Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje pierwsze spotkanie z tą książką było proste- wpadłam do księgarni i zaczęłam zachwycać się przepiękną okładką. Oprawa wizualna powieści zachęciła mnie do wgłębienia się porządnie w fabułę oraz do kupna książki. I jak równie genialna jest okładka tak również genialna jest sama opowieść, czyli to co w książkach jest najważniejsze. Kiedy zaczęłam czytać dosłownie nie mogłam się od niej oderwać. Wszystkie lekcje w szkole oraz każda chwila spędzona bez niej oznaczała rozmyślanie co potoczy się dalej w tej niesamowitej lekturze. Następne co mnie oczarowało w niej były rysunki. Ładne i straszne naraz. Z bohaterami zżyłam się bardzo mocno co jest plusem. Każda z postaci miała swój odmienny charakter. Niestety bohaterów było naprawę mało zważywszy na to że książka opowiada o zakładzie zamkniętych dla osób psychicznie chorych oraz tych którzy podobnie jak Julia stracili pamięć po wypadku. Szczególnie z postaci spodobała mi się Zofia Morulska która strasznie przypominała mi Effie z Igrzysk Śmierci. Pani Miszczuk z zawodu jest pielęgniarką więc wiedziała o czym pisze, opisując najróżniejsze choroby i dolegliwości. Niestety zakończenie Drugiej Szansy zostawiło dużo nowych pytań na które niezwłocznie chce poznać odpowiedzi. Ku nieszczęściu wszystkich fanów tej książki nie będzie drugiego tomu. Sama autorka powiedziała że nie miała i nie będzie mieć zamiaru pisać kontynuacji. Po przeczytaniu tak jak zazwyczaj po przeczytaniu dobrej książki - jedna wielka pustka w sercu.

Moje pierwsze spotkanie z tą książką było proste- wpadłam do księgarni i zaczęłam zachwycać się przepiękną okładką. Oprawa wizualna powieści zachęciła mnie do wgłębienia się porządnie w fabułę oraz do kupna książki. I jak równie genialna jest okładka tak również genialna jest sama opowieść, czyli to co w książkach jest najważniejsze. Kiedy zaczęłam czytać dosłownie nie...