Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię, gdy wydawnictwa robią dodruki książek, a jeszcze bardziej lubię, jak wydawnictwo robi wznowienie książek zapomnianych, albo takich, które ciężko kupić. A wiecie, co najlepsze jest we wznowieniach? Możemy otrzymać całkiem nowe okładki, które są obłędne. Tak właśnie było w przypadku książki, którą chcę wam dziś przedstawić, mianowicie o “Nevermore. Cienie” Kelly Creagh. W poprzedniej recenzji pisałam o Edgarze Alanie Poe, który odgrywa ważną rolę w tej książce. W tym tomie również nie daje o sobie zapomnieć, co bardzo mi się podoba, ponieważ jego wątek daje nam zagadkę, którą mamy ochotę rozwiązać. Poprzedni tom pozostawił mnie w osłupieniu, miałam ochotę od razu sięgnąć po kolejny tom, jednak chciałam być wierna nowej oprawie graficznej i czekałam, aż w moje ręce trafi książka z nową okładką.


Varen zniknął, został uwięziony w śnie i nie potrafi się z niego wyrwać. W halloween wydarzyło się tyle niespodziewanych rzeczy, że Isobel nie wie już, co jest wspomnieniem a co snem. Jednak czy sen nie jest też odzwierciedleniem rzeczywistości, a rzeczywistość nie może okazać się snem? Isobel nie ma zamiaru zostawić Varena samego sobie, obmyśla plan, który ma mieć na celu uwolnienie chłopaka, a może i również odkrycie tajemnicy mrocznej kobiety, którą poznała w halloween. Na jej drodze znów stają przerażające Noki, lecz tym razem jeden z nich wydaje się zachowywać inaczej. Czy ma to coś wspólnego z jej ukochanym?


Historie o mrocznych krukach przez lata przewijały się przez popkulturę. Pewnie znajdą się osoby, które widziały film “Kruk”, jako nastolatka uwielbiałam jego klimat, mroczny, duszny, lekko psychodeliczny. Właśnie tak się czułam podczas lektury książki “Nevermore. Cienie”, do samego końca czułam napięcie, zżerała mnie ciekawość, jak zakończą się te poszukiwania oraz odczuwałam ból i cierpienie bohaterów, ponieważ autorka potrafi nie tylko zainteresować tym, co stworzyła, ale również uzależnić czytelnika od tej historii.
Zakończenie po raz kolejny tak zostało nam przedstawione, że miałam ochotę od razu sięgnąć po kolejny tom, jednocześnie cofnąć się do początku bo było mi mało, bo chciałam znaleźć jak najwięcej wskazówek, rozwiązać jak najwięcej zagadek. Coś mi już po głowie chodzi i nie wiem, czy myśli idą w dobrą stronę, ponieważ wszystko jest dość zagmatwane, wskazówek jest dużo, jednak liczę, że trzeci tom wciśnie mnie w fotel i odkryje wszystkie tajemnice.
Bardzo brakowało mi Varena w tym tomie, uwielbiam go, za jego charakter i za to jak jego postać jest wykreowana. Isobel trochę w pierwszym tomie mnie irytowała, całe życie nie cierpiałam cheerleaderek w książkach, zawsze były przedstawiane w niekorzystnym świetle, jednak Isobel z czasem coraz bardziej zaskarbiała sobie mój szacunek. Zrobiła się waleczna, dąży do obranego celu i szuka najprostszej drogi, nie boi się ciężkiej pracy oraz nie zapomina o bliskich. Jestem bardzo ciekawa, co się wydarzy w kolejnym tomie, a was zostawiam z poleceniem tej mrocznej historii. Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję bardzo wydawnictwu Jaguar.

Lubię, gdy wydawnictwa robią dodruki książek, a jeszcze bardziej lubię, jak wydawnictwo robi wznowienie książek zapomnianych, albo takich, które ciężko kupić. A wiecie, co najlepsze jest we wznowieniach? Możemy otrzymać całkiem nowe okładki, które są obłędne. Tak właśnie było w przypadku k...

