Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jo Walton nigdy mnie nie zawodzi. Ta autorka w piękny i magiczny sposób opisuje rzeczywistość, bardzo polecam tę książkę.

Jo Walton nigdy mnie nie zawodzi. Ta autorka w piękny i magiczny sposób opisuje rzeczywistość, bardzo polecam tę książkę.

Do przeczytania „Klątwy Tygrysa” zostałam zachęcona słowami mojej dobrej koleżanki, która zapewniała mnie, że „ta książka jest piękna”. Okładka też była jedną z najładniejszych, jakie widziałam. Oczekiwałam z niecierpliwością, by dostać ją w swoje ręce i gdy się tak w końcu stało… Zdałam sobie sprawie, że jest to pozycja, która najbardziej mnie rozczarowała i zdenerwowała ze wszystkich innych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Wciąż nie mam pojęcia, jak można było napisać tak beznadziejną, pozbawioną wszystkiego historię i jeszcze do tego zebrać wiele fanów i pochwał. Dlaczego? Przecież ta książka jest pusta i infantylna.

Bohaterka, Kelsey Hayes poszukuje pracy w czasie wakacji. Znajduje ją w cyrku i tam spotyka pewnego interesującego jegomościa, białego tygrysa o imieniu Dhiren, który tak naprawdę jest indyjskim księciem na którego rzucono klątwę. Szybko zaczyta się nim fascynować i spędza coraz więcej czasu w jego towarzystwie. Po jakimś czasie dowiaduje się, że tygrys zostanie przewieziony do Indii, więc od razu pakuje się i postanawia lecieć tam z obcym facetem… Dobra, sama bym się od razy spakowała i wyjeżdżała, gdybym dostała taką propozycję wakacji, ale nie polecę do jakiegoś kraju, który się znajduje setki kilometrów ode mnie z jakimś mężczyzną, którego nigdy wcześniej na oczy nie widziałam!
Pomysł bym sam w sobie oryginalny. Nie spotkałam się jeszcze z książką inspirowaną hinduską mitologią, więc to mnie bardzo zachęciło do przeczytania „Klątwy Tygrysa”, jednak Indii w tej książce praktycznie nie ma. Jest tylko ubieranie się w sari, odpoczywanie w rezydencjach, bieganie po niezwykle bezpiecznej dżungli, w której największym zagrożeniem jest jakiś wąż i odwiedzanie jakichś pseudo-niebezpiecznych ruin z tygrysem-ochroniarzem.

Postacie… Cóż, to największa wada tej książki. Główna bohaterka jest bardzo… Nijaka. Nie ma żadnych cech charakteru i jest chodzącym papierowym tworem. Nie reprezentuje sobą nic, lecz nie jest najgorszym bohaterem w tej książce. Dhiren bije ją na głowę. Opiszę go krótko. Książę, mega przystojny, z sześciopakiem, bogaty, włada biegle ponad dziesięcioma językami, ma smutną przeszłość, dla głównej bohaterki jest w stanie zrobić wszystko i na każdym kroku rzuca romantycznymi tekstami w kierunku Kelsey. Czy ma jakieś wady? Nie.

Autorka zdecydowanie spisała swoją fantazję o tym, że w każdej zwyczajnej dziewczynie może się zakochać nieziemski przystojniak. To według mnie bardzo złe podejście, ponieważ ideały nie istnieją, a uczenie młodych dziewczyn, by czekały na takiego księcia na białym koniu (lub jak w tym przypadku, białego tygrysa).

„Klątwa Tygrysa” jest powieścią dla niezbyt wymagających czytelniczek i zdecydowanie nikomu nie polecam tej powieści. Wręcz odradzam. Trzymajcie się od niej z daleka, albowiem jest dużo gorsza od „Zmierzchu”. Serio.

Do przeczytania „Klątwy Tygrysa” zostałam zachęcona słowami mojej dobrej koleżanki, która zapewniała mnie, że „ta książka jest piękna”. Okładka też była jedną z najładniejszych, jakie widziałam. Oczekiwałam z niecierpliwością, by dostać ją w swoje ręce i gdy się tak w końcu stało… Zdałam sobie sprawie, że jest to pozycja, która najbardziej mnie rozczarowała i zdenerwowała...

