Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To była naprawdę ciekawa przygoda i każda minuta spędzona z załogą Aurory nie była stratą czasu! Bohaterowie są barwni, ciekawi, każdy z nich przedstawia zupełnie inny sposób podejścia do życia. Najbardziej polubiłam Kala, najmniej Cat, chociaż na końcu książki było mi jej żal. Utwór trzyma nas w napięciu, co chwila mają miejsce zwroty akcji, czytelnik nie ma prawa się nudzić. Pomysł dotyczący tego, co na bohaterów czeka na Octavii, przypomina mi trochę "The last of us" I misję z gry "Mass Effect" (Torian). Minusem na pewno jest język powieści - prosty, potoczny, z wulgaryzmami. Narracja też jest nietypowa, bo prowadzona w czasie teraźniejszym. Czasami musiałam kilka razy przeczytać dany fragment, żeby się nie pogubić. I na pewno nie zgodzę się, że książka Kristoffa i Kaufman zasługuje na 2. Daleko mu chociażby do książek Jennifer Armentrout, które na pewno zasługują na najniższą notę. Ale oczywiście każdy ma prawo, żeby wyrobić swoje własne zdanie.

To była naprawdę ciekawa przygoda i każda minuta spędzona z załogą Aurory nie była stratą czasu! Bohaterowie są barwni, ciekawi, każdy z nich przedstawia zupełnie inny sposób podejścia do życia. Najbardziej polubiłam Kala, najmniej Cat, chociaż na końcu książki było mi jej żal. Utwór trzym...

Rozwiń

Zwiń

"Pożoga" jest dobrą książką, lekką, taką, która nie jest umysłowo wymagająca. Osobiście bardziej przypadł mi do gustu drugim tom, wprowadził trochę świeżości. W trzecim mamy podobny mechanizm, schemat, według którego autorzy tworzą historię - pojawia się klient, zaskakująca sprawa, którą trzeba rozwiązać, poszlaki, rozmowy ze świadkami, zwrot akcji, którego nikt by się nie spodziewał. Moim zdaniem Nevada jest zbyt idealna, wspominałam już o tym pod poprzednimi opiniami. W jakiś sposób mnie to uderza - jest piękna, zdolna, Rogan to ją wybiera, odrzucając inne kobiety, posiada moce większe niż inni magowie, chociaż nie ma doświadczenia. Uderza mnie to w taki sposób, że nie potrafię się utożsamić z jej postacią.

"Pożoga" jest dobrą książką, lekką, taką, która nie jest umysłowo wymagająca. Osobiście bardziej przypadł mi do gustu drugim tom, wprowadził trochę świeżości. W trzecim mamy podobny mechanizm, schemat, według którego autorzy tworzą historię - pojawia się klient, zaskakująca sprawa, którą t...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy tom Brandona Sandersona był dla mnie niezwykłym odkryciem, jeżeli chodzi o gatunek fantasy. Słowa światłości to wspaniała kontynuacja historii, która nie zwalnia tempa. Autor ma niesamowity dar opisywania scen walki i przesyconych wartką akcją. Podczas czytania miałam wrażenie, jakbym oglądała film, a poszczególne sceny układały się przed oczami. Być może chwilami Sanderson przeciągał historię zbędnymi opisami, ale domyślam się, że w ten sposób zwalniał tempo wydarzeń. Z drugiej strony dzięki takim zabiegom mogliśmy dokładnie poznać bohaterów, ich myśli, rozterki i plany. Natomiast nikogo nie powinna odstraszyć liczba stron. To na pewno będzie wspaniale spędzony czas. Robię małą przerwę od Rosharu i sięgam po trzeci tom :)

Pierwszy tom Brandona Sandersona był dla mnie niezwykłym odkryciem, jeżeli chodzi o gatunek fantasy. Słowa światłości to wspaniała kontynuacja historii, która nie zwalnia tempa. Autor ma niesamowity dar opisywania scen walki i przesyconych wartką akcją. Podczas czytania miałam wrażenie, ja...

Rozwiń

Zwiń