Rozwiń Zwiń

Mieliście kiedyś problem z ubraniem w słowa swoich wrażeń po książce? A może zdarzyło się wam kiedyś, że równocześnie podobała się wam książka i zarazem byliście nią zdegustowani? Mnie się tak zdarzyło przy książce “Wilcza pieśń” TJ Klune. Uwielbiam twórczość autora, jego książki, są jak ciepła kołderka, która otula duszę, mimo że nie jestem wielką fanką wątków LGBT, to podczas lektury książek autora nie odczuwa się nachalności tego wątku. Płynie się wraz z nim, czy to jest związek hetero, czy jakikolwiek inny. Darzyłam autora wielkim szacunkiem i brałam jego książki w ciemno, przy każdej się świetnie bawiłam, jedynie odrobinę narzekając na liczne wewnętrzne monologi, które się mi odrobinę dłużyły. Jednak podczas lektury “Wilczej pieśni” biłam się z myślami, dawno nie komentowałam tak książki znajomym, ponieważ sama nie wiedziałam, jak ubrać w słowa to, co odczuwam podczas lektury. Czułam pióro autora, do którego mnie przyzwyczaił, jednocześnie czując, że coś jest nie tak, coś mi nie pasuje, coś idzie nie w tę stronę, co powinno. A może właśnie tak miało być?

Oxnard Matheson, nastolatek, którego poznajemy w chwili, gdy jego ojciec odchodzi od niego. Zostawia go samego z matką, zakorzeniając w nim poczucie, że do niczego się nie nadaje i nikomu nie będzie potrzebny. Jego życie się zmienia, gdy na jego drodze, dosłownie, bo na drodze do domu, staje mały, ledwie jedenastoletni chłopak, który zachowuje się jak małe tornado. To właśnie to spotkanie wywraca do góry nogami całe życie Oxa.

Przekleństwa w książkach są dla was akceptowalne? W większość przypadków są dla mnie nie odczuwalne, jak zdarzy się jednemu, czy drugiemu bohaterowi rzucić soczyste słowo na K…
Jednak w tej książce, liczne przekleństwa mnie irytowały. Według mnie były niepotrzebne i psuły odbiór historii. Co do samej historii, to była ona magiczna. Uwielbiam historie o wilkołakach, może nie tak bardzo jak o wampirach, jednak czuje do nich sentyment. Rozumiem zachowanie wilkołaków, ich nadopiekuńczość, silną potrzebę kontroli i fakt, że jak już kogoś wcielą do swojej watahy, to zrobią wszystko, by taka osoba była bezpieczna i kochana. Za to cenię sobie tę książkę, jednak przeklinanie i scena erotyczna, która tak bardzo mi nie pasowała do pióra autora, tworzą zgrzyt w odbiorze książki. Byłam przyzwyczajona do tego, że autor takie sceny przedstawiał czytelnikowi w dość specyficzny sposób, a tu się bardzo zdziwiłam, gdy dostałam tak brutalną i dość szczegółową scenę.
Kończąc swoje wywody i nie chcąc nic zaspoilerować, nadmienię tylko, że nie przeszkadzają mi związki z różnicą wieku, jednak obecny związek głównego bohatera z 6 lat młodszym chłopakiem, którego jeszcze nie tak dawno uważał za swojego brata, bardzo mnie zniesmaczył.
Jak widzicie, mam kilka zastrzeżeń do tego tytułu, jednak ogólnie podobała mi się ta historia i z przyjemnością sięgnę po kontynuację, której nie mogę się doczekać. Dlatego mam taki problem z odbiorem tej historii, równie mocno mi się podoba jak równie mocno mi się nie podoba. Nie spotkałam się chyba jeszcze z takim zjawiskiem, a już kilka setek różnych historii za mną. Mam nadzieję, że moje zastrzeżenia do tego tytułu są spowodowane faktem, że pierwszy raz była wydana w 2016 roku, czyli przed czasem, w którym autor zaczarował mnie swoim piórem. Dziękuję bardzo wydawnictwu Muza (Akurat) za książkę do recenzji.

Mieliście kiedyś problem z ubraniem w słowa swoich wrażeń po książce? A może zdarzyło się wam kiedyś, że równocześnie podobała się wam książka i zarazem byliście nią zdegustowani? Mnie się tak zdarzyło przy książce “Wilcza pieśń” TJ Klune. Uwielbiam twórczość autora, jego książki, są jak c...

Rozwiń Zwiń

Niekiedy czuję się jak nastolatka, a wiecie kiedy najbardziej? Kiedy sięgam po książki, po które sięgnęłabym właśnie te 20 lat temu i tak jest właśnie z książkami PC Kast i Kristin Cast. Mam do tego duetu autorek duży sentyment i gdy tylko widzę je na okładce, wiem, że nie przejdę obok takiej książki obojętnie.


A wy sięgacie po książki z sentymentu?


