Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Okropna książka" stwierdziłam czytając ostatnią stronę.

Autor bawi się w tej opowieści wątkami. Nie wiadomo jakiego zakończenia spodziewać się po każdym z nich, wpadają, przeplatają się, wcinają w tekst tak, że do końca nie wiadomo dlaczego tam są. Jakoś w połowie książki orientujesz się o co będzie tu chodzić, co jest trzonem całej tej historii. Nie ma tutaj złych i dobrych bohaterów, wszyscy są źli. Ciężko nawet określić kto jest w tym upaprany bardziej.

Początek: martwa sarna na drodze przepowiada wydarzenia krytyczne dla każdego kto miał tę nieprzyjemność znalezienia się w tej historii. Historii, od której trąci prowincjonalizm a kołderka normalności przykrywa tajemnicę. Niejedną.
Przez 50% czasu czytania towarzyszy ci myśl "what the fuck is this shit", jakieś 10% końcówki to swoiste katharsis, pozostałe 40% dla dobra czytelnika Pan Żulczyk mógłby sobie podarować ale to on tutaj dyktuje warunki. Na liście do przeczytania czeka już "Czarne Słońce" ale po "Wzgórzu Psów" potrzebna jest przerwa. I dlatego bardzo szanuję tego Pana. Za niebawienie się w proste i przyjemne historie ale włażenie w takie tematy, które dają po dupie.
Załączam wyrazy uznania.

"Okropna książka" stwierdziłam czytając ostatnią stronę.

Autor bawi się w tej opowieści wątkami. Nie wiadomo jakiego zakończenia spodziewać się po każdym z nich, wpadają, przeplatają się, wcinają w tekst tak, że do końca nie wiadomo dlaczego tam są. Jakoś w połowie książki orientujesz się o co będzie tu chodzić, co jest trzonem całej tej historii. Nie ma tutaj złych i...

Potwierdzę Ci coś o czym wiesz...
-Ostrożnie Ediij. To mogą być ostatnie słowa w mojej książce o strasznej Kołymie.
-Śmierci nie ma.

Osobiście uważam, że to byłby doskonały koniec dla "Dzienników". Doceniam jednak to, że podróż była również inspirowana wspomnieniami Warłama Szałamowa i o nim też traktuje zakończenie. Natknąć się w nim można na równie istotne, może dla niektórych banalne słowa Iriny Pawłownej:
- On zawsze mówił,że życie bez miłości nie ma sensu.
W książce, mimo że opiera się na śmierci (droga, którą porusza się autor to cmentarzysko, trakt usypany na ciałach zeków zmuszanych to katorżniczej pracy) jest ogrom życia. Albo może inaczej - woli przeżycia. Nadziei. Werwy. Brawury. Odwagi. No właśnie, odwagi czy może głupoty? Autor raczy nas opowieściami mieszkańców Kołymy, którzy najpierw zostali tam sprowadzeni przymusowo, ale zostali by po prostu tam żyć.
Czy Kołyma rzuciła na nich urok? Kołyma. Sama nazwa przeszywa na wskroś zimnem. Może to wieczna zmarzlina zatrzymała tych wszystkich nieszczęsników? Autor spotyka wielu ludzi,z którymi jest mu "po puti" (po drodze). Każdy ma jakąś historię do opowiedzenia. To ludzie, którzy uratowali się z gułagu, wyszli cało ze starcia z niedźwiedziem, przebrnęli piechotą przez spory kwawał tajgi bez map/kompasu/zapasów jedzenia etc. etc. Dla mnie, to miejsce na mapie było do tej pory białą plamą. Okazuje się jednak, że to arcyinteresująca część świata, ze straszną historią, pomieszaniem kulturowym i etnicznym, szamanami, upodobaniem do nadużywania alkoholu, własną mafią, kraina lodem i złotem płynąca.
Jak dla mnie pozycja do połknięcia w jeden dzień.

Potwierdzę Ci coś o czym wiesz...
-Ostrożnie Ediij. To mogą być ostatnie słowa w mojej książce o strasznej Kołymie.
-Śmierci nie ma.

Osobiście uważam, że to byłby doskonały koniec dla "Dzienników". Doceniam jednak to, że podróż była również inspirowana wspomnieniami Warłama Szałamowa i o nim też traktuje zakończenie. Natknąć się w nim można na równie istotne, może dla...