Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przy trzecim tomie zwątpiłem w pana, panie Grzędowicz. Dlatego tak późno zabrałem się do ostatniego. Znów pana pokochałem i żałuję, że zakończyliśmy tę kilkuletnią podróż ale zawsze będę wracał do Pana Lodowego Ogrodu z poczuciem spełnienia.

Przy trzecim tomie zwątpiłem w pana, panie Grzędowicz. Dlatego tak późno zabrałem się do ostatniego. Znów pana pokochałem i żałuję, że zakończyliśmy tę kilkuletnią podróż ale zawsze będę wracał do Pana Lodowego Ogrodu z poczuciem spełnienia.

Mój wewnętrzny nastolatek odczuwał wiele przyjemności z tej książki.
Horus i Leman Russ niech zgniją za spaczenie najfajniejszego Legionu.

Mój wewnętrzny nastolatek odczuwał wiele przyjemności z tej książki.
Horus i Leman Russ niech zgniją za spaczenie najfajniejszego Legionu.

Miło się czytało, chociaż książka wydawała się trochę nieszczera.
Nie polecam jednak do niej podchodzić jak do dziennika etnologicznego - wprawdzie książka składa się z opisów japońskich obyczajów, to nie ma co się spodziewać wyjaśnienia "dlaczego".

Miło się czytało, chociaż książka wydawała się trochę nieszczera.
Nie polecam jednak do niej podchodzić jak do dziennika etnologicznego - wprawdzie książka składa się z opisów japońskich obyczajów, to nie ma co się spodziewać wyjaśnienia "dlaczego".

Straszny z pana grafoman, panie Komuda. Herezjarchę da się czytać ale uważam, że autor powinien popracować przede wszystkim nad różnorodnością fraz.
Zabawa konwencjami może i bywa zabawna ale w tej książce nie wnosi ma nic nowego.

Straszny z pana grafoman, panie Komuda. Herezjarchę da się czytać ale uważam, że autor powinien popracować przede wszystkim nad różnorodnością fraz.
Zabawa konwencjami może i bywa zabawna ale w tej książce nie wnosi ma nic nowego.

Momentami męczy, ciągnie się i może sprawiać wrażenie, że to zagubiona saga mieszczańska.
Pomimo tego, ostatnie kilkaset stron w zupełności wynagradza powolne przedstawianie świata i budowanie napięcia. To jedna z niewielu pozycji, kiedy kulminacyjne wydarzenia przyniosły mi katharsis.

Momentami męczy, ciągnie się i może sprawiać wrażenie, że to zagubiona saga mieszczańska.
Pomimo tego, ostatnie kilkaset stron w zupełności wynagradza powolne przedstawianie świata i budowanie napięcia. To jedna z niewielu pozycji, kiedy kulminacyjne wydarzenia przyniosły mi katharsis.

Przysięgam, że ja to też czytam a nie patrzę tylko na niesamowitą kreskę.

Przysięgam, że ja to też czytam a nie patrzę tylko na niesamowitą kreskę.

Nie tylko o Żeleńskim, nie tylko o młodopolskich przygodach ze sztuką. Przez tą biografię bardzo doceniłem Boya-Żeleńskiego - i to nie tylko w kwestiach literackich.

Nie tylko o Żeleńskim, nie tylko o młodopolskich przygodach ze sztuką. Przez tą biografię bardzo doceniłem Boya-Żeleńskiego - i to nie tylko w kwestiach literackich.