Właśnie tak było z najnowszymi książkami tego autorskiego duetu, trylogia Siostry z Salem od razu rzuciła mi się w oczy, nie tylko ze względu na autorki, ale również przez okładki i samą historię o wiedźmach, powiązanych z wiedźmami z Salem.
Trzeci i zarazem ostatni tom, miał premierę w maju i dzięki uprzejmości wydawnictwa Jaguar, miałam przyjemność przeczytać “Hex you. Kara za klątwę”. Z przyjemnością powróciłam do historii dwóch sióstr, które mają za zadanie chronić miasteczko, w którym żyła ich rodzina od pokoleń, jednak zadanie jest bardzo trudne, ponieważ coś lub ktoś, spowodowało, że bramy do zaświatów, których powinny pilnować, chorują i nie spełniają swojego obowiązku.


W poprzednim tomie byliśmy świadkami, jak siostry bliźniaczki Mag i Hunter się zmieniają, jak próbują ratować drzewa, które są bramami do zaświatów, oraz jak się kłócą, co powoduje wiele złego. Jedna z bliźniaczek jest w niebezpieczeństwie i to właśnie ta druga, jej siostra, pędzi jej na ratunek. Czy uda im się naprawić wszystkie błędy? A może w końcu uda im się ulecz, a mieszkańcy miasteczka Goodville będą bezpieczni?


Macie nieraz wrażenie, że z chwilą, z którą sięgacie po kolejny tom serii, nie pamiętacie większości szczegółów z poprzedniego tomu?
Mnie się tak zdarza, bałam się, że będę musiała sobie przypomnieć co nieco z poprzedniego tomu, jednak praktycznie od pierwszych stron, wszystko do mnie wróciło, szybko wciągnęłam się w fabułę i mimo momentów, w których zastanawiałam się, czemu tekst wydaje się trochę pomieszany, przypomniało mi się, za co kocham ten duet autorski. No właśnie, nie zapominajmy, że książkę pisały dwie osoby, niekiedy było to czuć, jeden rozdział odbiegał od drugiego, nie powinno tak być, przejścia powinny być płynne. Dlatego przez to odrobinę obniżyłam swoją ocenę tego tomu. Ponieważ mimo braku płynności, historia była wciągająca, akcja pędziła, cały czas coś się działo. Element humorystyczny w postaci kotki dziewczyn. Z chwilą, gdy przybierała ona ludzką postać, wiedziałam, że mimo ciemnych chmur nad dziewczynami, wszyscy się uśmiechną.
Podsumowując, bardzo podobała mi się ta historia, nie jest ona idealna, trochę mam do niej uwag, jednak oceniając całość i samą historię, to mi się ona podobała i chciałabym ją wam polecić. Dziękuję bardzo wydawnictwu Jaguar za książkę do recenzji.

Niekiedy czuję się jak nastolatka, a wiecie kiedy najbardziej? Kiedy sięgam po książki, po które sięgnęłabym właśnie te 20 lat temu i tak jest właśnie z książkami PC Kast i Kristin Cast. Mam do tego duetu autorek duży sentyment i gdy tylko widzę je na okładce, wiem, że nie przejdę obok tak...

Rozwiń Zwiń

Znacie autorkę Kathleen Glasgow? Jestem zachwycona jej twórczością, do tej pory przeczytałam dwie książki spod jej pióra, które mnie zachwyciły i zarazem roztrzaskały moje serce. Miałam w planach przeczytać jeszcze debiutancką powieść autorki, jednak zauważyłam, że wydawnictwo Jaguar ma w planach wydać ten tytuł ponownie z nową okładką, która świetnie pasuje do okładek poprzednich książek. Mowa tu o “Girl in pieces”, która przy pierwszym wydaniu miała przetłumaczony tytuł na “Dziewczyna w rozsypce”. Oceniając książkę, znając poprzednie powieści autorki, oceniłabym ją słabiej, jednak wiedząc, że to właśnie ten tytuł, jest debiutancką powieścią, to przyznaję jej dość wysoką ocenę. Nie płakałam, nie czułam się rozbita, jednak poruszyła moje serce. Zaznaczam, że książka powstała z myślą o nastolatkach, jednak mnogość wulgaryzmów, problemy z alkoholem i narkotykami młodych osób w tej książce, są na tyle ciężkie do przetrawienia, że zastanowiłabym się nad daniem tej książki młodemu czytelnikowi.