Naszą cywilizację niszczą zombie, obcy, trzęsienia ziemi, lub to my siebie wykańczamy. Jak wyglądałoby życie na Ziemi po wojnie atomowej? Dmitry Glukhovsky udzielił nam swojej odpowiedzi na to pytanie w książce Metro 2033.

Na skutek globalnego konfliktu nuklearnego wszystkie duże miasta zostały starte z powierzchni ziemi, a planeta skażona radioaktywnie Po jakimś czasie na Ziemi pojawili się inni mieszkańcy, którzy niezbyt przyjaźnie podchodzą do ludzi. Oto, co się stało. Część ludzi, by przeżyć, ukryło się w ruinach moskiewskiego metra. Nie wiedzą, czy gdzie indziej ktoś przeżył. Prawdopodobnie nie.

Na stacji WOGN mieszka nasz główny bohater, który ma na imię Artem. Ma ledwo 20 lat, pomaga przy hodowli grzybów, oraz czatuje ze znajomymi przy bramie, by nikt niepowołany się tam nie dostał. W wolnym czasie czyta i słucha historii opowiadanych przez przyjaciół. W wyniku kilku sytuacji, wyrusza do Polis, rozwiniętego miasta zbudowanego w sercu metra, by ostrzec, że WOGN jest w niebezpieczeństwie…

Pierwszą zaletą Metra 2033 jest niepowtarzalny klimat. Czytając, dajemy się otoczyć mrokiem, tajemnicą i strachem, którymi przepełnione są tunele i zaczynamy bać się razem z głównym bohaterem. Książka niesamowicie wciąga i nie daje nam ani chwili od niej odpocząć, a gdy ją przeczytamy, nie myślimy o niczym innym, jak o tym, co się wydarzyło w moskiewskim metrze roku 2033. Metro 2033 zawiera wiele przemyśleń z tematów filozoficznych i psychologicznych, próbuje nam odpowiedzieć jaka jest natura człowieka i zadaje nam pytanie: Czy ludzie kiedyś będą umieli razem współpracować jako całość? Jest opowieścią o szukaniu swojego miejsca w życiu i przeznaczenia. Po przeczytaniu zadamy sobie pytanie, czy przypadkiem naszym życiem nie rządzi nić fabularna, pchając i popychając nas do nieznanego celu, który mamy zdobyć.

Wydanie nie jest natomiast tak zachwycające, jak słowa w nim zawarte. Nazwisko autora i tytuł na grzbiecie i okładce bardzo łatwo się ścierają, zostawiając brzydkie i czarne miejsca, które miały być srebrne. Wewnętrzne strony okładki również są ciemnego koloru, więc pierwsze kartki po jakimś czasie robią się szare i brudne. Jednakże, projekt okładki jest sam w sobie bardzo ładny, a ilustracja na niej bardzo dobrze oddaje klimat książki. Wydawnictwu należą się owacje za wrzucenie do książki jako bonusu planu moskiewskiego metra, dzięki czemu znacznie łatwiej wyobrazić sobie trasę, jaką przemierza główny bohater. Plan zawiera też lokalizacje różnych państw-miast i niebezpieczeństwa czyhające po drodze.

W metrze denerwował mnie też brak postaci płci żeńskiej. Praktycznie żadna kobieta nie miała tu wpływu na fabułę. Dobra, czasami jakaś się tam pojawiała… Zawsze będąc kochaną, przykładną żoną i matką czekającą na męża, który wróci z pola bitwy. Feministki mogłyby się oburzyć.

Uważam, że metro jest obowiązkową pozycją dla fana klimatów postapokaliptycznych. Tej książki po prostu wstyd nie znać. Warto wydać te 40 zł na nią i zanurzyć się w świecie moskiewskiego metra. Polecam serdecznie!

Naszą cywilizację niszczą zombie, obcy, trzęsienia ziemi, lub to my siebie wykańczamy. Jak wyglądałoby życie na Ziemi po wojnie atomowej? Dmitry Glukhovsky udzielił nam swojej odpowiedzi na to pytanie w książce Metro 2033.

Na skutek globalnego konfliktu nuklearnego wszystkie duże miasta zostały starte z powierzchni ziemi, a planeta skażona radioaktywnie Po jakimś czasie na...