatyczne thrillery psychologie, których fabuła odbywa się przez znaczącą większość czasu na uboczu, a ich akcja rozwija się powoli, by pod sam koniec diametralnie zmienić swój charter, przyspieszając tempo, to jest to pozycja w sam raz dla Was. „Rodzinna gra”, to prawdziwa gra na uczuciach czytelnika, swoista zabawa w kotka i myszkę oraz trochę zimy w środku lata. Pisząc w skrócie: jest to pozycja warta uwagi.

Harriet Reed jest pisarką, która związała się z mężczyzną pochodzącym z bardzo bogatej i wpływowej rodziny Jest on przyszłym spadkobiercą wielkiej fortuny. Edward stroni od swojej ekscentrycznej rodziny, lecz zaręczyny, za którymi idzie zbliżający się ślub, są doskonałą sposobnością, by za...

Rozwiń Zwiń

Alex, bohaterka „Po godzinach na Milagro Street” jest temperamentną kobietą, z którą lepiej nie zadzierać. Gotowa jest rzucić się na każdego, kto odważy się ją obrazić. Jest barmanką, która rzuca dotychczasową pracę, po to, by uratować bar swojej babci, który ledwo prosperuje. Nie pójdzie jej jednak tak łatwo, gdyż na jej drodze staje Jeremiah – przystojny pan profesor, który również ma plany względem tego lokalu. Chce stworzyć tam muzeum. Między bohaterami buzują emocje, są zaciętymi rywalami, lecz gołym okiem widać, że też iskrzy i buzuje pożądanie. Będą musieli połączyć siły, by pozbyć się konkurencji w postaci znienawidzonego, miejscowego dewelopera, który już zaciera ręce na myśl o barze „U Loretty”.

Sięgając po tę książkę, myślałam, że otrzymam pozycję z gatunku literatury obyczajowej z nutą delikatnego romansu, jednak jest to dość niegrzeczna książka, nasączona sporą dawką erotyzmu. Na pewno bardziej spodoba się osobom, które gustują w tego typu klimatach. Ja nie do końca, dlatego nie porwała mnie ta historia.

Nie polubiłam Alex, nie przekonała mnie swoim wybuchowym temperamentem i wulgarnym sposobem bycia. W życiu codziennym nie lubię osób, które myślą, że mogą dążyć po trupach do celu, wszyscy mają im ustępować, mogą rzucać się z rękoma do każdego, kto raczy im się sprzeciwić. Nie wygląda to dobrze, zwłaszcza kiedy kobieta jest w stanie kogoś opluć, pokazać tyłek, wepchnąć kogoś na butelki. Tak samo jak w realnym świecie, nie lubię tego typu zachowań u postaci literackich. Jeremiah natomiast w moich oczach okazał się ciepłymi kluchami, typowym stereotypowym bohaterem romansów. Jest wysoki, przystojny, wykształcony, onieśmielony zachowaniem lubiącej dominować kobiety. Zabrakło mi u niego krzty charakteru. Drugoplanowi bohaterowie natomiast w ogóle w tej historii zostali zatarci, niewarci zapamiętania, nijacy.

Dla kogo jest ta pozycja? Dla osób lubiących dobitne dialogi, przesiąknięte erotyzmem opisy sytuacyjne, rywalizacje, które zmierzają od początku w jednym kierunku, niezbyt zobowiązującą fabułę, po prostu lekką lekturę na wieczór czy dwa, która zrelaksuje po ciężkim dnu, pod warunkiem że jej gatunek oraz zarys, wpasowują się w gusta czytelnicze danej osoby.

Alex, bohaterka „Po godzinach na Milagro Street” jest temperamentną kobietą, z którą lepiej nie zadzierać. Gotowa jest rzucić się na każdego, kto odważy się ją obrazić. Jest barmanką, która rzuca dotychczasową pracę, po to, by uratować bar swojej babci, który ledwo prosperuje. Nie pójdzie ...

Rozwiń Zwiń

Olivia na warunkowym zwolnieniu wychodzi po pięciu latach z więzienia. Po tym, jak została wrobiona przez męża w usiłowanie jego zabójstwa, jedyne, o czym marzy, to oczyszczenie siebie z zarzutów oraz odbudowanie straconych relacji z córką. Nie jest to łatwe zadanie, kiedy większość ludzi jest do niej nastawiona wrogo, a ona ma sądowy zakaz zbliżania się do swojej dawnej rodziny.

Obraz tej historii jest nieco źle przedstawiony, ponieważ bohaterką nie kieruje zemsta, tak jak zostało to napisane na okładce, lecz chęć rozpoczęcia życia na nowo z czystą kartą. Chce udowodnić, że jest niewinna, odzyskać córkę i udowodnić, że jej mąż jest w tej grze w kotka i myszkę tym złym. Nie dlatego, że chce się zemścić, lecz dlatego, że chce dowieść prawdy.

Książka mi się podobała, choć nie nazwałabym jej thrillerem. Raczej jest to dramat z wątkiem kryminalnym, który pod sam koniec nabiera rozpędu. Prócz Olivii, jej byłego męża Dominca i ich córki, ważną rolę odgrywa policjantka Domi, która bez skrupułów pomogła wsadzić do więzienia niewinną kobietę. Miała jednak ku temu powód, którego Wam nie zdradzę, ale zastanawiam się, czy gdybyście go znali, zrozumielibyście ją, czy wręcz przeciwnie, uważacie, że nie ma żadnego usprawiedliwienia na jej zachowanie.

Olivia, wychodząc z więzienia, choć jej życie posypało się na milion kawałków, nie jest sama. Co prawda nie ma domu, pieniędzy, pracy, ani nawet smartfona, lecz ma wspierających przyjaciół, którzy zrobią wiele, by postawić ją na nogi. Pytanie tylko, czy może im ufać? Czy może jeszcze ufać komukolwiek?