Charlie Davis poznajemy w chwili, gdy przeżywa bardzo ciężkie chwile. Obecnie jest zamknięta w miejscu, w którym znajdują się dziewczyny takie jak ona. Ich ciała są pokryte różnymi bliznami, a te blizny powstały przez wiele traumatycznych przeżyć, które doświadczyły i nie mogły sobie z nimi poradzić, dlatego brały żyletki czy zapalniczki i okaleczały swoje ciała. Charlie przeżyła wiele złych rzeczy, od samobójstwa ojca, przez mieszkanie z matką, która sobie nie radziła z życiem, po bezdomność. Czy znajdzie się dla niej jakieś światełko w tunelu?


Książka, która wzbudza was wiele emocji, jesteście na tak? A może bardziej podchodzą wam lekkie i miłe historie? Osobiście nie gustuje w jednym gatunku, czy rodzaju książek. Lubię się pośmiać, jednak również lubię sobie popłakać przy dobrej książce. Dlatego nie potrafię przejść obok książek Kathleen Glasgow. “Girl in pieces” nie przeciągnęło mnie po ziemi jak poprzednie tytuły, wręcz odwrotnie, pokazało mi po raz kolejny, jak ciężkie może być życie młodych osób. Pewnie niejednokrotnie przez głowę mi przeszła myśl: A na co ci młodzi narzekają? A taka jest prawda, że nie jestem w głowie tych osób i nie wiem, przez co tak naprawdę przechodzą.
Co do samego stylu autorki, to czuć, że to jej debiut, jednak nie czułam się zawiedziona, książka była dobra, jednak nie czułam więzi z bohaterami. Kibicowałam Charlie, chciałam, aby w końcu się ogarnęła i zaznała odrobinę szczęścia i spokoju, jednak jej wybory mnie irytowały. Samo zakończenie mnie usatysfakcjonowało, jednak boję się, że tyle zmian, które ją czekają, doprowadzą do tego, iż stabilność, jaką osiągnęła i która dobrze jej służyła, rozpryśnie się i znów popchnie ją w kierunku, który nie będzie dla niej dobry.
Od premiery tej książki już trochę minęło i ciężko było nie czytać innych opinii o tym tytule, dlatego wiem, że ta książka jest chyba skierowana do osób, które z podobnymi traumami się zmagają. Sama autorka podkreśla, że: „Historia Charlie Davis jest przeznaczona dla wszystkich, którzy się tną i przypalają, dla wszystkich dzieciaków żyjących na ulicy, które nie mają gdzie spać. Dla ich matek i ojców, dla ich przyjaciół”. Osobiście polecam wam ten tytuł, jednak należy pamiętać o licznych TW (trigger warning), nie jest to książka dla każdego, ale warto zastanowić się nad sięgnięciem po nią. Dziękuję bardzo wydawnictwu Jaguar za książkę do recenzji.

Znacie autorkę Kathleen Glasgow? Jestem zachwycona jej twórczością, do tej pory przeczytałam dwie książki spod jej pióra, które mnie zachwyciły i zarazem roztrzaskały moje serce. Miałam w planach przeczytać jeszcze debiutancką powieść autorki, jednak zauważyłam, że wydawnictwo Jaguar ma w ...

Rozwiń Zwiń

Znacie książki o automatonach, robotach czy androidach? Często omijałam takie powieści, ponieważ nie podchodził mi ten temat. Jednak nie mogę powiedzieć, że temat robotów podbijających ludzi to nie fantastyka, więc nie zastanawiałam się długo i sięgnęłam po ostatnią premierę wydawnictwa YouAndYa. “Wojna Crier” Niny Varela przedstawia bardzo dobrze zbudowany świat, którym rządzą automatony, byty stworzone przez jednego człowieka, doskonałe i ożywione tajemniczym sercokamieniem. Zaciekawiłam was? A może potrzeba wam więcej zachęty. Mamy tu enemies to lovers i slow burn, takie elementy historii, które ostatnio są popularne i dość lubiane przez czytelników. Autorka zrobiła kawał dobrej, roboty wymyślając ten świat, dodając romans do niego, do tego romans dwóch kobiet, ludzkiej kobiety i automatonki.


Królestwo Rabu zostało spustoszone przez wojnę, krwawą wojnę między ludźmi i automatonami. Automatony zostały stworzone jako zabawki ludzi, teraz to ludzie są niewolnikami automatonów. Role się obróciły i nie wszystkim się to podoba. Ayla, ludzka kobieta, straciła z rąk tych doskonałych tworów całą rodzinę. Poprzysięga im zemstę, która ma się dokonać w chwili, w której zabije księżniczkę Crier. Crier została dokładnie stworzona przez położne, które kierowały się konkretnymi życzeniami jej ojca. Jednak z czasem ta doskonała istota zaczyna się buntować a w miejscu, gdzie powinno być jej serce, zaczyna rodzić się całkiem nowe uczucie: Namiętność.


Uwielbiam, gdy świat, który dopiero poznaje, jest dobrze przedstawiony. W “Wojnie Crier” Niny Varela na samym początku otrzymaliśmy spis najważniejszych wydarzeń w porządku chronologicznym. Do tego przed większością rozdziałów otrzymaliśmy zapiski różnych osób, dzięki którym wiemy odrobinę więcej. Poznajemy osoby, które już dawno temu umarły, oraz odkrywamy kilka głęboko skrywanych sekretów. Sam pomysł na wojnę między ludźmi a automatonami, nie jest świeży, dość często używany w książkach Sci-fi. Jednak połączenie wojny o ludzkość z miłością i bardzo ciekawie zarysowanym obrazem zawirowań politycznych wśród automatonów, wydaje się bardzo dobrą fabułą, o której ciężko zapomnieć.
Główne bohaterki są od siebie tak bardzo różne i nie chodzi mi tylko o ich gatunki, tylko o ich charaktery. Choć muszę przyznać, że ciężko mi pisać o Crier, została ona stworzona, dokładnie zaplanowana i nie powinna objawiać tych cech charakteru, które tak w niej polubiłam. Mnogość wątpliwości, które rodzą się w Crier, pozwalają mi widzieć w niej bardzo ludzką postać. Ayla wydaje się być bardzo stanowcza w dążeniu do swojego celu, nie widzi nic, co można by chcieć chronić w oprawcach, którzy ją otaczają. Wszystko zmienia się w jednej chwili, która została pięknie opisana. Tu dochodzę do samego pióra autorki, które jest niezwykle przyjemne w odbiorze. Czy była to dobra książka? Tak. Czy sięgnę po kolejny tom, który ma być zarazem ostatni? Tak. Czy wam ją polecam? Oczywiście, ta historia jest warta tego, by ją poznać. Dziękuję bardzo za książkę do recenzji wydawnictwu YouAndYa.

Znacie książki o automatonach, robotach czy androidach? Często omijałam takie powieści, ponieważ nie podchodził mi ten temat. Jednak nie mogę powiedzieć, że temat robotów podbijających ludzi to nie fantastyka, więc nie zastanawiałam się długo i sięgnęłam po ostatnią premierę wydawnictwa Yo...

Rozwiń Zwiń

Ostatnio mam szczęście do książek, których fabuła jest osadzona w miejscowościach, które znam. Od razu poczułam sentyment do takich historii. A wy spotkaliście się z książką, w której fabuła rozgrywa się w miejscowości, którą dobrze znacie?
Twórczość Jagny Rolskiej poznałam przy tytule “SeeIt”, była to dla mnie dość brutalna lektura, jednak mimo mojej początkowej niechęci, muszę się przyznać, że mocno zapadła mi w pamięci ta historia. Tak bardzo, że nie omieszkałam się zaopatrzyć w “TakeIt”. Kolejny raz autorka zachwyciła i zaintrygowała mnie opowiadaniem w antologii “Kwiat paproci i inne legendy słowiańskie”. Historia ta, toczyła się w Jastarni, mieście, które kocham całym sercem, w którym się wychowałam, z którym mam wiele wspomnień. Po “Klątwę kani” Jagny Rolskiej sięgnęłam nie ze względu na fabułę toczącą się na Półwyspie helskim, a ze względu na polecenia. Jak tylko Wydawnictwo Mięta wydało tę książkę, moje social media zalała fala pochwał i poleceń “Klątwy kani”. Jak po takim dobrym odbiorze, mogłam nie sięgnąć po nią? No nie mogłam, książkę przeczytałam w kilka godzin, nie mogłam się od niej oderwać, a zakończenie dało mi nadzieję, że to nie koniec historii.


Gina to znana instagramerka, która jakiś czas temu brała udział w wypadku samochodowym, od tamtej pory Gina nie chodzi, a jej matka straciła życie. Odcinek drogi między Juratą a Helem na zawsze będzie kojarzył jej się z tym okropnym wypadkiem, dlatego Gina stara się trzymać z dala od Półwyspu helskiego, jednak los ma dla niej inne plany. W wyniku kolejnego nieszczęśliwego wypadku Gina ląduje w morzu, co będzie początkiem magicznej podróży przez czas.