Książkę czyta się szybko i choć nie jest to historia, którą długo bym wspominała, to miło spędziłam przy niej czas. Pamiętam, gdy kilka lat temu sięgałam po „Teraz zaśniesz”, tej samej autorki, byłam zachwycona. Niestety żadna jej kolejna książka, nie dorównała w moich oczach poziomu tamtej, choć są to niewątpliwie ciekawe historie.

Po lekturze wzięło mnie na refleksje. Jestem ciekawa, ile osób odsiaduje wyrok, za coś, czego nie zrobiło. Nie trzeba daleko szukać, w ostatnich latach było głośno, nawet w naszym rodzimym kraju o takich przypadkach. Nie chcę nawet myśleć, jak bardzo musi to być frustrujące i przerażające dla takiej osoby. Dlatego tym bardziej trzymałam kciuki za Olivię, by udało jej się wyprostować swoje życie. Jak potoczyła się jej historia, przekonajcie się sami.

Olivia na warunkowym zwolnieniu wychodzi po pięciu latach z więzienia. Po tym, jak została wrobiona przez męża w usiłowanie jego zabójstwa, jedyne, o czym marzy, to oczyszczenie siebie z zarzutów oraz odbudowanie straconych relacji z córką. Nie jest to łatwe zadanie, kiedy większość ludzi...

Rozwiń Zwiń

Sage przypadkiem dowiaduje się, że jej siostra bliźniaczka żyje i wcale nie zmarła na zapalenie płuc, jak to jej do tej pory wmawiano, tylko od sześciu lat przebywa w Szkole Publicznej w Willowbrook na Staten Island, gdzie mieszkają pensjonariusze z zaburzeniami psychicznymi. Rosemery znika, a kiedy Sage przyjeżdża na miejsce, by pomóc w jej poszukiwaniach, zostaje zamknięta na oddziale i nikt nie chce jej słuchać. Uparcie przekonuje wszystkich, że nie jest Rosemery, tylko jej siostrą bliźniaczką, ale nikt jej nie wierzy, twierdząc, że cierpi między innymi na zaburzenia osobowości. To, co dziewczyna przeżyje w tym miejscu, próbując uwolnić się i dowieść prawdy, można nazwać czystym koszmarem.

Historia zawarta w książce pt. „Zaginione w Willowbrook” została oparta na prawdziwych wydarzeniach, co mną wstrząsnęło dogłębnie, aczkolwiek postać Sage i jej rodziny jest fikcyjna, a byłam święcie przekonana, że skoro opowieść zawiera autentyczne rzeczy, to właśnie ta część, choć nieprawdopodobna, była rzeczywista. Prawdą natomiast jest to, że szpital w Willowbrook istniał naprawdę i był prawdziwą gehenną dla przebywających w nim pensjonariuszy. Budynek był przepełniony, a przebywający w nim ludzie, byli niedożywieni, umazani własnymi fekaliami, zaniedbani. Autorka oparła swą powieść również na legendzie o tzw. Cropseyu oraz prawdziwym seryjnym mordercy Andre Rande, który pracował w tym miejscu i który porywał oraz mordował dzieci.

Nie czytałam poprzednich dzieł Ellen Marie Wideman, ale słyszałam na ich temat wiele pochlebnych opinii, jednak po lekturze „Zaginionych z Willowbrook” zapisałam sobie tytuły i chętnie je również przeczytam. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej pozycji. Zdecydowanie jest to jedna z najlepszych książek, jakie miałam okazję czytać w tym roku. Pochłaniałam ją z otwartą buzią, podziwiając pisarkę za mistrzowsko skonstruowaną fabułę oraz intrygę. Plot twist na sam koniec całkowicie mnie zdezorientował. Co prawda czegoś się domyślałam, ale w pewnym momencie zwątpiłam w swoją teorię.

Kreacja bohaterów jest na wysokim poziomie, lecz to tło akcji robi całą robotę. Wyobraźcie sobie, że jesteście zdrowi, a ktoś zamyka Wam w psychiatryku z piekła rodem. Nikt Was nie słucha, nikt nie odwiedza, nie możecie na nikim polegać i choć próbujecie ze wszystkich sił uwolnić się z tych katuszy, oczami wyobraźni widzicie kres swego życia w tym miejscu. Miejscu, gdzie szprycują Was otumaniającymi lekami, do jedzenia macie wyłącznie rozwodnione papki, które musicie jeść rękoma, śpicie w brudnych pościelach, pod którymi kryją się karaluchy, na pacjentach odbywają się eksperymenty, w tym (o zgrozo) lobotomie, które na zawsze zmienia ludzi w rośliny. Sage jest postacią wymyśloną, ale ten koszmar za zamkniętymi drzwiami przeżywały tysiące osób z różnymi chorobami umysłowymi.

Jest to niewątpliwie mocna, poruszająca, przerażająca historia. Wzbudza wiele przeróżnych emocji, z których na pierwsze miejsce wysuwa się szok. Zdecydowanie na długo zapamiętam tę książkę i czuję, że jeszcze kiedyś do niej powrócę. Tymczasem pragnę Wam ją polecić, jeśli tylko lubicie czytać thrillery oraz powieści zawierające w sobie podłoże autentyczne.

Sage przypadkiem dowiaduje się, że jej siostra bliźniaczka żyje i wcale nie zmarła na zapalenie płuc, jak to jej do tej pory wmawiano, tylko od sześciu lat przebywa w Szkole Publicznej w Willowbrook na Staten Island, gdzie mieszkają pensjonariusze z zaburzeniami psychicznymi. Rosemery znik...

Rozwiń Zwiń