Lubicie książki o podróżach w czasie? Polecicie mi jakieś? Może już znacie mnie trochę i wiecie, że nie lubię czytać opisów, a co za tym idzie mam często niespodzianki podczas czytania danej książki. Tak właśnie było podczas lektury tej książki, nie spodziewałam się niczego konkretnego po tej lekturze, poszłam ślepo w polecenia i dosłownie zachwyciłam się wspomnieniami Helu. W chwili, gdy odkryłam, że to historia o podróży w czasie, dosłownie się zachwyciłam. Bardzo mi się spodobał ten motyw i wyjaśnienie tych podróży, jakie przedstawiła nam autorka.
Podczas lektury miałam ochotę zadzwonić do babci i dopytać się o wszystkie legendy i mity, jakie zna na temat Helu i jego okolic. Mama odrobinę mi opowiadała o starym Helu i sama zainteresowała się książką. Oczywiście już po skończonej książce doczytałam, że to pierwszy tom cyklu “Pajęczyna czasu”, więc moje serce jest bardzo uradowane, że to nie koniec tej fascynującej przygody. Przyznaję, że książkę odsłuchałam w wersji audio, jednak jestem pewna, że bardzo chce mieć ją również w wersji papierowej, ponieważ wiem komu, może się spodobać ta historia. Autorce udało się stworzyć świetny klimat średniowiecznej wsi, pełnej zabobonów i daleko idącej ignorancji wobec kobiet. Dołączam do grona wielbicieli i mam zamiar polecać ją dalej. A ty sięgniesz po “Klątwę kani”?

Ostatnio mam szczęście do książek, których fabuła jest osadzona w miejscowościach, które znam. Od razu poczułam sentyment do takich historii. A wy spotkaliście się z książką, w której fabuła rozgrywa się w miejscowości, którą dobrze znacie?
Twórczość Jagny Rolskiej poznałam przy tytule “S...

Rozwiń Zwiń

Kiedyś obiecałam sobie, że nie pozwolę sobie na zbieranie kolejnych książek na półkach, dlatego wzbraniałam się przed komiksami i mangami, jednak ostatnio uległam i powoli maluteńka kolekcja komiksów zaczyna się rozrastać. Macie na swoich półkach jakieś komiksy? Ja obecnie mam 3 i bardzo chciałabym, by za bardzo się nie rozrosła ta mini kolekcja. Nie potrafiłam przejść obojętnie obok komiksów, które opowiadają historie o elfach. Mroczna kreska autora ilustracji, Teda Naifeh i Holly Black, której książki znam i lubię, po prostu wołały mnie, by po ten komiks sięgnąć. “Znak. Mroczne sąsiedztwo” to drugi tom, który pochłonęłam w rekordowym czasie i to nie jeden raz, ponieważ bardzo chciałam się skupić na samych ilustracjach i dosłownie chwilę po skończeniu tego tomu, cofnęłam się do początku i obejrzałam każdą ilustrację. Chyba większość z was wie, że uwielbiam mroczne historie, a gdy opowiadają o niecnych planach złych elfów, to wiem, że trafiłam na coś, co na długo zapadnie mi w pamięci.


Rue Silver od dziecka widziała więcej niż jej koledzy i koleżanki, widziała przedziwne stworzenia, które ją przerażały, jednak również fascynowały. Po latach, gdy jej matka dosłownie znika z dnia na dzień, Rue dowiaduje się o tajemnicach, które skrywali jej rodzice. Wszystko, co zostało ukryte, wychodzi teraz na jaw, a Rue musi sobie poukładać wszystko w głowie, by zrozumieć, kim naprawdę jest. Poznaje swojego dziadka, który okazuje się bardzo ważną postacią w jej życiu, jednak pojawienie się tego tajemniczego mężczyzny to dopiero początek problemów Rue i jej przyjaciół.


Porównujecie książki danego autora? Mnie się zdarza, najczęściej w przypadku, gdy znam debiutancką książkę autora i wtedy porównuje debiut z kolejnymi książkami, lub gdy szukam schematów w książkach, ponieważ zdarza się autorom pisać książki tak jakby od szablonu. Zdarzyło i się również porównywać twórczość Holly Black i tak właśnie zrobiłam przy tej powieści graficznej. Jej fabuła bardzo kojarzyła mi się z trylogią Elfów ziemi i powietrza, a może nie wiecie, właśnie te książki najmniej mi się podobały, dlatego bardzo zdziwiłam się, że ten komiks tak bardzo przypadł mi do gustu.
Zakończenie chyba było najlepsze, ponieważ ten dziki uśmiech na twarzy Rue zapowiada nam prawdziwą dziką jazdę w trzecim tomie, Nie mogę się go doczekać, ponieważ czuję, że jeszcze bardziej zostaniemy wciągnięci w ten magiczny świat elfiego ludu.
Dziękuję bardzo za ten komiks wydawnictwu Jaguar.

Kiedyś obiecałam sobie, że nie pozwolę sobie na zbieranie kolejnych książek na półkach, dlatego wzbraniałam się przed komiksami i mangami, jednak ostatnio uległam i powoli maluteńka kolekcja komiksów zaczyna się rozrastać. Macie na swoich półkach jakieś komiksy? Ja obecnie mam 3 i bardzo c...

Rozwiń Zwiń

Jesteście okładkowymi srokami? Mogę się z czystym sercem nazwać sroczką, której świecą się oczy na piękne i błyszczące okładki. Właśnie okładka przyciągnęła mnie w kwietniu do książki “Gild” Raven Kennedy. Historia była zaskakująca, jednak na tyle intrygująca, że bardzo chciałam sięgnąć po kolejny tom. “Glint” Raven Kennedy to drugi tom Sagi o złotej niewolnicy, która została wydana nakładem wydawnictwa Muza. Historia przepełniona jest wieloma brutalnymi scenami, jednak ten tom wydaje się całkiem inny niż poprzedni. Poprzednia część podobała mi się, jednak długo musiałam czekać na ten moment, w którym w końcu fabuła mnie porwie. Obecnie książka spodobała mi się od samego początku, mimo faktu, że mało się w niej działo. Brak akcji nadrobiony został wieloma nowymi postaciami, które wnoszą wiele do głównej historii i jestem pewna, że jeszcze o nich usłyszymy. Zakończenie za to pozostawiło mnie z ogromnym niedosytem. Zrobiło się ciekawie i nagle koniec, jak tak można.


Auren przeszła w swoim krótkim życiu wiele, jednak ostatnie lata spędziła bezpiecznie na zamku króla Midasa, który pilnował jej jak oka w głowie. Zamknięta w złotej klatce, złota faworyta króla przez jedną noc straciła poczucie bezpieczeństwa. Najpierw porwana przez korsarzy, doświadczyła zniewag i była świadkiem wielu okropnych rzeczy, potem trafiła z deszczu pod rynnę. Obecnie jest w rękach armii wojska czwartego królestwa, którym dowodzi sławny marszałek Rip. Złota niewolnica po raz kolejny trafia w ręce osób, które chcą ją zniewolić, lecz czy aby na pewno? Jedną pewną w jej życiu jest tylko to, że tajemnice, jakie ukrywa od lat, nie mogą ujrzeć światła dziennego.


Wydaje mi się, że autorka pisząc pierwszy tom Sagi o złotej niewolnicy, chciała swoich czytelników nie tylko zaciekawić, lecz również nimi wstrząsnąć, by zapamiętali na długo historię złotej niewolnicy. W drugim tomie już nie wstrząsnęła mną tak bardzo jak w pierwszym, ale przyznaję, że nie jest to minus książki, ponieważ jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Widać znaczną zmianę w tym tomie, zmianę na duży plus, dlatego chciałabym polecić ją wszystkim, którzy po poprzedniej książce nie chcą wracać do historii Auren, zdziwicie się. Co prawda nadal jest niezdrowa miłość do Midasa, jednak bardzo spodobała mi się przemiana głównej bohaterki, w końcu nie jest już delikatną zabaweczką.
Mam jedno zastrzeżenie, mianowicie zmiana nazewnictwa w tym tomie, nie lubię gdy z tomu na tom, wydawca coś zmienia, jednak mimo mojej niechęci, muszę przyznać, że ta zmiana wyszła historii na lepsze.
A wiecie, co jest najlepsze w tej historii? Wątek psychologiczny, zagłębiamy się w traumach Auren, przechodzimy wraz z nią powolny proces zmiany myślenia, może i nawet powolnego leczenia, jednak z tym stwierdzeniem byłabym ostrożna, to, w jaki sposób Midas przywiązał ją do siebie, jest tak głębokie, że proces leczenia może być bardzo długi i trudny.
Dziękuję bardzo za książkę wydawnictwu Muza.

Jesteście okładkowymi srokami? Mogę się z czystym sercem nazwać sroczką, której świecą się oczy na piękne i błyszczące okładki. Właśnie okładka przyciągnęła mnie w kwietniu do książki “Gild” Raven Kennedy. Historia była zaskakująca, jednak na tyle intrygująca, że bardzo chciałam sięgnąć po...

Rozwiń Zwiń

Ostatnio pytałam się was czy znacie Holly Black, dziś chciałabym wiedzieć, czy lubicie historie o elfach? Ja lubię, jednak tylko te, gdzie elfy przedstawione są jako te mroczne, mściwe i zawzięte magiczne istoty.
Z tymi elfami spotkałam się w kilku książkach, jednak najbardziej zapadły mi elfy z książek Holly Black, nie ze wszystkimi się polubiłam, jednak te, które poznałam dzięki trylogii Okrutnego księcia, bardzo mi się spodobały. Nie mogłam z tego powodu przejść obojętnie obok nowej książki tej autorki, tym bardziej że akcja dzieje się 8 lat od wydarzeń z ostatniego tomu Okrutnego księcia, więc po raz kolejny zatapiamy się w świat Elfhame, tak dobrze mi znany. “Następca tronu” Holly Black to kolejna porywająca historia, pełna mrocznych intryg, magii z odrobiną miłości, jednak czy elfy są zdolne do miłości? Podczas pisania recenzji innych serii autorki, podkreślałam, że najbardziej podobała mi się ta, gdzie występował Cardan i Jude, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po historię o przybranym bracie Jude i Suren, jednej z bardzo tajemniczych postaci z okrutnego księcia.


Suren to królowa, która zbiegła ze swojego królestwa, Dąb jest za to następcą tronu Elfhame. Obecnym królem jest Cardan, jednak u swego boku ma swoją ukochaną, ludzką kobietę, Jude, która pomaga w rządzeniu. Dąb nie ma zamiaru być ciągle postrzegany jako młody, rozpieczony królewicz, wybiera się w niebezpieczną misję i podejmuję decyzję, że najlepszym towarzyszem podróży będzie Suren, z którą kiedyś połączyła go nić porozumienia. Suren nie jest ufna, nie ufa, nawet staremu przyjacielowi, dlatego przez całą podróż do królestwa jej matki, cały czas próbuje rozgryźć Dęba.


Wolicie, gdy linia czasowa w książce jest jedna? A może wolicie zatapiać się we wspomnienia bohaterów, by poznać ich przeszłość? Osobiście lubię poznawać przeszłość bohaterów, a Holly Black ukazała nam wspomnienia Suren. Bardzo spodobały mi się momenty jej wspomnień, były one krótkowałe, jednak zarazem bardzo interesujące, które pozwoliły mi poznać, jak zrodziła się ta iskra sympatii, między głównymi bohaterami. Jednak nie tylko to, autorka pokazała nam odrobinę jej życia w ludzkiej rodzinie.
Zakończenie nie dało mi odpowiedzi, wręcz przeciwnie, liczba pytań wzrosła w zastraszającym tempie. Lubię takie zabiegi, ponieważ ciężko zapomnieć wtedy o takiej książce. Cały czas pytania i możliwe rozwiązania krążą po głowie, do tego nie mogę przestać myśleć o bohaterach, którzy zostali ledwie wspomniani w tej książce. Pewnie niejeden fan, czy fanka oczekiwali informacji o Jude i Cardanie, może i nawet skrycie marząc o jakiejś scenie z nimi, jednak autorka wspominała o nich, nie dając nam za dużo informacji o nowym życiu, jakie prowadzą w Elfhame.
Czy polecam wam tę historię? Oczywiście, że tak. Autorka ma wielu fanów swojej twórczości, ale muszę również wspomnieć, że wiele osób nie przepada za nią, co mnie nie dziwi, ponieważ sama nie polubiłam się z każdą książką, która wyszła spod jego pióra. Jednak jeśli miałabym wybrać jedną serię, po którą warto sięgnąć to na pewno jest to “Okrutny książę”, a jeśli polecam wam tę serię to i nie możecie przejść obok “Następcy tronu”.
Niedawno ogłoszono datę premiery drugiego i zarazem ostatniego tomu, co bardzo mnie cieszy, mimo tego, że trzeba jeszcze na nią poczekać. Za książkę do recenzji dziękuję bardzo wydawnictwu Jaguar.

Ostatnio pytałam się was czy znacie Holly Black, dziś chciałabym wiedzieć, czy lubicie historie o elfach? Ja lubię, jednak tylko te, gdzie elfy przedstawione są jako te mroczne, mściwe i zawzięte magiczne istoty.
Z tymi elfami spotkałam się w kilku książkach, jednak najbardziej zapadły mi ...

Rozwiń Zwiń